Οι αντιλήψεις αλλάζουν όσο η εξάρτηση από το χρήμα μεγαλώνει και αυτό δεν είναι σημάδι μόνο της σημερινής εποχής, αλλά και όλων εκείνων που προηγήθηκαν. Είναι τέτοια η εξάρτηση, που μάλλον δεν μπορεί σχεδόν κανείς να ξεφύγει από την παγίδα, να οριοθετήσει την δεκτικότητά του, ειδικά όταν με το χρήμα εξαγοράζεται και η τελευταία σκέψη για την ποιότητα, που όπως λένε κάποιοι, είναι ανύπαρκτη ή στην καλύτερη περίπτωση προϊόν νοσηρής φαντασίας. Φτάνει, όμως, το χρήμα; Θα το δούμε.

Δεν θέλει πολύ σκέψη για να συμπεράνει κανείς πως ζούμε πρωτόγνωρες στιγμές, που σηματοδοτούν το ξεκίνημα ενός νέου και δη αρρωστημένου ψευτοβολέματος, βαδίζοντας στα χνάρια των παλαιότερης κοπής πολιτικών ή ανθρώπων του πνεύματος. Λένε πως το χρήμα διαφθείρει τους ανθρώπους και τους κάνει να διερωτώνται ποια είναι η σωστή και ενδεδειγμένη διέξοδος. Λένε επίσης, πως η συνεχής επαφή με την φύση σε απομακρύνει από τον αγώνα για τα προς το ζην, από μια καθημερινότητα που βρίθει από ασυναρτησίες και υπερβολές. Εδώ μοστράρει και η αυτοματοποιημένη διαφήμιση.

Πώς αποδεικνύεται αυτό; Δεν έχετε παρά να δείτε τα στοιχεία για το ενδιαφέρον όχι των μικρών (γιατί έχουν πάει σε άλλα) αλλά των ενηλίκων, που στην κυριολεξία παλεύουν για ποιος ή ποια θα υπερέχει σε εμφάνιση και τρόπο ζωής στο facebook. Τα στοιχεία αποκαλύπτουν τις εμμονές και την παθητικότητα, άλλοτε για το προκλητικό περιεχόμενο των αναρτήσεων και άλλοτε για την δήθεν απέριττη και low profile στάση με κάποιο like ή share.

Στο τέλος, αυτό που ενδιαφέρει, είναι η διάνοιξη της τυφλής οδού των διαδικτυακών εξαρτήσεων, μια οδός που δεν τελειώνει παρά μόνον αν βγει κανείς από την πορεία και θεωρήσει ότι ο χάρτης ήταν εξαρχής λανθασμένος.

Θέλω να πω με όλα αυτά, πως είναι τουλάχιστον αναξιοπρεπές το να μην δέχεσαι τον αυτοδιαφημιστικό εθισμό σου, αλλά να υποκύπτεις στους κάθε λογής πειρασμούς αγόγγυστα. Οι αντιλήψεις έχουν στο μεταξύ αλλάξει, κατά πολύ, απλά εσύ δεν το δέχεσαι, τυφλωμένος όπως είσαι από την τεχνητή εμμονική διαφοροποίηση.

Οι πολιτικοί που πρώτοι διδάσκουν τις πονηρές μεθόδους, δεν έχουν τίποτε να φοβηθούν, τα κόμματα το ίδιο, ο στόχος είναι ένας και μοναδικός, να αλλάζουν αντιλήψεις οι άνθρωποι σαν τα πουκάμισα, να μην έχουν σταθερή και παγιωμένη εικόνα, να παραπαίουν ανάμεσα σε νέες ψευδοθεωρίες και ιδεοληπτικές φραστικές παγίδες.

Η προσφορά χρήματος λοιπόν, λειτουργεί όχι μόνο πυροσβεστικά, αλλά συντελεί αποφασιστικά στην συντηρητικοποίηση του ατόμου και της οικογένειας, που το μόνο που θα έχει να επιδείξει δεν είναι παρά η ακατάσχετη ευκολία επί παντός επιστητού. Εύκολο λοιπόν, το γέλιο και το κλάμα, στο ζενίθ η κατανάλωση υλικών αλλαγών, στο έπακρο η απαίτηση για την κατάκτηση της φύσης, που η καταστροφή της καταντά υστερόγραφο στην λογοδιάρροια για την ασφαλή ζωή.

Αυτό που μένει και το τονίζω είναι το ξεχασμένο παράπονο για όλα όσα δεν έκανε κανείς, ο εκνευρισμός γιατί δεν επετεύχθη ο ιεραρχικός στόχος, τα περισσότερα χρήματα που δεν αποκτήθηκαν και κατ' επέκταση η άνετη ζωή. Νάσου πάλι το χρήμα μπροστά μας.

Πώς να γίνει λοιπόν, μάθημα το γεγονός ότι δεν έγινες χλιδάτος παρά διατήρησες την ντομπροσύνη σου επειδή το επέλεξες και όχι επειδή η τύχη σου γύρισε την πλάτη; Πώς να δώσεις το μήνυμα ότι δεν παρέμεινες υπάκουος και υποχωρητικός στα κελεύσματα των ανωτέρων συνειδητά και όχι επηρεασμένος από την μοιραία σου αδιέξοδη πορεία με σημαία την αυθεντικότητα;

Μερικές φορές δεν χρειάζονται εξηγήσεις. Οι πράξεις δείχνουν τον προσανατολισμό και ειδικότερα την πορεία προς το αύριο. 

Αν κάτι πρέπει να συρρικνωθεί, αυτό είναι η εξάρτηση από τα υλικά αγαθά, η σημαία της κατανάλωσης είναι που πρέπει πάση θυσία να υποσταλεί. Ο νέος κόσμος που βαδίζει στα τυφλά με γνώμονα το κέρδος, δεν είναι τωρινός. Τα παραδείγματα από το παρελθόν είναι αμέτρητα.

Κατά τον ίδιο τρόπο και ο εθισμός και η εξάρτηση από την μόδα που εκπέμπει τα μηνύματα. Και δεν χρειάζεται πάντα το χρήμα για να χαθεί η αυθεντικότητα, παρά οι επιταγές της μόδας. Κάτι σαν το τατουάζ που σήμερα 9 στους 10 το έχουν, ενώ κάποτε ανήκε στους φυλακισμένους, τους ναυτικούς και τους απόκληρους της κοινωνίας. Σαν να μεγάλωσε, λέω, ο κύκλος της διαφήμισης για το ξεχωριστό που γίνεται καταναλωτικό προϊόν, όταν το καταπίνει η μάζα.

Σαν να μην φτάνει τελικά μόνο το χρήμα, για να παινεύεται κανείς πως είναι ο top of the top.