Έχουμε κάθε λόγο να αισθανόμεθα εθνικώς υπερήφανοι. Διατί να το κρύψωμεν άλλωστε; Είμεθα οι πρωταθλητές Ευρώπης. Τουλάχιστον. Με ποσοστό ανεργίας που, κατά την Eurostat, ξεπέρασε στο τέλος του 2013 το εφιαλτικό ποσοστό του 27%. Και το ακόμη εφιαλτικότερο 58% στους νέους κάτω των 25 ετών. Με τα πτυχία τους, τα αγγλικά τους, ενίοτε και τις δεύτερες και τρίτες γλώσσες και τα μεταπτυχιακά τους.
Ενώπιον αυτής της πραγματικότητας, ακούω κάποιους, ακόμη και φίλους, να σχολιάζουν το γεγονός ότι «οι καφετέριες είναι γεμάτες». Ε, και; Τι να τον κάνει τον εικοσιπεντάχρονο, κλεισμένο μέσα στο σπίτι η έρημη μάνα; Να μοιράζονται από κοινού και εξ αδιαιρέτου την κατάθλιψη που φέρνει η δυσπραγία τους; «Πάρε παιδί μου να πας έξω να κάτσεις με τους φίλους σου να πιείτε ένα καφέ».
Άλλωστε, η κρίση έκανε πολύ πιο φιλικές τις καφετέριες. Παντού βλέπεις πινακίδες για τις νέες μειωμένες τιμές του καφέ, όταν άλλοτε πληρώναμε τον εσπρέσσο σε διπλάσια και βάλε τιμή από ό,τι τον απολάμβαναν οι Ιταλοί και οι τουρίστες στη Βία Βένετο της Ρώμης. Τώρα βλέπεις αλυσίδες να προσφέρουν τα πρωινά, καφέ και τυρόπιτα, στους ορθίους, μόνο με ένα ευρώ.
Για τον ίδιο λόγο αυξάνεται εντυπωσιακά και ο αριθμός των καφετεριών. Με ιδιοκτήτες, κυρίως, νέους ανθρώπους. Αυτούς που έκαναν σπουδές, πήραν πτυχία, τα οποία δεν έχουν τελικώς άλλη αποστολή παρά να διακοσμούν τους τοίχους της κρεβατοκάμαράς τους, ή το πολύ να τοποθετούνται στο σαλόνι, έτσι για να τους καμαρώνει η «έρημη μάνα». Διότι πολλοί γονείς, ασπαζόμενοι το αξίωμα «αργία μήτηρ πάσης κακίας», κάτι πουλάνε, κάτι δανείζονται, να ανοίξουν στο παιδί έστω μια καφετέρια, να έχει μια δουλειά και ας μην έχει σχέση με ό,τι σπούδασε.
Αντί να το ρίχνουμε στα κηρύγματα και τους εξάψαλμος για τους «τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας», που υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντοτε στον τόπο μας όπως σε κάθε κοινωνία, ας κατανοήσουμε ότι το τρίωρο ή και περισσότερο που περνάν με δυο ευρώ τα παιδιά μας σε μια καφετέρια με «φραπέ» ή «καπουτσίνο» δεν είναι το δικό τους ελάττωμα. Είναι το σύμπτωμα μιας άρρωστης οικονομίας και ενός κράτους που δεν μπορεί να δώσει ελπίδες στη νεολαία.


Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
www.massavetas.gr