Ψήφος εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση και όπως αναμενόταν οι προγραμματικές δηλώσεις της ΝΔ παίρνουν ταχέως σάρκα και οστά. Δεν υπήρξαν οι μεγάλες αντιδράσεις από τα υπόλοιπα κόμματα δεν πέρασαν παρά κάποιες ημέρες από τις εκλογές και μάλιστα νομίζει κανείς πως ο όλος θόρυβος από τα μέτρα που θα λάβει η ΝΔ ως κυβέρνηση καταλάγιασε στα έδρανα της Βουλής, αφού οι περισσότεροι βουλευτές εστίαζαν πρωτίστως στο πώς θα πορευθούν σε ατομική βάση στο μέλλον, παρά στο πώς θα κυλήσει η τετραετία.

Από κοντά και τα περισσότερα ΜΜΕ, που μάλλον αντέδρασαν φειδωλά στις δηλώσεις του πρωθυπουργού και αυτό δεν νομίζω ότι οφείλεται στην πολυθρύλητη πίστωση χρόνου που δίδεται πάντα σε κάθε κόμμα που ξεκινά να κυβερνήσει.

Τουναντίον, πιστεύω ότι την ΝΔ δεν την στηρίζουν μόνο τα ΜΜΕ πλειοψηφικά, αλλά και διάφορα άλλα κέντρα, επιχειρηματικά και συνδικαλιστικά. Κανένας δεν μιλά για το κράτος της δεξιάς τουναντίον όλοι ασχολούνται στην καλύτερη περίπτωση με τον «μετανοημένο» Βορίδη ελέω παρελθοντικού αντισημιτισμού και στην χειρότερη, με τα νέα θηλυκά μοντέλα του Κοινοβουλίου.

Όλα φαίνονται λοιπόν, καλώς καμωμένα για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που πολλοί λένε πως ήταν έτοιμος να κυβερνήσει. Σίγουρα, την  προετοιμασία του την είχε κάνει εδώ και πολύ καιρό, αν μη τι άλλο μετά τις αλλεπάλληλες επισκέψεις και επαφές του στα κέντρα αποφάσεων στην Ευρώπη.

Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι στην κυβέρνηση σε κάθε κυβέρνηση σε καθεστώς κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Το πρόβλημα είναι στον λαό, που δεν γνωρίζει με τι κριτήρια ψηφίζει, ποιους επιλέγει να τον εκπροσωπήσουν και γιατί για πολλοστή φορά δεν στρέφεται στις δικές του δυνάμεις, όχι μόνο για να αντιμετωπίσει την θεαματική παράταση της οικονομικής κρίσης, αλλά για να θεμελιώσει δικαιώματα και νόμους που στην πράξη έχουν καταλυθεί από το ίδιο το κράτος.

Όλα τα βάρη λοιπόν, πέφτουν στον λαό στον καθένα από εμάς που επέλεξε να λειτουργήσει και πάλι υπό αυστηρές εντολές, που διήνυσε όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης επαναπαυόμενος ότι τα κόμματα θα βρουν και πάλι τις λύσεις, πως οι κυβερνήσεις εθνικής ανάγκης, συνεργασίας ή οικουμενικές, έχουν να προτείνουν μέτρα κατά της φτώχειας, γιατί τάχα μόνο αυτές ξέρουν το αντίδοτο για την αντιμετώπιση του εισοδηματικού δηλητηριασμού, όπως τώρα με την πανηγυρική μείωση του ΕΝΦΙΑ, λες και αυτό ήταν το μόνο πρόβλημα. 

Με τους πολίτες λοιπόν, να μην γνωρίζουν πώς να πορευθούν, με την κοινωνία ολόκληρη σε σήψη και παρακμή, συνδυαζομένου του γεγονότος της απίστευτης αποχής από τις πολιτικές υποθέσεις λόγω του ότι οι κατάλληλοι επαγγελματίες για να τις χειριστούν είναι μόνο οι πολιτικοί, η Ελλάδα βαδίζει για δέκατο χρόνο σε τεντωμένο σχοινί και να μην ακούει κανείς τα αισιόδοξα μηνύματα από την Εύρωπη πως τάχα η χώρα μας έχει κάνει σοβαρά βήματα προόδου.

Για πολλοστή φορά, μετά τις επιλογές ενός ποσοστού των ψηφοφόρων (μιας και η αποχή ήταν και πάλι μεγάλη), με την τάση και κλίση πολλών προς το σαδομαζοχισμό, ένα άλλο ποσοστό των πολιτών (διόλου ευκαταφρόνητο) υποχρεούται να υποστεί νέα μέτρα λιτότητας, ακρίβεια και φορολογία, σε αντιστάθμισμα κάποιων αστείων μειώσεων που εκλαμβάνονται τάχα ως κοινωνική πολιτική.

Έτσι είναι, όμως. Σε αυτού του είδους τα πολιτικά συστήματα οι μειοψηφίες καθορίζουν τον τρόπο πόρευσης ολόκληρης της κοινωνίας. Σε καθεστώς ψευδοδημοκρατίας γίνονται όλα αυτά, αδιαφορώντας όλοι για το πώς θα ανανήψει ο οικονομικός ιστός. Αρκεί τα ατομικά συμφέροντα να ικανοποιούνται, αρκεί να εξασφαλίσει ο καθένας μια οποιαδήποτε θέση εργασίας και αρκεί μερικές χιλιάδες να κερδοσκοπούν στις πλάτες εκατομμυρίων.

Πίστωση χρόνου, λοιπόν, για μια ακόμη φορά, σε μία ακραία συντηρητική κυβέρνηση, που σύντομα θα δώσει σημεία γραφής. Τότε που κανείς δεν θα μπορεί να αντιδράσει επειδή η ποινικοποίηση της αντίστασης θα έχει ολοκληρωθεί, επειδή οι νέοι εξυγιαντές, βαδίζοντας στα χνάρια των προηγούμενων, θα ηγηθούν κάθε είδους κοινωνικής καταστολής. Ο καιρός πλησιάζει, η ψήφος εμπιστοσύνης δόθηκε. Το μόνο εμπόδιο είναι πλέον το θέρος και οι διακοπές.