Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Η υπόθεση Μπαλτάκου και οι σχέσεις του με τη Χρυσή Αυγή, η επίσημη τοποθέτησή του για το επίμαχο βίντεο, οι δηλώσεις των κυβερνητικών αξιωματούχων αλλά και τα ίδια τα προεκλογικά τερτίπια της ακροδεξιάς στον αγώνα της για την ολοένα και περισσότερη εξασφάλιση ψήφων από τις μάζες των απογοητευμένων, αποδεικνύει πως βρισκόμαστε πια εγκλωβισμένοι σε επικίνδυνους ατραπούς, με ό,τι αυτό σημαίνει για τα τεχνάσματα της αστικής δημοκρατίας. Τα κόμματα συνεχίζουν να παίζουν στις πλάτες των πολιτών, που αμέριμνοι πέφτουν από την μία πελατειακή αγκαλιά στην άλλη στις δημοσκοπήσεις. Η αλίευση ψήφων, ο κεντρικός στόχος της κάθε «αποκάλυψης», που γίνεται κάτω από την μύτη της κυβέρνησης, που κατηγορείται για αλχημείες αλλοίωσης του ποσοστού της Χρυσής Αυγής, δεν υπολογίζει ούτε ξεμπροστιάσματα ούτε μαγειρέματα κάτω από το τραπέζι. Και μιας και η δεξαμενή της ακροδεξιάς και των όποιων νεοναζί μεγαλώνει επικίνδυνα σε καιρούς, όπου οι πολίτες θα έπρεπε να καταφεύγουν σε αμεσοδημοκρατικές πρακτικές καταπολέμησης του πάσης φύσεως ολοκληρωτισμού, και ενώ τα πλήθη των πτωχευμένων οικογενειών δεν θα έπρεπε να παρακαλούν για ένα κομμάτι ψωμί άλλα να αξιώνουν επιτακτικά την αποκατάσταση της αδικίας, η επικαιρότητα ασχολείται με τις μυστικές συζητήσεις Μπαλτάκου και Κασιδιάρη ελέω ή εις γνώσιν κυβερνητικών στελεχών που ασχολούνται με την στρατηγική του κόμματος.
Οι απαντήσεις περί «αλίευσης πληροφοριών από την επικίνδυνη ακροδεξιά» αλλά και οι βεβιασμένες κινήσεις από την ΝΔ, δείχνουν πως εδώ κάτι πολύ μεγαλύτερο συμβαίνει, κάτι που διαμείβεται στις πλάτες ανυποψίαστων πολιτών, που σπεύδουν πάραυτα να στηρίξουν κομματικούς μηχανισμούς όταν φαίνεται καθαρά με ποιο τρόπο το όλο σύστημα αλίευσης ψήφων λειτουργεί στην εντέλεια. Το όλο οικοδόμημα σείεται συθέμελα και οι μυστικές συμφωνίες δίνουν και παίρνουν όταν ο κόσμος υποφέρει και οι γειτονιές ερημώνουν από ζωή. Θα έλεγε κανείς πως βιώνουμε έναν πολιτικό εκβιασμό λίγο καιρό πριν τις κάλπες, έναν εκβιασμό που βάζει σε δοκιμασία όλους τους συμμετέχοντες με την όλη διαδικασία των μυστικών παζαριών, όπου οι θύτες γίνονται θύματα και το αντίστροφο.
Εύγλωττη η απορία πολλών πολιτών για το μέλλον αυτής της χώρας με τις παρασκηνιακές διαβουλεύσεις και ανταλλάγματα στο πολιτικό πεδίο. Όχι, όμως. Αυτό που συμβαίνει δεν είναι τίποτε λιγότερο ή περισσότερο παρά μια ακόμη μαχαιριά στην κοινοβουλευτική Δημοκρατία, οι μηχανισμοί της οποίας πιάνονται στον ύπνο από τις τσιρίδες των όποιων νοσταλγών της χούντας και του φασισμού. Θέλω να πω ότι οι «όψιμοι» δημοκράτες δείχνουν απορημένοι από τη δυναμική παρουσία των νεοναζί, που πατρονάρονται από μεγάλη μερίδα επίλεκτων συναδέλφων της δημοσιογραφίας του lifestyle και της καταστρατήγησης κάθε έννοιας δεοντολογίας.
Δεν υπονοώ τίποτε περισσότερο παρά το εκφράζω ξεκάθαρα: αν οι ίδιοι οι πολίτες δεν βρουν τα κανάλια επικοινωνίας, αν οι γειτονιές δεν ξαναζήσουν τη ζεστασιά άλλων εποχών, αν οι μεγαλοεπιχειρηματίες δεν πάψουν να χειραγωγούν τα ΜΜΕ, ωθώντας τα σε άκρως επικίνδυνα μονοπάτια που ο κιτρινισμός φαντάζει παιχνίδι, η όλη ιστορία με τα βιντεάκια θα φυλακίσει περαιτέρω τις ζωές και τις συνειδήσεις τους, μετατρέποντας τους σε απλούς θεατές της συντριβής κάθε έννοιας περί γνήσιας στάσης ζωής. Σκουπίδια καταναλώνουμε, αγαπητοί φίλοι, και όλοι αυτοί που κόπτονται πως η Δημοκρατία αντέχει όλες τις φωνές και που φυσικά δεν έχουν διαβάσει τον Επιτάφιο Περικλέους του Θουκιδίδη, είναι οι νέοι κυρίαρχοι του πληροφοριακού σοσιαλμιντιακού περιθωρίου που βρίθει από σχόλια, μιμήσεις συμπεριφορών και καρικατούρες της κάθε ελεεινολογίας που προκύπτει από την «σωτήρια» χρήση των smartphones.
Κάποιοι θα πουν πως οι φιλολογίες περισσεύουν, πως η υπόθεση Μπαλτάκου συγκλονίζει το Πανελλήνιο και πως η Δημοκρατία έχει εχθρούς. Ναι, σίγουρα. Ποια είναι όμως αυτή η περιβόητη Δημοκρατία που ζει από τις παραφυάδες του δεξιού εξτρεμισμού και του ακραιφνούς ρατσισμού στις πλάτες προσφύγων και μεταναστών; Πόσο γρήγορα ξεχάστηκε ο Παύλος Φύσσας και οι αμέτρητοι χτυπημένοι αιτούντες άσυλο που κλείνονται στα σπίτια τους όταν πέφτει ο ήλιος; Πόσο αποκαλυπτικές και πρωτόγνωρες είναι οι συνομωσιολογικές πρακτικές της ακροδεξιάς αλλά και οι «συμπάθειες» μεταξύ αντιπάλων κομμάτων;
Όταν το ΚΚΕ δέχθηκε την επίθεση στο Πέραμα, τότε μόλις ανακάλυψε τη Χρυσή Αυγή. Όταν εκατοντάδες νέοι προέβαιναν σε αντιδιαδηλώσεις για να προστατέψουν τους μετανάστες από το μένος των νεοφασιστών, ο ΣΥΡΙΖΑ απλά προσπαθούσε να αποποιηθεί πως συνδέεται με την όποια ακροαριστερά.
Εν ολίγοις, το παιχνίδι της αστικής δημοκρατίας, φίλοι αναγνώστες, παίζεται με κρυφά χαρτιά και στον βωμό της υφαρπαγής ψήφου. Αν τώρα όλα τους φαίνονται πρωτόγνωρα, βιβλιοπωλεία υπάρχουν αλλά και πλείστοι συγγραφείς που προειδοποιούσαν από χρόνια για την τωρινή κατάσταση. Η υπόθεση Μπαλτάκου είναι ένα ακόμη προκλητικό επικοινωνιακό πυροτέχνημα, που κατασκεύασαν λίγο πριν τις εκλογές για να σκάσει παταγωδώς, να γίνει ντόρος και να παραμεριστεί η φτώχεια. Η ένδεια της αστικής Δημοκρατίας δεν αποκαλύπτεται τώρα αλλά από δεκαετίες, όταν τα επανειλημμένα σκάνδαλα την κλονίζουν συθέμελα. Το ζήτημα είναι να υπάρχει μνήμη και όχι αδιαφορία. Γιατί όσοι την οικειοποιήθηκαν, βρήκαν μπροστά τους κονδυλοφόρους της συμφοράς και στημένα γεγονότα από κόμματα που διψούν για εξουσία. Και κάθε φορά ήταν οι ίδιοι που κατέβαιναν στους δρόμους, διαμαρτυρόμενοι για τούτη την παρακμή, προερχόμενη είτε από αποκαλυπτικά βίντεο και φωτό είτε από δήθεν συνταρακτικές αποκαλύψεις.