Είναι γεγονός ότι στις ευρωεκλογές οι ψηφοφόροι λειτουργούν, «πιο χαλαρά». Δίνουν ευκαιρία ακόμη και σε πολιτικά σχήματα τα οποία έχουν αποκλειστεί από τη Βουλή. Και η τάση αυτή, είχε στο παρελθόν ενθαρρύνει την «κάθοδο» στις ευρωεκλογές περισσότερων σχηματισμών από ό,τι στις βουλευτικές. Αυτό όμως που θα ζήσουμε σε τούτες τις ευρωεκλογές δεν θα έχει προηγούμενο.
Ούτε πέντε, ούτε δέκα. Δεκάδες ψηφοδέλτια, υπό διάφορες επωνυμίες, θα διεκδικήσουν την προτίμησή μας. Το γεγονός ότι τα «δυο μεγάλα κόμματα» συναγωνίζονται, δημοσκοπικώς ποιο θα περάσει το είκοσι τοις εκατό του εκλογικού σώματος, έχει ανοίξει τη στρόφιγγα για να ξεχυθούν στην «πολιτική σκηνή» κάθε είδους υποψήφιοι εκπρόσωποί μας στην ευρωβουλή.
Είναι μια πραγματικότητα που επιβεβαιώνει πόσο το πολιτικό μας σύστημα, όπως το γνωρίσαμε από τη μεταπολίτευση και εδώ, δεν εμπνέει πια εκείνες τις «μάζες», τις μετακινούμενες με κάθε μεταφορικό μέσο, για να γίνουν ένα παλλόμενο «ταμπλό βιβάν», που αποθεώνει το «μεγάλο ηγέτη» της μιας ή της άλλης παράταξης. Το έντεχνος μεγιστοποιούμενο τηλεοπτικώς, υπό την καθοδήγηση του εκάστοτε επιτηδείου τηλεσκηνοθέτη.
Μια πραγματικότητα που δεν πρόκειται να ολοκληρωθεί με την ψηφοφορία για το ευρωκοινοβούλιο. Απλώς θα ξεκινήσει την ημέρα αυτή. Γιατί οι ευρωεκλογές, αυτή τη φορά, είναι το εφαλτήριο από το οποίο θα ξεπηδήσουν νέες δυνάμεις, όπως π.χ. το «Ποτάμι» προκειμένου να πάρουν φόρα για τις εθνικές εκλογές. Όπως θα είναι και η λυδία λίθος επί της οποίας θα δοκιμαστεί η βιωσιμότητα «νέων» σχημάτων που συγκροτούνται, κατά βάση, από παλιό πολιτικό προσωπικό. Από την «Ελιά», που εμφανίζεται ως σωσίβια ελπίδα του ΠΑΣΟΚ, ως το σχηματισμό των Πολύδωρα Νικολοπουλου Ζώη, ή το υπό εκκόλαψη σχήμα Σκυλακάκη - Τζήμερου.
Τώρα τα δυο «μεγάλα» κόμματα, Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ, αγωνίζονται λυσσωδώς για την πρωτιά που αποφέρει το «Δώρο» των πενήντα εδρών. Διαφορετικά, αν δεν υπήρχε αυτό, θα φρόντιζαν σοβαρά να κτίσουν, προ των εκλογών, ευρύτερες βιώσιμες συμμαχίες. Θα φρόντιζαν να εκπαιδευτούν σε αυτό ακριβώς που είναι το μεγάλο έλλειμμα του δημοσίου βίου μας. Στην τεχνική του συμβιβασμού και της ειλικρινούς συνεργασίας.
Ελπίζω απλώς η ψήφος μας να τους αναγκάσει να το μάθουν κάποτε. Ώστε να έχουμε πραγματικές κυβερνήσεις συνασπισμού και όχι του ενός με αναγκαστική τσόντα του άλλου.
Γιατί είναι ακόμη ζητούμενο, να μάθουμε να συνεργαζόμαστε. Να λειτουργούμε συλλογικώς.


Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
www.massavetas.gr