Υπάρχουν μερικά πράγματα που με πληγώνουν και με θυμώνουν. Όπως, είμαι σίγουρος, και πολλούς από εσάς που με διαβάζετε. Δεν μπορώ για παράδειγμα, να χωνέψω το γεγονός ότι, όταν πηγαίνω στη λαϊκή αγορά της γειτονιάς μου βρίσκω τον Χειμώνα τους λωτούς από μέτριους έως άθλιους, είτε την Άνοιξη τα μούσμουλα να παρουσιάζουν την ίδια μίζερη εικόνα. Ενώ την ίδια στιγμή, το οπωροπαντοπωλείο της γειτονιάς μου μπορεί να έχει εκπληκτικούς λωτούς, ή μούσμουλα ...Ισπανίας.

Εντάξει, είπαμε ότι το κύριο βάρος μας πέφτει στην «εθνική βιομηχανία» μας, τον τουρισμό. Αλλά όσο αφήνουμε τη γη μας να ρημάζει, τόσο θα μας αφήνει και αυτή. Και τόσο θα γινόμαστε όλο και περισσότερο εξαρτημένοι από τις εισαγωγές. Γιατί βεβαίως δεν πρόκειται μόνο για τα δυο φρούτα που προανέφερα. Καταντήσαμε να εισάγουμε ακόμη και σκόρδα από την Κίνα. Λεμόνια Αργεντινής. Τομάτες Ολλανδίας. Πράσα Βουλγαρίας. Ρόδια Ινδίας και Περού. Αβοκάντο Ισραήλ και Νότιας Αφρικής. Βατόμουρα Ιταλίας και Βουλγαρίας. Ροδάκινα πλακέ (UFO) Ισπανίας.

Όταν μιλάς με παραγωγούς, υποστηρίζουν ότι εκείνο που φταίει είναι η έλλειψη εργατικών χεριών. Και είναι πράγματι ένα σοβαρότατο πρόβλημα. Αλλά δεν είναι το μοναδικό. Εξίσου σημαντικό είναι το ότι υστερούμε σε νοοτροπία και μεθόδους ποιοτικής παραγωγής και τυποποίησης των αγροτικών προϊόντων μας. Και αυτό δεν βαρύνει μόνον τους παραγωγούς. Είναι, πρωτίστως, μια αποτυχία, διαχρονική, της πολιτικής μας ηγεσίας. Διότι δεν καταφέρνει να σχεδιάσει και να θέσει σε εφαρμογή μια μακρόπνοη γεωργική πολιτική.

Η ενθάρρυνση των νέων να ασχοληθούν με την πρωτογενή παραγωγή, με σύγχρονες μεθόδους, είναι κάτι που μονίμως ...εξαγγέλλεται, από όλες τις κυβερνήσεις, αλλά προχωρά πιο αργά και από τους βραδύποδες. Το ίδιο και η συστηματική εκπαίδευση και διαρκής επιμόρφωση νέων που μπορούν να ασχοληθούν με την γεωργία και την κτηνοτροφία. Το δε συνεταιριστικό κίνημα αποσαθρώθηκε στα χρόνια της μεγάλης αρπαχτής.

Δεν είναι δυνατόν όλα τα χωράφια να γίνουν ...τουριστικά ακίνητα. Είναι ανάγκη, όχι απλώς να διατηρήσουμε, αλλά να αυξήσουμε σε ποσότητα, αλλά και να βελτιώσουμε σε ποιότητα, την πρωτογενή μας παραγωγή. Αλλιώς, κάθε μη αξιοποιήσιμη, τουριστικώς, περιοχή, θα υποτάσσεται στην φθορά της ερήμωσης. Και ένα μεγάλο μέρος της υπαίθρου θα λειτουργεί ως ...ανοικτό γηροκομείο.

Κάτι που ήδη συμβαίνει στα ορεινά χωριά μας.

Γ.Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr