Αναγκαιότητα ενός γιγαντιαίου επενδυτικού προγράμματος

Του Τάκη Χαραλ. Ιορδάνη ( Ph.D.)

Μέσα στην κοινωνική ανεμοζάλη και στον ορυμαγδό της ζωής του που βιώνει σήμερα ο μέσος Έλληνας, αυτός που βλέπει κάθε μέρα να του κόβονται οι μισθοί, τα μεροκάματα, οι συντάξεις, που τα παιδιά του ή φεύγουν νεομετανάστες ( επιστήμονες πια όχι απλοί χειρώνακτες όπως τότε τις δεκαετίες 60, 70) ή στα 35 τους περιμένουν χαρτζιλίκι απ αυτόν, που οι διπλανοί του τρώνε στα συσσίτια της ενορίας, ή άλλοι που μένουν άστεγοι στο δρόμο και που ακόμη άλλοι δυστυχώς τινάζουν τα μυαλά τους στον αέρα ή που βλέπει τα κάθε μορφής εργοστάσια να στέκουν βουβά κουφάρια που διαλαλούν από μακριά τη μιζέρια, τα λουκέτα των μαγαζιών να φυτρώνουν πιο γρήγορα κι από τα μανιτάρια και η όποια μορφή παραγωγής να εξαφανίζεται και ακόμη η ανεργία να έχει ξεπεράσει το 1.100.000 ανέργους μένει ενεός, άναυδος και άπνους. Αυτό που ακούει κάθε δυό τρεις μήνες από το Φθινόπωρο του 2009 και μετά, ύστερα από αυτό το απίθανο και εκ των πραγμάτων αποδειχθέν κίβδηλο «λεφτά υπάρχουν» του τότε εν δυνάμει Πρωθυπουργού Γ.Α. Παπανδρέου, είναι ότι βρισκόμαστε μπροστά στο φάσμα της άτακτης χρεοκοπίας. Και τι σημαίνει αυτό; Του εξηγούν τα αξιόπιστα «παπαγαλάκια» των ΜΜΕ. Ότι αν συμβεί αυτό, την επαύριο δεν θα υπάρχουν Νοσοκομεία, τα Σχολεία δεν θα λειτουργούν, τα Ταμεία θα «τιναχθούν» στον αέρα και συντάξεις θα χαθούν, οι Τράπεζες θα κλείσουν, το Κράτος πλέον θα σταματήσει τις όποιες πληρωμές υπαλλήλων του, κ.λπ., και επίσης ότι δεν θα μπορεί να αγοράσει απ το εξωτερικό, πετρέλαιο, φάρμακα, μηχανήματα, αναλώσιμα και άλλα χρειώδη για την καθημερινή ζωή μας, χώρια το ότι η κάθε μορφή παραγωγής θα πάψει να υπάρχει. Μέσα σ αυτό το δαντικό τοπίο γυρίζει και ατενίζει με ανείπωτη θλίψη προς το Κοινοβούλιο και προσβλέπει με απόγνωση στην ετυμηγορία των Βουλευτών. Άραγε οι Πατέρες του Έθνους με την ψήφο τους θα επιτρέψουν να συμβούν όλοι αυτοί οι λιμοί, λοιμοί και καταποντισμοί ή θα μας «σώσουν» και πάλι. Η αλήθεια πάντως είναι ότι μέσα σε περίοδο 24 μηνών μας «σώσανε» έξι - επτά φορές. Ψήφισαν οι Βουλευτές μας το Μνημόνιο Ι το Μάϊο του 2010. Το όποιο ιδεολογικό άγος των Βουλευτών μας εκτονώθηκε με κάποιες διαγραφές, ομολογουμένως μετρούμενες στα δάκτυλα της μιάς παλάμης. Αυτομάτως δημιουργήθηκε νέος όρος στο Λεξικό της Ελληνικής γλώσσας Μνημονιακοί Αντιμνημονιακοί. Οι μνημονιακοί ήταν το ΠΑΣΟΚ του Γ. Α. Παπανδρέου, ο ΛΑ.Ο.Σ. του Γ.Καρατζαφέρη και η Ντόρα Μπακογιάννη απ τη Ν.Δ. Αντιμνημονιακοί τα κόμματα της αριστεράς αλλά και η Ν.Δ. του Α. Σαμαρά. Όμως στο ένα χρόνο απάνω ήρθαν και μας είπαν ότι δεν έφτανε το Μνημόνιο Ι, δεν ήταν λέει καλή η συνταγή του. Και ότι θα έπρεπε να ετοιμαστεί ένα νέο πακέτο, οικονομικής στήριξης. Όμως απαραίτητη προϋπόθεση για να δοθούν τα λεφτά αυτή τη φορά ήταν να συμπαραταχθούν τα δύο μεγάλα κόμματα. Και πράγματι έτσι έγινε. Σχηματίσθηκε νέα Κυβέρνηση υπό τον τεχνοκράτη Λουκά Παπαδήμο που την στήριξαν το ΠΑΣΟΚ, ο ΛΑΟΣ αλλά και η Ν.Δ. Έτσι οι πιστωτές μας, η Τρόϊκα ,η Ε.Ε., το ΔΝΤ, η Κεντρική Τράπεζα της Ευρώπης και η Γερμανία δηλ. το αφεντικό της Ε.Ε. προχώρησαν στην νέα σωτηρία μας Ύστερα από λοιδορίες, εξευτελισμούς και ταπεινώσεις από τους κάθε λογής κακεντρεχείς «φίλους» μας προχωρήσαμε στο νέο πακέτο στήριξης το φερόμενο με το όνομα Μνημόνιο ΙΙ.
Τελικά η οικονομική ενίσχυση της χώρας, μεταφράστηκε από ιλιγγιώδη σε μεγέθη ποσά που είναι: 105 δις Ευρώ για το «κούρεμα» του χρέους μας και 135 δις Ευρώ για να ξεπληρωθούν παλιά μας ληξιπρόθεσμα χρέη. Αριθμοί που προκαλούν ζάλη ακόμη και να τους σκέφτεσαι. Για σύγκριση θα πρέπει να σκεφτούμε ότι τα τέσσερα ΚΠΣ με όλες τις θριαμβολογίες των εκάστοτε κυβερνήσεων μας που τάχα επετύγχαναν την μεγιστοποίηση των σχετικών κονδυλίων ανήλθαν στα 86,5 δις Ευρώ στον ορίζοντα των 30 τελευταίων χρόνων. Με αυτά τα 86,50 δις Ευρώ άλλαξε η μορφή της Ελλάδας αφού έγιναν έργα ανάπτυξης πρωτόγνωρα για τα δεδομένα της χώρας, Δρόμοι (χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η Εγνατία οδός) Γέφυρες (Ρίου Αντίριου), Μετρό (της Αθήνας), Αεροδρόμια (Ελευθ. Βενιέλος), Λιμάνια, φράγματα, άλλα έργα υποδομής ανά την επικράτεια, κ.λπ.
Από τα ποσά αυτά των 240 δις Ευρώ που μας δόθηκαν με το Μνημόνιο ΙΙ που ολοκληρώθηκε η οικονομική κατοχή της χώρας (όπως χαρακτηρίστηκε από τα πλέον επίσημα χείλη (του συμπατριώτη μας Προέδρου Δικαστών & Εισαγγελέων κ. Αθανασίου) είναι άξιο ιδιαίτερης προσοχής ότι για ανάπτυξη δεν δίδεται ούτε ένα Ευρώ. Χωρίς ανάπτυξη άμεσα βεβαίως προκύπτει ότι και το νέο Μνημόνιο θα έχει την τύχη του πρώτου. Ήδη δε ακούγεται και συνομολογείται σε επίπεδο Γερμανικής Βουλής (που παρεμπιπτόντως ψήφισε το νέο αυτό πακέτο στήριξής μας) ότι δεν φτάνουν όλα τα δεινά που τραβά ο Ελληνικός Λαός χρειάζεται και νέο πακέτο στήριξής μας (Μνημόνιο ΙΙΙ). Αλλοίμονο μας !!.
Αυτό το αδιέξοδο το διαπίστωσαν από πέρυσι το καλοκαίρι, οι εγκέφαλοι της Ε.Ε. και ενώ συζητιόταν τα του Μνημονίου ΙΙ, άρχισαν να το διαδίδουν. Ότι το αδιέξοδο αυτό της Ελλάδας μπορεί να ξεπεραστεί μόνο με την ύπαρξη ενός γιγαντιαίου επενδυτικού προγράμματος αντίστοιχο προς αυτό το μετά τον Β! Παγκόσμιο Πόλεμο από τις ΗΠΑ, το σχέδιο Μάρσαλ. Με ένα τέτοιας μορφής και μεγέθους πρόγραμμα θα μπορούσε να γίνει ανόρθωση της Ελληνικής Οικονομίας, που θα έχει το αποτέλεσμα να δημιουργηθεί κάποιου είδους παραγωγή (σήμερα δυστυχώς δεν παράγουμε τίποτα), να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, να αρχίσει να υπάρχει κυκλοφορία χρήματος στην αγορά και γενικά η κρατική μηχανή να αρχίσει να κινείται. Αν δεν γίνει αυτό το κυρίαρχο και μοναδικό για να δημιουργηθούν επενδύσεις σε παραγωγικούς τομείς, με τις οριζόντιες μόνο περικοπές μισθών συντάξεων, τα χαράτσια, τους φόρους κάθε λογής και όλα αυτά τα αποτυχημένα που δοκιμάστηκαν τα δύο αυτά τελευταία χρόνια, το μόνο που επιτυγχάνεται είναι η επιτάχυνση της ελικοειδούς καθοδικής κινήσεως της υφέσεως της χώρας μας που έφθασε στο παγκόσμιο αρνητικό ρεκόρ της υφέσεως στο 14 % !!! για τα πέντε τελευταία χρόνια. Ατυχώς, όμως, δρομολογήθηκε το Μνημόνιο ΙΙ και πέραν τούτου ουδέν. Φαίνεται ότι η κ. Μέρκελ και οι εταίροι της ( Ολλανδοί, Αυστριακοί, Φιλανδοί) δεν θέλουν εμάς τους Έλληνες να είμαστε και να συμπεριφερόμαστε ως ισότιμοι εταίροι τους. Μας θέλουν να είμαστε οι παρίες της Ευρώπης για να έχουν να εκτονώνουν τα μισελληνικά αισθήματά τους, να μας ταπεινώνουν και να θεωρούν ότι μπορούν αναίσχυντα να το κάνουν, αφού αυτοί είναι οι εκλεκτοί του Θεού της ελεύθερης οικονομίας και των νόμων της αγοράς.
Ας ελπίσουμε ότι η αναγκαιότητα μιας τέτοιας γενναίας επενδυτικής προσπάθειας με ποσά και επενδύσεις τέτοιες που θα ανακόψουν όλη αυτή την επιταχυνόμενη ύφεση γρήγορα θα γίνει συνείδηση και θα δρομολογηθεί γιατί η όποια περαιτέρω καθυστέρηση οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην τελική πτώση μας. Όμως η πτώση της Ελλάδας όπως το είπε και η ίδια η κ. Μέρκελ προς τους βουλευτές της θα έχει το αποτέλεσμα να συμπαρασύρει και όλο το οικοδόμημα της Ε.Ε. και βέβαια μαζί μ αυτήν και την ίδια τη Γερμανία. Το Γερμανικό Imperium που προσβλέπουν κάποιοι στενοκέφαλοι Γερμανοί το οποίο δεν μπόρεσαν να το επιβάλλουν με τους δύο Παγκόσμιους πολέμους, δεν θα μπορέσουν να το επιβάλλουν με τον οικονομικό αυτό πόλεμο που μαίνεται εδώ και δύο χρόνια με κύριο θύμα τη δύσμοιρη Πατρίδα μας.