Η αγωνία ενός ολόκληρου λαού που έχει περάσει και παλαιότερα από πολλές μπόρες κορυφώνεται με την στάση του σε δυο εβδομάδες στις επερχόμενες εκλογές και τις επιλογές στην κάλπη που θα κρίνουν κατά μεγάλο ποσοστό και την διακυβέρνηση της χώρας από τον ερχόμενο Οκτώβριο και μετά, όταν και θα επιβεβαιωθεί η στάση αυτή, αλλά και το κατά πόσον έχουν καταλάβει οι πολίτες πως αυτοί που ψηφίζουν κάθε φορά δεν είναι παρά επαγγελματίες του είδους, άνθρωποι που απλά διεκπεραιώνουν υποθέσεις που δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την πραγματική πολιτική.

Προχωρώντας ταχέως προς τα τέλη Μαΐου, όταν και θα κριθεί αν η πολιτική ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να γίνεται αποδεκτή από μεγάλο μέρος του πληθυσμού, αν η ΝΔ μπορεί να πείσει με τις επιλογές του αρχηγού της πως μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα, ή το Κίνημα Αλλαγής θα βαδίσει και πάλι στα χνάρια του πάλαι ποτέ δοξασμένου ΠΑΣΟΚ με νέους άσσους στο μανίκι και νέα πρόσωπα που θέλουν να κάνουν την διαφορά, αυτό που διαπιστώνει κανείς με την πρώτη ματιά είναι πως δεν υπάρχει κανένα σοβαρό ενδιαφέρον για τις ευρωεκλογές, παρά μόνον για τις δημοτικές. Και εκεί, όμως, για να διαφανεί αν τον ερχόμενο Οκτώβριο η ΝΔ θα κάνει περίπατο ή αν ο ΣΥΡΙΖΑ την μεγάλη ανατροπή.

Σε κάθε περίπτωση, εδώ δεν τίθεται καν θέμα ριζικής αναμόρφωσης των ελληνικών πόλεων, κωμοπόλεων και χωριών παρά το ότι πρέπει πάση θυσία να προστεθεί μία ακόμη ψήφος στο σύνολο που τόσο επιθυμούν τα κόμματα εξουσίας, τα οποία ενδιαφέρονται μόνο για τον σχεδιασμό των επόμενων μηνών και την επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Σε ότι αφορά την Ευρώπη, που από καιρό έχει διολισθήσει στις αγκάλες, όχι μόνο της ακροδεξιάς αλλά και του νεοσυντηρητισμού, που έχει χάσει κάθε ελπίδα για την από χρόνια επιδιωκόμενη ολοκλήρωση, εδώ τα πράγματα σοβαρεύουν επικίνδυνα, καθώς η κατεύθυνση πολλών σχετίζεται με ακραία δεξιόστροφες πολιτικές, επιλογές που απειλούν να τινάξουν στον αέρα κάθε σκέψη για περισσότερη Δημοκρατία, όσο και αν αυτές οι σκέψεις συμπεριλαμβάνονται στις μπροσούρες της αστικής δημοκρατίας.

Διανύουμε λοιπόν, μια κρίσιμη περίοδο και σε κάθε περίπτωση μια εποχή κατά την οποία το να φαίνεται κανείς διαφορετικός, να απαρνείται την μάζα και να αποσύρεται, να διαφωνεί με την αποχαύνωση και να διαμαρτύρεται για τον γενικευμένο εγκλωβισμό των συνειδήσεων,  αυτόματα σημαίνει πως έχει χάσει τον δρόμο του προς την υλική δόξα, το σλόγκαν μιας ακόμη τεχνητής ευημερίας, που αποθεώνει την αυτοσυγκράτηση σε σημείο που να μιλά κανείς με ασφάλεια για παθητικότητα και πάγιο αυτοπεριορισμό προς όφελος της διατήρησης του τωρινού στάτους.  

Η αγωνία λοιπόν, όπως είπα στην αρχή, των πολιτών εστιάζεται στην ξεχωριστή μέρα μιας ακόμα τυπικής εκλογικής διαδικασίας, από την έκβαση της οποίας δεν διακυβεύεται κανένα κύρος των κομμάτων, καθώς σε αυτά εναποτίθενται για μια ακόμη φορά οι τύχες της επόμενης μέρας, παρά η θέληση για μια διαφορετική ζωή, που κάποτε αποτελούσε το πρόταγμα στα επαναστατικά κιτάπια που κάποιοι βάφτισαν ετεροχρονισμένα και ουτοπικά, επιβεβαιώνοντας την βιβλιογραφία της αντίδρασης, που για άλλες εποχές θεωρούνταν επιεικώς κιτς. Και είναι πράγματι θλιβερό, να βλέπεις τους ίδιους ανθρώπους που έκανες όνειρα, να ρίχνουν τώρα τους σπόρους για την διαιώνιση του εκμεταλλευτικού μοντέλου ζωής με τον ξεχωριστό πάντα τρόπο για να μην χαθεί η γοητεία του δήθεν διαφορετικού.

Λίγες μέρες λοιπόν, απομένουν ακόμη, για να αποφασίσουν οι ψηφοφόροι ποιοι θα έχουν την εξουσία στις πόλεις και τα χωριά, ποιοι θα προκαλέσουν για μια ακόμη φορά την συνείδηση και το ιδεολογικό μας υπόβαθρο. Τουλάχιστον σε όλους εμάς που επιλέξαμε να μην κινηθούμε στους ρυθμούς μιας ευκολοδιάβατης εποχής, που κρύβει εντός της, όμως, την  ανάγκη περαιτέρω απομυθοποίησης των ιδεολογιών, που δεν αποτελούν πια σημαία. Γιατί αν γινόταν αυτό, θα έβλεπες περισσότερη αμφισβήτηση και όχι τηλεοπτικά σήριαλ που ειρωνεύονται με κάθε τρόπο την πραγματική διαφορετικότητα.