Εντάξει, καταδικάζουμε τα νταηλίκια του Eρντογάν, του Ακάρ, του Μπαχτσελί, που μας απειλούν πότε ότι θα πάρουν «κολυμπώντας» το Καστελόριζο και πότε ότι «θα μας έλθουν ξαφνικά σε μια νύκτα» στο Αιγαίο. Μένουμε και ευχαριστημένοι που τα καταδικάζουν επίσης τόσο η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, όσο και οι ισχυρότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αλλά αρκούν αυτές οι καταδίκες για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο; Έχουν κάποια πρακτική αποτελεσματικότητα πάνω στο καθεστώς της Άγκυρας;

Αν είχαν αποτελεσματικότητα αυτές οι διπλωματικές καταδίκες της Τουρκίας, για τις συνεχείς προκλήσεις και απειλές της, τότε το κυπριακό θα έπρεπε να έχει λυθεί εδώ και δεκαετίες. Με δεδομένο ότι πιο ομόφωνη και ξεκάθαρη καταδίκη, από αυτήν που προήλθε από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, με επανειλημμένες αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας, αλλά και της ίδιας της Γενικής Συνέλευσης του οργανισμού, δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Αλλά, όλες τις καταδίκες, το «βαθύ κράτος» του τουρκικού καθεστώτος, που τώρα ονειρεύεται και αναβίωση του οθωμανισμού, τις γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του «σουλτάνου».

Επομένως, στην πραγματικότητα, είμαστε εμείς, απέναντι σε αυτούς. Και πρέπει να είμαστε, ανά πάσα στιγμή, έτοιμοι «δια παν ενδεχόμενον». Αλλά, δυστυχώς, δεν είμαστε. Διότι δεν αρκεί ότι έχουμε επιδοθεί σε μια ξέφρενη πορεία εξοπλισμών. Καλά τα ραφάλ, άριστα τα F-35, εξαίρετες και οι φρεγάτες. Αλλά δεν φτάνουν.

Ένα κρίσιμο στοιχείο είναι το αν υπάρχει, στον βαθμό που απαιτείται, εκείνο το άυλο όπλο που κάποτε μας επέτρεψε να αποκρούσουμε άλλους, πολύ ισχυρότερους από εμάς στρατιωτικώς, οι οποίοι μας ήλθαν και εκείνοι νύκτα. Το φρόνημα. Η εθνική ομοψυχία. Που οδήγησε στο μέγα έπος του '40. Η απάντηση είναι ότι δυστυχώς, δεν υπάρχει. Ούτε σε επίπεδο πολιτικής ηγεσίας, ούτε και σε επίπεδο πολιτών.

Η πολιτική ηγεσία μας βυθισμένη στην επιδίωξη των επιμέρους κομματικών ή και μικροκομματικών στόχων κάθε παράταξης, δεν διαμορφώνει το αναγκαίο κλίμα εθνικής ενότητας αλλά και εγρήγορσης απέναντι στις καθημερινές απειλές. Σαν να μην τις παίρνει στα σοβαρά. Με φυσικό αποτέλεσμα και οι πολίτες, όταν ερωτώνται από τους δημοσκόπους, να μη θέτουν στην πρώτη σειρά, των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν, την «εθνική απειλή». Αλλά η απειλή είναι πραγματική. Και ο κίνδυνος να εμπλακούμε σε μια περιπέτεια, ακόμη και από κάποιο «ατύχημα» είναι υπαρκτός. Καθημερινός.

Γ.Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

   giorgismassavetas@gmail.com