Οι μαρτυρίες ανθρώπων που υπέστησαν τα πάνδεινα κατά την διάρκεια της κρίσης, είναι όχι μόνο πολλές, αλλά ξεπερνούν κατά πολύ το συνηθισμένο. Όλοι αυτοί που βυθίστηκαν στην φτώχεια έξι χρόνια τώρα, γιατί έτσι αποφάσισαν τα κομματικά επιτελεία δεξιών αριστερών - κεντρώων και σοσιαλιστών, είναι όχι μόνο μακροχρόνια άνεργοι κάποιας ηλικίας, στους οποίους δεν προσφέρεται πλέον εργασία,  αλλά χιλιάδες νέοι που επιλέγουν την λύση της μετανάστευσης, στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν από τον τωρινό εφιάλτη. Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά όλα τα κόμματα, που πάραυτα κοιτούν ακόμη πώς να βολέψουν «τα δικά τους παιδιά».

Πράγματι, το ρουσφέτι όχι απλώς δεν έχει καταλαγιάσει, αλλά διαρκεί είτε εντός της κυβέρνησης, είτε της αντιπολίτευσης. Μου αρέσει δε, που καμώνονται πως τάχα εμφανίστηκε από το πουθενά «αξιοκρατία», πως πλέον δεν μπορείς να φοροδιαφύγεις και πως όσοι το πράττουν, «πιάνονται στην τσιμπίδα της εφορίας». Η κοροϊδία καλά κρατεί και η πειθώ των νεοαριστερο-δεξιών φτάνει στο αποκορύφωμά της. Οι μαρτυρίες όμως των νεόπτωχων πληθαίνουν και μαζί με αυτές χάνεται μια μοναδική ευκαιρία για το κράτος να τους εξοβελίσει.

Έτσι το μένος των πολιτών παραμένει επίκαιρο και ο ξεσηκωμός κατά πάντων μετρά μέρες ή το πολύ μήνες. Οι αντιστάσεις των πολιτών φαίνονται από τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τα χρέη, από τις κινήσεις που κάνουν κατά της δήμευσης των περιουσιών τους, όταν οι τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία ζητάν πίσω τα χρήματά τους, αφού πρώτα τα έχουν πάρει σε πολλαπλάσιο βαθμό από τους τόκους και το τιμωρητικό φούσκωμα της ελάχιστης δόσης. Γνωρίζουν πως έχουν εισπράξει πολύ περισσότερα, στόχος τους όμως είναι να συνεχίζουν να εισπράττουν χωρίς φειδώ και μέτρο, προβαίνοντας παράλληλα σε μαζικές κατασχέσεις, γιατί έτσι νομίζουν πως θα παρουσιάζουν κερδοφορία την εποχή της κρίσης.

Και είναι πράγματι έτσι. Και οι πολίτες δεν έχουν τι να προκαταβάλλουν ως  ελάχιστη πληρωμή, ούτε να εγγυηθούν ότι θα επιστρέψουν μέρος των χρεών. Το κράτος βέβαια ουδόλως νοιάζεται για τις «περιπέτειες» αυτές, ούτε καν για τα αδιέξοδα και τα εμπόδια των πολιτών. Αφήνοντάς τους ανυπεράσπιστους, υλοποιεί τις συντηρητικές και μνημονιακές πολιτικές, με μοναδικό όπλο την υποκρισία και αυθαιρεσία των ιθυνόντων.

Ούτε πόσοι αυτοκτόνησαν κατά την διάρκεια της κρίσης λαμβάνονται υπόψιν, ούτε τα πτωχευμένα νοικοκυριά υποστηρίζονται αποτελεσματικά. Όλα κινούνται σε ρυθμούς χελώνας, διότι έτσι αποφάσισαν όσοι θα βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να βοηθήσουν τα παιδιά τους.

Ανάπτυξη από την άλλη δεν φαίνεται από πουθενά, ειδικά σε μια χώρα όπου το ποσοστό των νέων 17-35 ετών, βρίσκεται σε παρατεταμένη ανεργία, εργαζόμενοι περιστασιακά για ένα κομμάτι ψωμί. Το πιο τραγικό απ' όλα, είναι όμως, πως από την άλλη πλευρά δεν είναι και λίγοι εκείνοι που προσπαθούν  να βρουν το μέσον για να βολέψουν τα παιδιά τους. Αν το βρουν, όλα μέλι γάλα. Αν όχι, «φταίει η εκάστοτε κυβέρνηση».

Με λίγα λόγια: Η υποκρισία των πολιτευτών αντανακλάται στις δόλιες συνήθειες αυτών, που, αφού τακτοποιήσουν τα παιδιά τους σε μια δουλειά, κομπορρημονούν για την αξιοκρατία, σερβίροντας ψέματα περί των υποτιθέμενων «προσόντων» των παιδιών τους. Αυτή είναι δυστυχώς μια άλλη  πραγματικότητα της Ελλάδας, της χώρας που το ρουσφέτι όχι απλά δεν θα καταργηθεί αλλά θα συνεχιστεί με μεγαλύτερη ένταση λόγω αυτών ακριβώς των δυσκολιών στην αγορά εργασίας μετά τις περικοπές και την λιτότητα. Όποιος λοιπόν έχει το καλύτερο μέσον, βολεύεται τάχιστα και χωρίς πολύ κόπο.

Οι μαρτυρίες όμως των νεόπτωχων δεν σταματούν, παρά το όργιο της «διαφανούς» διαδικασίας προσλήψεων. Αρχής γενομένης από τους γραμματείς και συμβούλους των υπουργείων, μέχρι τους διοικητές νοσοκομείων και οργανισμών, η σήψη προχωρά ακάθεκτη, μη έχοντας κάτι άλλο να κρύψει. Οι νεόπτωχοι όμως πολλαπλασιάζονται αλματωδώς. Στο τέλος ζητάν μονάχα την αξιοπρέπειά τους, εγκαταλείποντας μια χώρα σκιά του εαυτού της, αναζητώντας μια καλύτερη τύχη στην Κεντρική Ευρώπη.

Ποια θα μείνουν στην χώρα τελικά; Αφού καταθέσεις και νέοι έχουν φύγει στο εξωτερικό, με τι κότσια μπορούν να μιλάν ακόμη για ανάπτυξη; Και όμως το κάνουν. Με περισσό θράσος, εφαρμόζουν κατά γράμμα τις οδηγίες των δανειστών και κομπάζουν πως εδώ είναι το κέρδος...

Και νάταν μόνο αυτό, καλά θα ήταν, το μυαλό τους όμως δεν σταματά εκεί. Έχουν ακόμη να υποσχεθούν πολλά. Και με δεδομένο ότι όσοι θα αντιδρούσαν περαιτέρω έχουν ήδη φύγει, το έργο τους γίνεται ευκολότερο. Διευκρινιστικά το λέω, δεν υπάρχει πια ούτε κριτική σκέψη, ούτε αμφισβήτηση σε μεγάλη μερίδα των πολιτών, παρά το γεγονός ότι πολλοί ανθίστανται με σθένος. Υπάρχει περισσή φτώχεια και θλίψη στην χώρα της παρατεταμένης λησμονιάς χρόνων, τότε που  η φτώχεια ένωνε τους ανθρώπους και δεν τους χώριζε.  Και όλα, χάριν αυτών που από ένα σημείο και μετά  θεώρησαν πως με το ψέμα κρατούν την λαϊκή οργή σε καταστολή.