Αυτό που δεν θα έπρεπε να είναι αποδεκτό από καμία κοινωνική ομάδα είναι η ώθηση που δίνεται από το επίσημο κράτος να μην διεκδικεί κανείς τα κεκτημένα του, αλλά πάνω απ' όλα να θεωρεί τις  υφιστάμενες αλλαγές ως φυσική απόρροια της εξέλιξης των κοινωνιών. 

Η λεγόμενη αυτή «φυσική εξέλιξη» εμπερικλείει τα πάντα, από περιοριστικά νομοθετήματα που εκπονούνται χάριν μιας παρατεταμένης λιτότητας με στόχο την υποτιθέμενη εξοικονόμηση χρημάτων, μέχρι τις αθρόες περικοπές που στην πραγματικότητα εξυπηρετούν τα συμφέροντα των εχόντων και κατεχόντων.

Φυσικά η λογική αυτή υφίσταται για χρόνια και αυτό που ακούγεται μόνιμα από τις εκάστοτε κυβερνήσεις είναι να καλυφθεί με τον καλύτερο τρόπο το κενό της ρητώς επαναληπτικά αποκαλούμενης  «καμένης γης» που άφησε πίσω της η προηγούμενη κυβέρνηση.

Αυτό πρακτικά σημαίνει κάθε φορά περικοπές αλλά και ανατιμήσεις προς τα πάνω στην αγορά, κάτι που έχει γίνει ήδη σαφές από την τωρινή κυβέρνηση.

Απέναντι σε όλα αυτά, ποια είναι η απάντηση των πολιτών; Καταναλώνουν απλά και αναμασούν τις λανσαριζόμενες θεωρίες που καθηλώνουν εδώ και πολλές δεκαετίες τους λαούς;

Αν μη τι άλλο, παραμένουν απαθείς και απορημένοι χωρίς διάθεση να επιλύσουν την βασική απορία του γιατί παραμένει κανείς κάθε φορά με ανοιχτό το στόμα, χάσκοντας απλά τα ψηφίσματα κατά της τσέπης του. 

Αυτό δεν οδηγεί, όμως, στον πολλαπλασιασμό αυτών των λίαν επικίνδυνων νομοθετημάτων, που στοχεύουν στο να αποκοιμίσουν περαιτέρω αλλά και να αδρανοποιήσουν τον μέσο πολίτη που καλοδέχεται το γεγονός της αποστέρησης με απώτερο στόχο την μελλοντικά ψευτοευημερία;

Η μάζα δυστυχώς, πάντα καθοδηγείται από συνθήματα υποτιθέμενης διεκδίκησης των κεκτημένων από κόμματα που έχουν και αυτά λαμβάνειν από την πρότερα απογοήτευση. Μιλώ για τα υποτιθέμενα κομμουνιστικά ή εναπομείναντα σοσιαλιστικά, που αλιεύουν ψήφους και υπηρετούν πιστά το σύστημα εκμετάλλευσης.

Τα κόμματα αυτά, όποτε τους δίδεται η ευκαιρία, κάνουν τα απαραίτητα παζάρια με την νεοφιλελεύθερη δεξιά, υιοθετώντας μέχρι και συνθήματα της ακροδεξιάς για να οδεύσουν προς την πολυπόθητη κατάκτηση εξουσίας.

Συνονθύλευμα αποκαλείται όλο αυτό, αχταρμάς εξαπατητικών ιδεών και ψευτοδιλημμάτων για τους πολίτες που σε χρόνο μηδέν καταναλώνουν χωρίς να σκέπτονται από ποιους εκπορεύεται αυτού του είδους ο ιδεο-αχταρμάς.

Εκεί βρίσκεται κυρίως και το πρόβλημα, στο γεγονός δηλαδή ότι έχει δοθεί απεριόριστος χώρος στις προωθούμενες κατεστημένες αντιλήψεις που μολύνουν κάθε διάθεση αμφισβήτησης λόγω της οικειοποιούμενης και απόλυτα λανσαριζόμενης ψευτο-αντίδρασης που εκπορεύεται από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, τα οποία εξυπηρετούν εν προκειμένω μια χαρά την νέο-δεξιά. 

Σε αγαστή συνεργασία, θα έλεγα καλύτερα, διαιωνίζουν το καθολικό σύστημα εξουσίας, αποτρέποντας τους πολίτες από τις όποιες σκέψεις περί συνολικής αμφισβήτησης ή προσπάθεια απογύμνωσης της μαζικής εξαπάτησης.

Όλες λοιπόν, οι κοινωνικές ομάδες θα έπρεπε να εναντιώνονται στη στιγμή απέναντι στα σχέδια περικοπών και ανατιμήσεων προς τα πάνω προς όφελος πάντα των εχόντων και κατεχόντων.

Πάνω απ' όλα, όμως, θα έπρεπε να απομυθοποιήσουν τις υφιστάμενες κοινωνικο-οικονομικές αλλαγές προς όφελος της προβαλλόμενης «φυσικής εξέλιξης» των κοινωνιών. Και επειδή οι περικοπές και οι αποστερήσεις δεν υπηρετούν ούτε καν το φιλελεύθερο σύστημα ιδεών και επειδή ακόμη και η αντίδραση είναι κατευθυνόμενη, υπάρχουν πολύ περισσότεροι λόγοι για να αμφιβάλλει κανείς ρητώς.

Σε αντίθετη περίπτωση, θα συνεχίσει να χάσκει άπρακτος και αδρανής προς όφελος της διαιώνισης του συστήματος κυριαρχίας.