Δαιμονοποιούν τις δηλώσεις και ερμηνεύουν τις πολιτικές κατά πως τους αρέσει, αφού ο στόχος είναι ένας και μοναδικός, πώς να δημιουργηθεί σύγχυση στον κόσμο και να προκληθεί ιδεοληπτικός πανικός. Αφήνουν να διαφανεί τεχνηέντως πως οι δηλώσεις αυτές γίνονται υπό το κράτος των κοινωνικο-οικονομικών εξελίξεων, αθώωνουν τους πολιτικούς και ταυτόχρονα αποθεώνουν το καθεστώς της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, λες και αυτό είναι το ιδανικότερο και κάθε τι άλλο ουτοπία, που ξεχάστηκε στο βάθος των χρόνων.

Μιλώ και αναφέρομαι στους ντελάληδες των εγχώριων ΜΜΕ, που πότε πανηγυρίζουν για την υποτιθέμενη Δημοκρατία και πότε στρέφουν την κοινή γνώμη κατά όλων, με μόνο στόχο να εξυπηρετήσουν γνωστά - άγνωστα συμφέροντα, εκπορευόμενα από συγκεκριμένα κέντρα αποφάσεων για μια στείρα ζωή χωρίς σκέψη και προβληματισμό. Αυτό μπορεί να το διαπιστώσει κανείς σήμερα με ευκολία, αν κοιτάξει ένα ποσοστό των νέων που πέφτουν θύματα αυτής της λογικής του παραλόγου, κλικάροντας στις οθόνες των κινητών τους τις ελεεινές ειδήσεις κάποιων διαδικτυακών ΜΜΕ. Αυτό ακριβώς το «κλικ» είναι που δίνει πόντους σε αυτά τα ΜΜΕ, που τους χαρίζει διαφήμιση και εν ολίγοις οικονομική επιβίωση.

Ο στόχος λοιπόν, έχει επιτευχθεί, καθώς και τα fake news πέρασαν με ευκολία και οι εντυπώσεις δημιουργήθηκαν κατά τέτοιο τρόπο, ώστε το σύστημα κυριαρχίας να πορευθεί και πάλι με ασφάλεια. Ο στόχος του να έχουν όλοι γνώμη για κάτι στην λογική του ξερολισμού, η τακτική να στρέφεις το βλέμμα σου αλλού, όταν συνηθίζεις οπτικά τις τραγωδίες και την περιβαλλοντική καταστροφή, όταν με λίγα λόγια γίνεσαι ένα με την παρακμή είσαι ο ίδιος πρεσβευτής της επιτυγχάνεται χωρίς πολύ κόπο και η πνευματική ερημιά εξαπλώνεται όπως η ραδιενέργεια, ύπουλα και υπόγεια.

Η ερμηνεία των κάθε λογής πολιτικών αποφάσεων, οι επεξηγήσεις από ειδικούς διαμορφωτές της κοινής γνώμης για τα προς κατάθεση νομοσχέδια, αλλά και οι πανηγυρισμοί για την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου ή του «νοικοκυρέματος» της οικονομίας, όλα αυτά επιδρούν καταλυτικά στους πολίτες, που παραπαίουν από την ανομία στο αυθαίρετο και από την απαιδευσία στην αμορφωσιά.

Η διαμόρφωση της κοινής γνώμης είναι ως γνωστό παλιά υπόθεση. Έχει τις ρίζες της στην κρατική αυθαιρεσία, στην επέμβαση σε όλα τα επίπεδα ζωής, στην τακτοποίηση και κατευνασμό των αντιθέσεων στο όνομα μιας σύσσωμης αντιμετώπισης του περιθωρίου, στην απομόνωση της διαφορετικότητας μέσα από τις διακρίσεις, τον ρατσισμό και τον κοινωνικό εκφασισμό, μέχρι την εξάλειψη της κουλτούρας του διπλανού μας, την καταπολέμηση και απόρριψη των εθίμων στο όνομα μιας αδιόρατης εξέλιξης που πάραυτα διαχέεται σαν δηλητήριο στο κοινωνικό γίγνεσθαι.

Η δαιμονοποίηση λοιπόν, της αντίθετης προς τα κατεστημένα κοινωνικά στάνταρτ άποψης, η δια αρνητικών προσήμων απολογιστική αναφορά για τους αρνητές των επαϊόντων και ειδικών, ο στιγματισμός της άρνησης προς εξυπηρέτηση μιας ακατανόητης καταστατικής συμφωνίας για μια κοινωνία σε ομηρία, προκαλούν αυτή ακριβώς την εφιαλτική ησυχία μετά τους τηλεοπτικούς καυγάδες των κομμάτων και τις εμφανίσεις των αντιπροσώπων ενός γκρίζου συστήματος διακυβέρνησης του τόπου, έναν τόπο που πάντα διαλαλούσε την υπεροχή του στην κάθε είδους εκδήλωση πάθους και τεχνητού ή καθοδηγούμενου αυθορμητισμού.

Τα ΜΜΕ, λοιπόν, της εξάρτησης και υποτέλειας, σε συνδυασμό με την διαχέουσα «επιστημονική» τεκμηρίωση της διαιώνισης αυτού ακριβώς του μοντέλου υποτιθέμενης εξυγίανσης του κοινωνικού ιστού, καταφέρνουν το ακατόρθωτο, να καταπνίξουν τις μάζες στην φιλαυτία και την παντογνωσία. Εξάλλου, αυτός ήταν και είναι εξαρχής ο στόχος, όλοι να πρεσβεύουν πάνω- κάτω την ίδια άποψη, αφού οι πηγές πληροφόρησης είναι κοινές και τα δεδομένα καθορισμένα.

Αν αλλάζει κάτι σε αυτό το τοπίο, δεν είναι παρά το παραφούσκωμα των ειδήσεων, η τραγικοποίηση των συμβάντων, με προφανή στόχο τον έλεγχο των συναισθημάτων, για να ορίζουν πότε και πώς θα θρηνήσεις τραγωδίες και ξαφνικά περιστατικά πρωτοφανούς αγριότητας. Για να μην μπορείς να βρεις ούτε χρόνο, αλλά ούτε και χώρο, να εκφράσεις τον συλλογισμό σου και την άποψή σου για τα συμβάντα, καθώς τα καθεστωτικά ΜΜΕ έχουν ήδη φροντίσει να δαιμονοποιήσουν τα πάντα, από απόψεις και κρίσεις μέχρι συναισθήματα και αισθητικό κριτήριο, υπηρετώντας στο έπακρο το περίκλειστο συμπεριφοριστικό προτσές.