Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Ο νέος κόσμος για τον οποίο μιλάμε και που ενίοτε με πολλά κοσμητικά επίθετα τον στολίζουμε είναι ένας κόσμος που δεν αφήνει περιθώρια εξηγήσεων σε ότι αφορά τις αντιδράσεις του ιδιαίτερα σε σημαντικά ζητήματα και σε κρίσιμες εποχές. Πώς θα μπορούσε, για παράδειγμα, να εξηγήσει κανείς την απίστευτη επιδειξιομανία και τάση υπεροψίας που χαρακτηρίζει ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού, την αντιφατικότητά του, αλλά και την όλη του συμπεριφορά απέναντι στην παρατεταμένη πανδημία αλλά και τις ρωσικές βιαιοπραγίες στην Ουκρανία;

Συγκεκριμένα αυτό που παρατηρήθηκε το Πάσχα με την μαζική έξοδο από τις πόλεις, ήταν η σχεδόν παντελής έλλειψη προστατευτικών μέτρων και η αδιαφορία απέναντι στην ασφάλεια του διπλανού, το στρίμωγμα στις εκκλησιές, ο ασύδοτος ασπασμός των εικόνων, οι αγκαλιές και τα χειροφιλήματα, λες και εκεί δεν διασπείρεται ο ιός, όλα αυτά αποκάλυψαν πως οι πολίτες ναι μεν έχουν ανάγκη να ξεσπάσουν μετά τον διετή εγκλεισμό, όμως ο τρόπος και το είδος της συμπεριφοράς μαρτυρά τουλάχιστον ασέβεια προς τη ζωή.

Η ασέβεια αυτή επιδείχθηκε με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο και απέναντι στα δεινά του ουκρανικού λαού και ειδικά από όλους αυτούς που δικαιολογούν την ρωσική βαρβαρότητα κατά των αμάχων. Και τελικά τι θα μπορούσε να πει κανείς για τον μέσο νεοέλληνα; Τι καταλαβαίνει από την στάση του σε σημαντικά ζητήματα τις κρίσιμες αυτές εποχές; Η απάντηση θα έλθει με τον συνολικό απολογισμό μετά τα γεγονότα των δύο τελευταίων χρόνων. Γιατί πρόκειται για γεγονότα που άλλαξαν σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο αντιμετώπισης των πραγμάτων. Γεγονότα σταθμοί.

Αυτά τα γεγονότα λειτουργούν ως πυξίδα της μελλοντικής συμπεριφοράς αλλά και κριτήριο κοινωνικής πόρευσης με δεδομένο ότι η έντασή τους έχει προκαλέσει μεγάλες αναταράξεις σε όλα τα επίπεδα ζωής.

Όμως ο αντίκτυπος αυτών των γεγονότων - σταθμών δεν φαίνεται να συγκινεί ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού που βουλιάζει στην ιδιοτέλεια και το ατομικό συμφέρον, διαιωνίζοντας τρόπον τινά μία νοσηρή κατάσταση και πραγματικότητα γεμάτη από ελλείψεις, αχρείαστες υπερβάσεις, αλλά και προκλήσεις που παραπέμπουν σε παλιμπαιδισμό.

Τα μεγάλα γεγονότα λοιπόν που τάραξαν τον πλανήτη δεν φαίνεται να έχουν προκαλέσει και αλλαγή της συμπεριφοράς προς το πιο ανθρώπινο, τουλάχιστον στην χώρα μας. Αν αυτό μάλιστα το συνδυάσει κανείς και με την τεράστια ακρίβεια που χαρακτηρίζει την αγορά, μιλάμε απλά για ένα ασύστολο κοινωνικο-οικονομικό προτσές, με πολίτες που έχουν ρόλο κομπάρσου. Το δε δυστύχημα είναι ότι αυτοί οι πολίτες για τους οποίους αναφέρομαι, θεωρούν πως διαφέρουν από τη μάζα, όντες τάχα πιο έξυπνοι και πονηροί.

Τι μένει μετά από όλα αυτά; Πως η Ελλάδα απέχει πολύ από το να θεωρείται μία χώρα που έχει στοιχειωδώς τακτοποιήσει τα προβλήματα και εκκρεμότητές της. Τουναντίον είναι τόσες πολλές οι παθογένειες και τόσο πολύπλοκες οι καταστάσεις της καθημερινότητας, που πλέον κανείς δεν μπορεί να ελπίζει πως θα προκύψει μία πραγματικά νέα εποχή, χωρίς την φαινομενική επικάλυψη φαντασιακών αλλαγών.

Και οι απορίες αναμένεται να συνεχιστούν όσο ο Γόρδιος δεσμός με το παρελθόν δεν κόβεται και ειδικά όταν πρόκειται για ένα αντιφατικό παρελθόν.

Ο κόσμος έχει πράγματι αλλάξει σε όλα τα επίπεδα. Με αυτό δεν εννοώ πως η ουσία έχει εμφιλοχωρήσει στην διάταξη και κατάτμηση αυτών των γεγονότων, αλλά πως τουναντίον τα τελευταία αυτά τόσο σημαντικά γεγονότα έχουν δημιουργήσει πολλά πρόσθετα κενά στην ιδιοσυστασία της κοινωνικής κατηγοριοποίησης.

Τα γεγονότα για να το πω απλά δεν προκαλούν ευθεία και αυτοματοποιημένη αντίδραση, αλλά υπολογισμένη και πολλάκις κατευθυνόμενη στάση, λες και με αυτό πετυχαίνει κανείς κάτι περισσότερο από ένα φτηνό βόλεμα.

Και για να γίνω πιο σαφής, τα κενά μεγαλώνουν όσο αυτά τα γεγονότα σταθμοί συνεχίζουν να τροφοδοτούνται από μία αδιαφορία απέναντι στην ανθρώπινη ζωή, από ένα αστείρευτο πάθος για την ατομική εξασφάλιση όσο τα τεράστια προβλήματα αναζητούν λύσεις που δεν έρχονται.

Λες και ο κόσμος αποζητά ακόμη περισσότερα για να αποδείξει πως δεν σέβεται στο παραμικρό το πιο ιερό δικαίωμα, το δικαίωμα στη ζωή. Λες και τα γεγονότα των δύο τελευταίων χρόνων που άλλαξαν την ανθρωπότητα για κάποιους αντιμετωπίζονται με εσκεμμένη ελαφρότητα που βεβηλώνει τον σεβασμό, αλλά πάνω απ' όλα παραποιεί το νόημα της ζωής.