Διαβάζω τις αναρτήσεις στις οποίες κατά σύστημα επιδίδονται τις τελευταίες ημέρες πολιτικοί, δημοσιογράφοι και απλοί πολίτες, με αφορμή τα τρία τελευταία εγκλήματα κατά της ζωής γυναικών στην Κρήτη, την Ζάκυνθο και το Περιστέρι. Όλοι, μιλούν και γράφουν, με καλή πρόθεση. Από τους πολιτικούς ως τους πολίτες. Αλλά, φοβάμαι, με μια φαντασίωση, κατά την οποία αν δώσουμε νομική ισχύ στον όρο «γυναικοκτονία», καθιερώνοντας την ως ιδιώνυμο αδίκημα, τάχα θα λυθεί το πρόβλημα.

Αν πράγματι θέλουμε κάτι να αλλάξει σε αυτόν τον τομέα, ας αφήσουμε τις φιλολογικές αναζητήσεις περί ενός νέου όρου. Ας δούμε την ουσία του προβλήματος. Και η ουσία είναι ότι δεν λειτουργούν επαρκώς οι μηχανισμοί προστασίας της γυναίκας, μάνας, αδελφής, συζύγου, ερωμένης, υπαλλήλου, στην καθημερινότητά της. Δεν υπάρχει επαρκές δίκτυο προστασίας που να προλαμβάνει την «τελική φάση», την «γυναικοκτονία». Να λειτουργεί προληπτικώς.

Μου ζήτησαν να πω δυο λόγια, κατά την πανηγυρική παράσταση της θεατρικής απόδοσης του βιβλίου μου Γυναικείες Ιστορίες. Και είπα τούτο το απλό: Θαρρώ πως χειρότερο από την γυναικοκτονία, η οποία είναι ιδιαιτέρως επίκαιρη στις μέρες μας, είναι μια άλλη κατάσταση που θα την περιέγραφα με τον όρο γυναικοτυραννία. Η τυραννία, η βία, οι εξευτελισμοί της κάθε μέρας. Τα όσα υφίσταται μια γυναίκα, ως μητέρα, θυγατέρα, σύζυγος, ερωμένη, αδελφή, πίσω από κλειστές πόρτες και παράθυρα. Είτε, ενίοτε, με ανοικτές πόρτες και παράθυρα αλλ' εσκεμμένως  θεόκλειστα μάτια, αυτιά και στόματα του περιγύρου. Που ανοίγουν μόνον όταν πια φθάσουμε στο επίπεδο της γυναικοκτονίας.

Πού καταφεύγει μια γυναίκα όταν υφίσταται αυτή την τυραννία; Σε ένα αστυνομικό τμήμα, όπου κάνει μια καταγγελία. Και τι αντιμετώπιση έχει; Το συνηθέστερο είναι να επιχειρήσουν να την ξεφορτωθούν με παραινέσεις του τύπου «βρείτε τα». Ακόμη χειρότερα όταν δεν πρόκειται για «γυναικοτυραννία» εντός γάμου, αλλά για κακοποίηση από έναν ερωτικό σύντροφο. Όπου μπορεί να εισπράξει το σχόλιο: «Είσαι χωρισμένη, έχεις και παιδάκια, τι τον ήθελες τον γκόμενο»;

Ειδική εκπαίδευση των αστυνομικών μας, ακόμη δε και των εισαγγελέων, χρειάζεται περισσότερο από οποιαδήποτε νέα «ταμπέλα» για να περιορισθούν οι δολοφονίες γυναικών, είτε ο δράστης είναι «ημεδαπός» είτε «αλλοδαπός». Είτε είναι πατέρας, αδελφός, σύζυγος, εραστής, είτε αφεντικό. Δεν θα εξαφανισθούν οι δολοφονίες γυναικών. Αλλά τουλάχιστον να τις μειώσουμε. Με μεγαλύτερη φροντίδα στην πρόληψη. Διότι παράγινε το κακό.

Γ.Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

   giorgismassavetas@gmail.com