«Η θέση 7Α»

Του Sebastian Fitzek

Μετάφραση: Δέσποινα Κανελλοπούλου

Εκδόσεις: «Διόπτρα»

Τιμή: Αρχή φόρμας

16,60 ευρώ

Σας κρατήσαμε την 7Α. Την πιο επικίνδυνη θέση στο αεροπλάνο.
Ο διαπρεπής ψυχίατρος Ματς Κρούγκερ αναγκάζεται να υπερβεί τη φοβία του για τα αεροπλάνα, όταν η ετοιμόγεννη κόρη του Νέλε, του ζητά να ταξιδέψει από την Αργεντινή στη Γερμανία.

Έχοντας παρακολουθήσει ένα σεμινάριο αντιμετώπισης της αεροφοβίας, ο Ματς επιβιβάζεται στην υπερατλαντική πτήση Μπουένος Άιρες-Βερολίνο. Σύντομα, όμως, θα διαπιστώσει ότι προετοιμάστηκε για τους λάθος φόβους: Αυτό που τον περιμένει δεν είναι ούτε αναταράξεις, ούτε βλάβη στον κινητήρα, ούτε κάποια τρομοκρατική απειλή.
Ένα τηλεφώνημα από κάποιον άγνωστο, του αποκαλύπτει ότι στην ίδια πτήση βρίσκεται ένας παλιός ασθενής του. Ένας ασθενής με βίαιες, δολοφονικές φαντασιώσεις, τον οποίο καλείται τώρα να υποκινήσει να πράξει το αδιανόητο· να οδηγήσει στον θάνατο τους εξακόσιους επιβάτες της πτήσης καθώς και τον ίδιο, αλλιώς η Νέλε θα βρει τραγικό θάνατο...
Ανθρώπινος νους, ένα όπλο που δεν μπορεί να ανιχνευθεί από κανέναν έλεγχο στον κόσμο!

 

«Ο θρήνος του γκάνγκστερ»

Του Ray Celestin

Μετάφραση: Μαρία-Ρόζα Τραϊκόγλου

Εκδόσεις: «Διόπτρα»

Τιμή: 17,70 ευρώ

Τέσσερα πτώματα σε ένα φτηνό πανδοχείο του Χάρλεμ και δύο ιδιωτικοί ντετέκτιβ που ψάχνουν απαντήσεις. Θα τις βρουν αρκετά γρήγορα ή μήπως ένας αθώος θα πληρώσει με τη ζωή του;

Ο Λούις Άρμστρονγκ που βλέπει το αστέρι του να σβήνει και προσπαθεί να κρατηθεί από προτάσεις αμφίβολων κινήτρων.

Ένα τσιράκι της Μαφίας πρέπει να διαλευκάνει μια πλεκτάνη που φτάνει μέχρι τα ανώτερα στρώματα της κοινωνίας και ο δρόμος του διασταυρώνεται με αυτόν των δύο ντετέκτιβ.

Η Νέα Υόρκη σε μία από τις πιο καθοριστικές στιγμές της ιστορίας της από τα σπίτια στα πολυτελή ξενοδοχεία της και τα μπίμποπ κλαμπ στις πολυσύχναστες προβλήτες του Μπρούκλιν με τη Μαφία να φτάνει στο απόγειο της δύναμής της...

 

«Αριστοτέλης: Η αρχαία σοφία στη σύγχρονη ζωή»

Της Edith Hall

Μετάφραση: Βιολέτα Ζεύκη

Εκδόσεις: «Διόπτρα»

Τιμή: 15,50 ευρώ

Ο Αριστοτέλης ήταν εξαίρετος στοχαστής, ίσως ο σπουδαιότερος στην ιστορία. Ωστόσο, τον βασάνιζε ένα συνηθισμένο ερώτημα: πώς να είμαστε ευτυχισμένοι. Η βαθύτατη πεποίθησή του ήταν πως όλοι μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι με έναν ουσιαστικό και βιώσιμο τρόπο και ο ίδιος το δίδαξε με το παράδειγμά του. Η καθηγήτρια Edith Hall αποδεικνύει πως η αρχαία σκέψη είναι ό,τι ακριβώς χρειαζόμαστε σήμερα. Μέσα από δέκα πρακτικά μαθήματα κατανοούμε περισσότερο τον ίδιο τον εαυτό μας, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο λαμβάνουμε καλές αποφάσεις.

Μαθαίνουμε πώς να επιτύχουμε σε μια συνέντευξη εργασίας, πώς να επιλέξουμε σύντροφο και παντοτινούς φίλους και πώς να διαχειριστούμε τον θάνατο ή την απώλεια.

Είτε πρόκειται για την αρχαία Ελλάδα είτε για τον σύγχρονο κόσμο, οι προκλήσεις της ζωής παραμένουν ίδιες. Ο Αριστοτέλης δεν περιγράφει μια απλή εφαρμογή κανόνων. Με τον πρακτικό, μετριοπαθή και διαχρονικό λογισμό του, μας καλεί να εντρυφήσουμε στην ουσία της ύπαρξης και να πορευτούμε συνειδητά προς μια ευτυχισμένη ζωή.

Οι συμβουλές του θα είναι πάντα διαχρονικές και επίκαιρες.

 

«Βρες το στοιχείο σου»

Των Ken Robinson, Lou Aronica

Μετάφραση: Ελένη Τουλούπη

Εκδόσεις: «Διόπτρα»

Τιμή: 14,35 ευρώ

Γραμμένο από έναν εκ των κορυφαίων στοχαστών και ομιλητών στον κόσμο γύρω από τη δημιουργικότητα, την αυτοπραγμάτωση και την επιτυχία, το Βρες το Στοιχείο σου αναφέρεται στο σημείο όπου το φυσικό ταλέντο συναντά το προσωπικό πάθος. Όταν οι άνθρωποι φτάνουν στο στοιχείο τους, νιώθουν πως είναι πραγματικά ο εαυτός τους, έχουν κίνητρο και πετυχαίνουν την κορυφαία επίδοσή τους.

Διερευνά τα συστατικά ενός νέου πλαισίου ιδεών: τη διαφορετικότητα της ευφυΐας, τη δύναμη της φαντασίας και της δημιουργικότητας, και τη σημασία της αφοσίωσης και της πίστης στις ικανότητές μας. Με καυστικό χιούμορ, ο Ken Robinson μελετά τις συνθήκες που μας επιτρέπουν να βρεθούμε στο Στοιχείο μας, αλλά και όσες δυσκολεύουν την πιθανότητα αυτή. Μας δείχνει ότι η ηλικία και το είδος του επαγγέλματος δεν αποτελούν εμπόδια και πως, από τη στιγμή που θα βρούμε τον δρόμο μας, μπορούμε να βοηθήσουμε κι άλλους να το κάνουν.

Το «Βρες το Στοιχείο σου» περιγράφει μια πραγματικά απαραίτητη στρατηγική για τη μεταμόρφωση της εκπαίδευσης, της εργασίας και της επικοινωνίας, ώστε να ανταποκριθούμε στις προκλήσεις της ζωής και της επιτυχίας στον 21ο αιώνα.

 

«Η μοίρα της Πηνελόπης»

Της Ιφιγένειας Τέκου

Εκδόσεις: «Ψυχογιός»

Τιμή: 16,60 ευρώ

Οι συγχωριανοί της την αποκαλούσαν «η εγγονή της μάγισσας», ο παπάς τη βάπτισε Γαλάτεια και οι Μοίρες είχαν άλλο όνομα ορισμένο για αυτήν. Μονάχα ως Πηνελόπη ήταν γραφτό να ζήσει στο πλευρό του αγαπημένου της Οδυσσέα και κοντά του να βρει την ευτυχία, διαφορετικά ο έρωτάς τους θα ήταν για πάντα καταραμένος. 

Μετά τον θάνατο της γιαγιάς της, η Γαλάτεια αναγκάστηκε να αφήσει πίσω της την Ιθάκη και να κάνει ένα νέο ξεκίνημα στην Αμερική ως σύζυγος του καλόκαρδου μα αινιγματικού Άγγελου. Η οικονομική του κατάσταση και η γενναιοδωρία του, της επέτρεψαν να βοηθήσει τους φτωχούς και τους αρρώστους συχνά με αυταπάρνηση όπως ακριβώς την είχε διδάξει η γιαγιά της. Ο Οδυσσέας, από την άλλη, γνώρισε τη φρίκη του πολέμου παλεύοντας καθημερινά με τη συνείδησή του. Σημαντικά ιστορικά γεγονότα σημάδεψαν στις αρχές του εικοστού αιώνα την Ελλάδα αλλά και ολόκληρο τον κόσμο, γκρεμίζοντας τόσο στη Γαλάτεια, όσο και στον Οδυσσέα, κάθε ελπίδα για επιστροφή στο νησί. Τίποτα, όμως, δεν μπορεί να εναντιωθεί στο μεγαλείο της αληθινής αγάπης, ούτε καν οι Μοίρες.

Μια ιστορία που θα μπορούσε να είναι αληθινή. Ένας ανεπανάληπτος έρωτας που μάχεται με θεούς και δαίμονες για να νικήσει.

 

= = = == = = = = = = Βιβλιοκριτική==== === 

                      «Σκίτσο ενός καλοκαιριού»

                        Εκδόσεις «Κριτική»

 

Ανατολική Γερμανία, Πότσνταμ, καλοκαίρι του 1985. Σε μια χώρα του υπαρκτού σοσιαλισμού ή του γραφειοκρατικού καπιταλισμού αν θέλετε για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους εκεί  όπου πολλά βιβλία ήταν πραγματικά σπάνια και δεν τα αποκτούσες εύκολα, εκεί όπου παρά το γεγονός ότι η αμφισβήτηση ποινικοποιούνταν από την δικτατορική επιβολή του κομμουνιστικού κόμματος, εκεί ήταν που οι μουσικές μόδες περί τα μέσα της δεκαετίας του '80 έκαναν την εμφάνισή τους στους νέους έστω και καθυστερημένα, από το new wave μέχρι το dark wave και τα πρώτα electro, μέχρι τα κιτς ακούσματα του συρμού, συνοδευόμενα με  την αντίστοιχη alternative εμφάνιση και συμπεριφορά ή την καθωσπρέπει νοοτροπία, σύμφωνα με τις επιταγές της Ανατολής.

Τα club και οι ερωτικές ιστορίες, οι οάσεις και διέξοδοι της νεολαίας ήταν η αφορμή για τον 50χρονο Αντρέ Κούμπιτσεκ που ζει και εργάζεται ως συγγραφέας στο Βερολίνο, για να δημιουργήσει τα απομνημονεύματα μιας γενιάς για πολλούς αδικοχαμένης σε Ανατολή και Δύση.

Η διαφορά είναι πως εδώ η ιστορία εκτυλίσσεται στην γκρίζα Ανατολική Γερμανία, με τις απαγορεύσεις και την «στρατευμένη τέχνη του λαού», τα ακούσματα και την δυσκολία να μελετήσει κανείς απαγορευμένους συγγραφείς που στην Δύση παρά τις παθογένειες- ήταν πιο εύκολα να έχεις πρόσβαση.

Όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στο βιβλίο «δεν πα να είχες όλα τα λεφτά του κόσμου, να διέθετες φράγκα, ποιοτικά βιβλία, όμως, δεν υπήρχαν». Και όταν φύσηξε ο άνεμος της υποτιθέμενης αλλαγής, «όταν εξέλειψε η απαγόρευση βιβλίων που προωθούσαν ρεβανσισμό γιατί τα πρότυπά του άλλαξαν, τα βιβλιοπωλεία του λαού γέμισαν με πλακάδες, υδραυλικούς και μηχανικούς αυτοκινήτων, με προφανή σκοπό να κλείσουν ανοιχτούς λογαριασμούς με την παιδική τους ηλικία». Αυτή ήταν η πραγματικότητα.

Το «σκίτσο ενός καλοκαιριού» είναι ένα βιβλίο που αξίζει να διαβάσει κανείς αν πραγματικά θέλει να γνωρίσει τις αντιφάσεις της δεκαετίας του 80 σε μια χώρα του ανατολικού μπλοκ, όπου κάθε ιδιαιτερότητα κυριολεκτικά απορροφούταν από τους νέους της εποχής. Αντιφάσεις, όμως, που χαρακτήρισαν και μια ολόκληρη γενιά σε Δύση και Ανατολή.

Οι συζητήσεις, οι μόδες, το απολιτίκ, η εναλλακτική μουσική, τα ταξίδια, η ποίηση και ένα δυναμικό flash back 35 χρόνια πριν. Και για να μην λησμονήσουμε την υπόθεση του βιβλίου κατά κυριολεξία.   

Ο δεκαεξάχρονος Ρενέ μένει ολομόναχος στο σπίτι για τις διακοπές με 1.000 μάρκα που του άφησε ο πατέρας του. Μαζί με τους φίλους του, Ντιρκ, Μίχαελ και Μάριο, εξερευνούν την πόλη τους, διαβάζουν Μπωντλέρ, πίνουν, καπνίζουν και ερωτεύονται. Η φιλία, τα βιβλία, η μουσική, τα κορίτσια που θέλουν να κατακτήσουν, μονοπωλούν τον χρόνο τους.

«Η ανάμνηση μιας υπέροχης στιγμής, όσο απομακρυνόμαστε, ξεθωριάζει, μέχρι που στο τέλος δεν μένει τίποτε. Το πολύ - πολύ να θυμόμαστε ό,τι θυμόμαστε από ένα όνειρο, όταν ξυπνήσουμε το επόμενο πρωί... Μια ιδέα». «Ήταν πολύ λυπητερό αυτό». «Με συγχωρείς». «Αλλά επίσης, όμορφο - λυπητερό αλλά όμορφο». «Μου αρέσει όταν κάτι είναι λυπητερό και παράλληλα όμορφο». Γι' αυτό κυκλοφορείς στα μαύρα;» «Μπορεί».

Διάλογοι μεταξύ νέων σε κάποια μυστική γωνιά της πόλης με φόντο τα εφηβικά όνειρα. Λέξεις για το μέλλον και εντυπώσεις από την γκρίζα καθημερινότητα. Παρόλα αυτά, όμως, κάθε γενιά ελπίζει για το καλύτερο. 

Πρόκειται για ένα -σε τελική ανάλυση- αισιόδοξο μυθιστόρημα για την αιώνια νεότητα από τον Αντρέ Κούμπιτσεκ, αυτόπτη μάρτυρα της εποχής του υπαρκτού σοσιαλισμού και της κατάρρευσής του. Η γλυκόπικρη, ρομαντική εποχή της εφηβικής αμφισβήτησης με φόντο την ψυχροπολεμική καθημερινότητα της Ανατολικής Γερμανίας.

(Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com))

 

Στρατή Μυριβήλη «Η Δασκάλα με τα χρυσά μάτια» 

 

                                           Παρουσίαση: Δημήτρης Πατίλας

 

           Η «Δασκάλα με τα χρυσά μάτια (1933), το δεύτερο μυθιστόρημα του Στρατή Μυριβήλη, συνεχίζει κατά ένα τρόπο το κλίμα της συγκλονιστικής «Ζωής εν τάφω» (1924), αφού στο πρώτο μέρος του εκτίθενται  ως εφιαλτικές μνήμες τα συμβάντα σε ένα νοσοκομείο των μετόπισθεν, όπου στρατιώτες ακρωτηριάζονται ή πεθαίνουν και ανακαλούνται εικόνες από αθώα θύματα του πολέμου. Tο υπόλοιπο και μεγαλύτερο μέρος διαδραματίζεται στη Λέσβο με­τά τον πόλεμο, ως ένα ακόμη δοξαστικό της ειρηνικής ζωής με κορυφαία πράξη τον έρωτα.

           Ο κεντρικός ήρωας του μυθιστορήματος, ο επιζήσας στρατιώτης, Λεωνής Δρίβας, επιστρέφοντας μετά την δίνη του πολέμου  στο νησί του προσπαθεί να βρει τον εαυτό του, να απολαύσει τις απλές, αισθησιακές χαρές, να αφεθεί, να «γοητευθεί απ' τις σειρήνες», καθώς γράφει ο Εμπειρίκος, αφήνοντας «τα βρωμερά νερά των αγκυροβολίων», να απολαύσει τη φύση, να ασχοληθεί με την τέχνη του - είναι ζωγράφος.

«Καταλάβαινε καθαρά πως τα χρόνια του πολέμου γράψαvε με φοβερά ψηφία ένα μεγάλο μέρος της ζωής του, κ' ή­θελε φλογερά και πεισματικά να βουλώσει με εφτά σφραγίδες αυτό το βιβλίο. Ν' αvoίξει ένα καινούργιο βιβλίο με με­γάλα αθώα κατεβατά, ολόασπρα σαν άγγελοι, χωρίς λεκέδες, χωρίς δαχτυλιές από αίμα ανθρώπινο, χωρίς πιτσίλες από λά­σπες, από βρώμικον ίδρο, από λιγδερές εκκρίσεις. Ας μπο­ρούσε να πάρει ένα σφουγγάρι φουσκωμένο από δροσερό νερό, να παστρέψει τη μνήμη του απ' όλη τούτη την ουλιά. Να γαληνέψει την ψυχή του, να ξορκίσει τα ονείρατα της σφαγής, τους βραχνάδες της τρομάρας που τον παίδευαν τη νύχτα».

 Ο Λεωνής ερωτεύεται τη γυναίκα του νεκρού συμπατριώτη και συμπολεμιστή του Στρατή Βρανά, την ωραία Σαπφώ και μετά από ενδοιασμούς, ενοχές και αμφιταλαντεύσεις σμίγει ερωτικά μαζί της. Η ωραία δασκάλα με τα χρυσά μάτια, είναι η εξαίσια πρόκληση. Αντίπαλος, ένας βα­ρύς πανταχού παρών ίσκιος. Ένας νεκρός. Συμπατριώτης, φίλος και συμπολεμιστής, ήρωας.

         Η σχέση του Λεωνή με τη δασκάλα προχωρεί ανάμεσα σε αισθήματα έλξης και απώθησης. Όταν λ.χ. την επισκέπτεται στο σπίτι της για να της παραδώσει κάποια θυμητάρια του νεκρού συζύγου της, ενοχλείται από το προκλητικό της ντύσιμο, από τα έντονα βαμμένα κόκκινα χείλη της, από την έλλειψη της παραμι­κρής επιφανειακής έστω ένδειξης πένθους για τον μακαρίτη ήρωα άντρα της.

   «Ένιωσε να φουσκώνει ανίκητα η αντιπάθειά του προς αυτή τη γυναίκα. Καταλάβαινε τώρα πως αυτή η αφθονία της ζωής που ξε­χείλιζε  από την ύπαρξή της, του την έκανε ακόμα πιο αντιπαθητική. Μπροστά στα μάτια του ξεπέταξε ζωηρά η θύμηση ενός τυραγνισμένου κορμιού, που τόδε να λιώνει σαν το κερί. Κ' η στερνή αναλαμπή της ζωής του να' ναι μια κραυγή αγάπης για τούτη εδώ τη γυναίκα».

Η ωραία, όμως, Σαπφώ σιγά-σιγά δεσπόζει κυριαρχικά στις ονειροπολήσεις και τις ερωτικές φαντασιώσεις του Λεωνή, σαν ένας γοητευτικός αμάχητος σαρκικός πειρασμός. Καθώς τη βλέπει «με τους γοφούς που ο κυματισμός τους ζαλίζει και τις  γάμπες μακριές και καλοκαμωμένες, θα' θελε πολύ να μπορούσε να δέσει αυτή την κινητική αρμονία σε μία ζωγραφική σύνθεση... Θα ήταν  η Σαλώμη που δεν χορεύει. Μία Σαλώμη ολόγυμνη... ντυμένη μονάχα τον ήλιο..... Γυμνή,  ωραία  και επικίνδυνη , όπως ένα γυμνό σπαθί».

   Μάταια ο ήρωας ταμπουρώνεται πίσω  από αυτομομφές, απωθήσεις και προσχήματα. Όλα αποδεικνύονται ανίσχυρα. Η ερωτική επιθυμία δονεί ακαταμάχητα την ύπαρξή του. Η έντασή της αποδίδεται με τους ωραίους στίχους της Σαπφούς, τους οποίους παραθέτει ο Μυριβήλης: «Ετίναξεν έμας φρένας έρως ως άνεμος κατ' όρος δρύσιν εμπεσών».

    Η μυστική παπαρούνα έξω απ' τ' αμπρί  στη «Ζωή εν τάφω»,  άγγιγμα της ελπίδας, σύμβολο της ζωής μέσα και πάνω  από το θάνατο, έχει μεταμορφωθεί εδώ σε γυναικεία  θελκτική,  σαγηνευτική ερωτική παρουσία.

«Ήταν η πρώτη φορά που άνοιγε ο έρωτας το φλο­γερό του λουλούδι μπροστά στα έκθαμβα μάτια του. Γιατί να μην έχει το δικαίωμα ν' απλώσει το χέρι του θαρρετά; Με ποιον είχε στήσει τη μάχη που τον παίδευε; με το σκοτωμένον σύζυγο ή με τη συνείδησή του; (...)Δεν ανθίζει κάθε μέρα μπροστά μας το λουλούδι της ζωής. Κι ήτανε  εκεί κάτω απ' το χέρι του, όπως τη φοβερή εκείνη νύχτα του πολέμου, που ανακάλυψε μέσα στο ρημαγμένο χαράκωμα της  Σερβίας μια παπαρούνα και την πήρε σαν παρουσία του θεού».  

         Κανένας τελικά απαγορευτικός, κατασταλτικός κώδικας, κανένας φραγμός δεν μπορεί να καταλύσει την πανίσχυρη ερωτική ορμή, να  την οδηγήσει  εντός των τειχών και των πλαισίων. Σε μια τελευταία εκδρομή αποχαιρετισμού, η αδελφή του Λεωνή, η Αδριανή, τυχαία μένει πίσω. Ο Λεωνής και η Σαπφώ συνεχίζουν στην απόκρημνη ρεματιά. H Σαπφώ κάπου σκαλώνει. Ο Λεωνής προσπαθεί να τη βοηθήσει. Αλλά καθώς «νιώθει στο πρόσωπο τη γλυκιά ζεστασιά των στέρεων κόρφων, που ζου­λιούνται πάνω στο μάγουλό του... σαν πάτησε χάμω... δεν την άφησε. Την έσφιξε στην αγκαλιά του σαν λάφυρο....».                                                      

         Με το δεύτερο έργο του, τη «Δασκάλα με τα Χρυσά Μάτια», ο Μυριβήλης μεταβαίνει από την βαρβαρότητα του πολέμου στα αγαθά του ειρηνικού βίου. Από το σκότος στο φως, που περιέχει πάντα από την άλλη πλευρά και το μαύρο. Επεξεργάζεται την ψυχική περιπέτεια του μεταπολεμικού ανθρώπου μέσα από το πρίσμα της επιθυμίας του να απαλλαγεί από τις εφιαλτικές μνήμες και να απολαύσει τα αγαθά της ειρηνικής ζωής.  

         Και επειδή ακριβώς έζησε κι ο ίδιος τη φρίκη και τον ανεμοστρόβιλο του πολέμου στο μέτωπο, στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και ήρθε πολύ κοντά στο θάνατο, έμαθε το πόσο η ζωή αξίζει. Έτσι, αυτός που περιέγραψε στη «Ζωή εν Τάφω» σε συγκλονιστικές σελίδες τη φρίκη του πολέμου, έρχεται εδώ να υμνήσει  την ομορφιά, το θάμβος της φύσης, την αξία της  δημιουργίας - δεν είναι τυχαίο ότι ο κεντρικός του ήρωας είναι αξιόλογος ζωγράφος - και προπαντός τον έρωτα. Να υπενθυμίσει επίσης, πως  και μέσα στις πιο αντίξοες συνθήκες ο έρωτας παραμένει κραταιός, αρωγός  ενάντια στον ψυχικό θάνατο,  τη  συμβατική ζωή, την υπαρξιακή  μοναξιά, αντιστάθμισμα στις δοκιμασίες της πραγματικότητας.

           Κάποιος κριτικός ίσως να υποστήριζε πως ο Μυριβήλης στο μυθιστόρημα τούτο εφαρμόζει  φροϋδικές εκδοχές, που εκείνο τον καιρό ήταν της μόδας. Κάποιος άλλος ότι, ενώ ήταν νωπά τα τραύματα και οι οδυνηρές επιπτώσεις του πολέμου και της μικρασιατικής καταστροφής, εκείνος μεριμνούσε και τύρβαζε περί άλλα φτιάχνοντας ένα  αισθησιακό,  ερωτικό ρομάντζο.

            Θα έλεγα πως μας διηγήθηκε ωραία μια ιστορία έρωτα,  καταφάσκοντας το ερωτικό ένστικτο ως παντοδύναμο ένστιχτο ζωής, αλλά και την αγάπη ως βίωμα πληρότητας και ευδαιμονίας  πέρα από τις τυφλές παρορμήσεις του ερωτικού ενστίχτου. Επιπλέον, η τυραννική ιδέα του θανάτου που βίωσε στο πεδίο του πολέμου ως απτή, καθημερινή, φρικτή πραγματικότητα, οδήγησε το Μυριβήλη σε απόφαση για ερωτική γενικότερα κάρπωση της ζωής, όπως τονίζεται στο παρακάτω απόσπασμα από το περίφημο λυρικό δημιούργημά του, το «Τραγούδι της γης» (1937).

     «Η ζωή είναι αχόρταστα όμορφη. Μπορώ να ζυγιάσω και να φωνάξω τώρα υπεύθυνα την αμέτρητη αξία της. Μπορώ να τη γευτώ στάλα στάλα σαν σοφός κρασοπατέρας. Αισθάνουμαι κατάβαθα πόσο ακριβή μου είναι η κάθε στιγμή που περνάει πάνωθέ μου».

      Και συνεχίζει: «Ποτές μου πριν μπω στο χαράκωμα δεν είχα υποψιαστεί την πραγματική αξία της ζωής. Όμως τώρα κι εμπρός τη χαίρουμαι στιγμή προς στιγμή. Έγινα o τσιγκούνης που την ξοδεύει μία μία πεντάρα... Τώρα είμαι άξιος να σταθώ και να σ'απολάψω, Ζωή».