Ασφαλώς η ανάρτηση, δια χειρός πρωθυπουργού, μιας αναθηματικής πλάκας, στο κτίριο της πάλαι ποτέ Marfin Bank, δεν συνιστά πράξη εξόφλησης του χρέους της συντεταγμένης δημοκρατικής πολιτείας, απέναντι στα θύματα που κάηκαν ζωντανά, ούτε σε εκείνους που πραγματικώς δεν μπορούν να ξεχάσουν ποτέ. Τους οικείους τους. Ούτε σημαίνει πως, αυτομάτως, χάρη σε αυτή την μεταλλική επιγραφή, όλοι θα θυμόμαστε πράγματι, εκείνο που είναι όντως επικίνδυνο να ξεχάσουμε. Με κίνδυνο να το ξαναζήσουμε.

Ήταν όμως μια αφορμή ανάξεσης της μνήμης. Και μια ευκαιρία ομόθυμης καταδίκης, από το σύνολο του πολιτικού κόσμου, όπως εκπροσωπείται στην Βουλή των Ελλήνων, του «δικαιώματος» κάποιων ομάδων, τελείως ξένων προ το πνεύμα της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων πολιτών, να λειτουργούν ως αυτόκλητοι «λαϊκοί δικαστές» και εκτελεστές αποφάσεων, με θύματα αθώους συνανθρώπους μας. Θύματα άλλοτε περισσότερο ...τυχερά, όταν «πληρώνουν» με την καταστροφή των περιουσιών τους, ή όταν «καθαρίζουν» με κάποιον τραυματισμό. Και άλλοτε περισσότερο τραγικά, όπως στην περίπτωση της συγκεκριμένης τράπεζας. Όπου οι αυτόκλητοι «λαϊκοί τιμωροί», δεν έκαψαν βεβαίως ζωντανό κάποιον τραπεζίτη, κάποιον οιονεί «κακόν εργοδότη», ως «εχθρός του λαού», αλλά τρεις εργαζόμενους.

Κατά τούτο είναι πράγματι θλιβερή η στάση των κομμάτων εκείνων, πρωτίστως δε της αξιωματικής αντιπολίτευσης και προσωπικώς του αρχηγού της, του Αλέξη Τσίπρα, που αρνήθηκαν να συμμετάσχουν σε αυτήν την εκδήλωση μνήμης. Λες και οι νεκροί χωρίζονται σε ...δικούς τους και σε άλλους. Και οι συγκεκριμένοι νεκροί ήταν από την απέναντι όχθη.

Πολύ σωστά η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου μίλησε για ανθρώπους που θυσιάσθηκαν «στον βωμό της μισαλλοδοξίας και του διχασμού». Μιας μισαλλοδοξίας που έφτασε ως το έσχατο όριο βαρβαρότητας του ανθρώπινου είδους: Μανιασμένοι «ακροαριστεροί» έφρασαν στο σημείο να θεωρούν ως ...επαναστατική πράξη το να εμποδίσουν, με κάθε τρόπο,  τα πυροσβεστικά οχήματα και τα ασθενοφόρα, να φθάσουν εγκαίρως, μήπως και προλάβουν να σώσουν τους ανθρώπους.

Της ίδιας «στόφας», των ίδιων αντιλήψεων, αλλά και αναλόγων πρακτικών, θολωμένα μυαλά, εξακολουθούν να υπάρχουν. Εξακολουθούν να δρουν ποικιλοτρόπως. Με κίνδυνο να ξαναζήσουμε ανάλογα «ατυχήματα». Και είναι ντροπή κάποιοι πολιτικοί ηγέτες να καθορίζουν την στάση τους, απέναντι τους, από μια διάθεση να μην ενοχληθεί ένα τμήμα της κομματικής τους νεολαίας, που «φλερτάρει» με τέτοιους ανεγκέφαλους «επαναστάτες» του ...γλυκού νερού.

Γ.Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr