Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Μόλις πριν από λίγο καιρό είχα γράψει ότι οι Γερμανοί μάς θέλουν στην ευρωζώνη, αν και δεν φοβούνται τις παρενέργειες πιθανής εξόδου μας και την ίδια στιγμή πιέζουν για το χρόνο, αρνούμενοι επιπλέον παράταση για την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων. Μπερδεμένη αρκετά η συμπεριφορά τους απέναντι στην κρίση που μας ταλαιπωρεί εδώ και καιρό, τη μια λένε μας θεωρούν απαραίτητους και την άλλη πως μπορούν να κάνουν και χωρίς εμάς. Την ίδια στιγμή, εξαγγέλλεται η πανηγυρική επιστροφή της Ελλάδας στις αγορές, προκαλώντας τριγμούς στο εσωτερικό της χώρας, που ούτως ή άλλως είναι βυθισμένη σε βαθιά φτώχεια. Παρά το γεγονός ότι το κλίμα φαίνεται προσωρινά να αλλάζει προς το καλύτερο, κατά την άποψη του πρωθυπουργού, κανείς δεν διασφαλίζει στους Έλληνες πολίτες πως η συνέχεια θα είναι προς θετική κατεύθυνση. Σε ότι αφορά τους γερμανούς, λοιπόν και τις συχνές επισκέψεις τους στην Ελλάδα, αλλά και την επανειλημμένη παρουσία της Μέρκελ, η όλη ουσία έγκειται στη συνεργασία των δύο χωρών, την παροχή της γερμανικής τεχνογνωσίας και την επενδυτική κλιμάκωση από την πλευρά της μεγαλύτερης δύναμης στην ευρωζώνη. Οι Γερμανοί έχουν από καιρό ξανοιχτεί επενδυτικά στις χώρες του νότου και ιδιαίτερα στην Ελλάδα.
Όμως, πέρα από αυτά, υπάρχουν και οι αντιφατικές δηλώσεις τύπου Σόιμπλε, που από τη μια στιγμή στην άλλη ούτε που θέλει να ακούσει για κούρεμα του χρέους, ξεκαθαρίζοντας ότι όπως όλες οι χώρες, έτσι και η Ελλάδα πρέπει να βάλει τάξη στα οικονομικά της και γενικότερα να νοικοκυρευτεί!
Οι Γερμανοί, λοιπόν, φαντάζουν ως προστάτες, αλλά και αυστηροί ελεγκτές της ελληνικής δημόσιας ζωής. Ακόμη και τώρα που η Ελλάδα υποτίθεται βγαίνει στις αγορές. Είχα πει και παλαιότερα ότι το γερμανικό μήνυμα είναι σαφές: περισσότερα μέτρα, περισσότερες μειώσεις, αδιάκοπη και χωρίς χρονοτριβή τήρηση των δεσμεύσεων και τάχιστη εκπλήρωση των εντολών της τρόικας. Αυτού του είδους οι υποδείξεις που συνοδεύονται βέβαια, από τεχνητές πανηγυρικές ρήσεις για τα όποια θετικά βήματα, προκαλούν το λιγότερο σύγχυση και ανησυχία. Η «γραμμή» είναι προς τη στήριξη της Ελλάδας, οι συνεχιζόμενες, όμως, ανακοινώσεις δεν βοηθούν στο παραμικρό. Έτσι οι Έλληνες πολίτες βλέπουν από τη μια ευχαριστημένο τον πρωθυπουργό, από την άλλη, όμως, δεν αισθάνονται και τόσο ασφαλείς. Με αλλεπάλληλες αντιφάσεις σε δηλώσεις και συνεντεύξεις τους, οι Γερμανοί πολιτικοί δίνουν το στίγμα της επόμενης μέρας για την Ελλάδα, που μόνο ασφάλεια δεν παρέχει. Είχα πει, όμως, και παλιότερα, ότι καλό θα ήταν να σκεφτούν σε ποια χώρα απευθύνονται και με ποιους συνδιαλέγονται. Πολύ απλά διότι Ελλάδα δεν είναι η μόνο η θλιβερή εικόνα του κοινοβουλίου. Ελλάδα δεν σημαίνει μόνο κακές ειδήσεις, δεν σημαίνει ούτε διαφθορά, ούτε αδιαφάνεια. Το ότι θα πρέπει να ενθαρρύνει όσους υποβάλλονται συχνά σε υπερπατριωτικές ονειρώξεις, δεν θα πρέπει κανείς Γερμανός πολιτικός να λοιδορεί τον τόπο που αναπτύχθηκε και εξελίχθηκε με το πρότυπο της αρχαίας Αθήνας η άμεση και το διευκρινίζω αυτό για τους εγχώριους υπερεθνικιστές- δημοκρατία. Θα πει κανείς, είναι μακρινό παρελθόν αυτό, δεν έχει σχέση με το ελληνικό σήμερα. Σωστά. Άλλη τόση σχέση, όμως, έχει και η Μέρκελ, για παράδειγμα, με τους θεωρητικούς της φιλοσοφικής σχολής της Φρανκφούρτης. Όμως, η ιστορία είναι ιστορία. Και οι ηγεσίες τεχνηέντως την παρακάμπτουν. Πολύ περισσότερο την εποχή της παγκοσμιοποίησης, όπου τα πάντα ισοπεδώνονται. Την εποχή όπου οι ηγέτες του νεοσυντηρητισμού ταξιδεύουν από τη μια χώρα στην άλλη, για να εκθρέψουν απλά την κοινωνική φίμωση σε όλα τα επίπεδα. Αυτό κάνει για άλλη μια φορά η Μέρκελ, που αντί να επισκέπτεται την Πνύκα και την αρχαία Αγορά, προτιμά να χτυπά φιλικά στον ώμο τον Έλληνα πρωθυπουργό ως δείγμα ιδεολογικής αλληλεγγύης. Κάτι που θα επαναλάβει και τώρα, μαζί με ολοένα και περισσότερες υποσχέσεις για το αύριο, αφού η Ελλάδα έχει πρώτα επιστρέψει στις αγορές και οι φόροι έχουν πνίξει τον κόσμο. Γιατί άλλο συμφωνίες και επενδύσεις και άλλο πολιτισμός και δημοκρατία. Άλλο φτώχεια και ένδεια, και άλλο οικονομικοί ή επενδυτικοί στόχοι.