Σε ολόκληρη την Ευρώπη παραβιάζονται οι συμβάσεις και τα ωράρια εργασίας, την ίδια στιγμή που οι υπερωρίες παραμένουν απλήρωτες και η διόγκωση της εργασίας είναι και παραμένει αδιαμφισβήτητο γεγονός. Η καλά αμειβόμενη εργασία πχ. στις πολυεθνικές, συνοδεύεται από αξιοζήλευτο μενού υποχρεώσεων, που ξεκινούν από υποχρεωτικά ταξίδια δήθεν επιμόρφωσης και εκπαίδευσης και ολοκληρώνονται με τις περικοπές των bonus στο όνομα της γενικότερης οικονομικής κρίσης που μαστίζει την αγορά και που στην πραγματικότητα συνίσταται στην διεκπεραίωση του φόρτου εργασίας από πρακτικάριους και χαμηλά αμειβόμενους νέους και νέες.

Αυτού του είδους η εκμετάλλευση στον εργασιακό χώρο επιφέρει συντριπτικό χτύπημα στην αγορά εργασίας, την στιγμή μάλιστα, που η αορίστου χρόνου αντικαθίσταται μεθοδικά από την ορισμένου χρόνου σύμβαση εργασίας, με δήθεν προοπτικές επέκτασής της. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι, να συρρικνώνεται ο αριθμός των ενεργών εργαζομένων και να αυξάνεται αλματωδώς η ανεργία, αλλά και το σχετικά καινούργιο «φρούτο» της εκ περιτροπής εργασίας.

Αυτοί δε που έχουν κατοχυρώσει από παλιά βασικά εργασιακά δικαιώματα, προσπαθούν να τα υπερασπιστούν με νύχια και με δόντια, όχι για να τα απολαύσουν και άλλοι συνάδελφοί τους, αλλά για να μην θιγούν οι ίδιοι προσωπικά, μη χαρίζοντας το παραμικρό στον συνάδελφό τους. Η προάσπιση των δικαιωμάτων, εν ολίγοις, αφορά την κάθε περίπτωση εργαζομένου ξεχωριστά και όχι συνολικά.

Το κερασάκι στην τούρτα σχετίζεται με την υποκριτική στάση των συνδικάτων, που το μόνο που κάνουν είναι τα παζάρια με την εργοδοσία, προκειμένου να κρατηθούν οι μισθοί σε ανεκτά επίπεδα και να μην υπάρξουν μειώσεις. Απόρροια του όλου θέματος, τι άλλο από το να προσεύχεται ο καθένας που παίρνει τον μισθό του στην ώρα του και να μην ενδιαφέρονται καν για το τι ακριβώς μισθό παίρνουν αναλογικά με αυτά που προσφέρουν.

Σε πρόσφατο δημοσίευμά της, γερμανική εφημερίδα κάνει λόγο σε άρθρο της επί λέξει ότι οι Γερμανοί κάνουν υπερωρίες συχνά απλήρωτες και παρά την θέλησή τους, δίνοντας παράλληλα συμβουλές για το πώς ένας εργαζόμενος μπορεί να ξεφύγει από την παγίδα των υπερωριών, χωρίς να απογοητεύσει τον εργοδότη του και θέσει σε κίνδυνο τις φιλοδοξίες καριέρας του.

Εκεί φτάσαμε λοιπόν, να προσπαθούμε απλά να αποφύγουμε τις κατά κανόνα -και ειδικά στην Ελλάδα- πάγιες απλήρωτες υπερωρίες, στο οικονομικό «θαύμα» ενός συστήματος που εργαλειοποιεί κατά το δοκούν τις μάζες. Αυτοί δε που μένουν έξω από το όλο παιχνίδι, είναι διαρκώς ζημιωμένοι, καθώς ζουν από επιδόματα ντροπής και ανύπαρκτης βοήθειας από το υποτιθέμενο κοινωνικό κράτος.

Και αυτό θα το επαναλάβω δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη, με εκβιασμούς του τύπου «ή κάνεις αυτό που σου λέω ή απολύεσαι», με δεδομένο ότι περιμένουν στρατιές ανέργων. Κοιτώντας μάλιστα, την κατάσταση που επικρατεί σε διεθνές επίπεδο, εκεί τα πράγματα παίρνουν μια άλλη δραματική τροπή, καθώς εμφανίζεται η παιδική εργασία, η σεξουαλική παρενόχληση στους χώρους εργασίας, αλλά και η χωρίς όρια και για λίγα χρήματα σχεδόν «καταναγκαστική» εργασία, με «τσουβάλιασμα» των εργαζομένων σε εργοτάξια και επικίνδυνα εργοστάσια ή μεσαιωνικές μεθόδους εκμετάλλευσης της ανθρώπινης ανάγκης. Αποτέλεσμα, να κερδοσκοπούν μερικές χιλιάδες σε βάρος εκατομμυρίων εργαζομένων σε διεθνές επίπεδο. Δεν ξέρω ποια θα μπορούσε να είναι η προτεινόμενη λύση σε έναν κόσμο όπου στην κυριολεξία, ο ένας προσπαθεί να φάει τον άλλο. Δεν γνωρίζω καμία συνταγή αποφυγής δουλικών συμπεριφορών, δεδομένου ότι οι ανάγκες έχουν πολλαπλασιαστεί και ο καθένας προσπαθεί να αρπάξει το κομμάτι που του πετούν.

Στο τέλος δεν ξέρω αν τελικά ικανοποιεί τον καθένα το γεγονός ότι έχει μία απασχόληση και κάνει ό,τι του λένε. Δεν ξέρω και ούτε θα ήθελα να μάθω από τι ορμώμενος ο καθένας καρφώνει τον συνάδελφό του στο χώρο εργασίας, καθώς θα μου φαινόταν αστεία η όποια δικαιολογία του εγχειρήματος.

Αυτό που ξέρω, είναι ότι αν τα πράγματα παραμείνουν ως έχουν, κανείς δεν θα πρέπει να αναζητά ευθύνες για το κατάντημά του. Γιατί πενία, μιζέρια, καταπίεση και κάθε είδους επιβολή στον χώρο εργασίας, μεταφέρει και στην οικογένεια σοβαρά προβλήματα και κατ' επέκταση σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής. Με τα αντίστοιχα αποτελέσματα για την ποιότητα αυτής της ζωής.