Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Πανηγυρίζουν στην κυβέρνηση που μετά από τέσσερα χρόνια βγήκαμε, λέει, στις αγορές με αξιώσεις και μάλιστα με κέρδη από την αγορά ελληνικών ομολόγων. Ο πρωθυπουργός, λες και απευθύνεται σε κοινό με χαμηλή ευφυΐα, μίλησε ρεβανσιστικά απέναντι σε όλους αυτούς που τον λοιδορούσαν υποτίθεται όλο το προηγούμενο διάστημα, λέγοντας πως από τώρα ξεκινά η αντίστροφη μέτρηση και πως η ανάπτυξη είναι πλέον γεγονός. Όχι απλά ένθερμος οπαδός της συνέχισης του μνημονίου, αλλά και πιστός στο δρόμο που χάραξε ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Αντώνης Σαμαράς έχει μεταβληθεί από καιρό σε έναν χαρισματικό μνημονιακό υπερασπιστή, ισχυριζόμενος πως μόνο κατ΄ αυτόν τον τρόπο η Ελλάδα θα βγει κάποια στιγμή οριστικά από την κρίση. Τι σημαίνει, όμως, έξοδος στις αγορές; Σημαίνει πτώση της ανεργίας και δημιουργία θέσεων εργασίας αμέσως μετά το ξαφνικό ενδιαφέρον των ξένων επενδυτών; Τα στοιχεία δεν το αποδεικνύουν, καθώς σύμφωνα με αυτά, οι επενδύσεις στην Ελλάδα εξαιρουμένων των ξεπουλημάτων σε εξευτελιστικές τιμές όχι απλά δεν συμβαίνουν, αλλά ακόμη και όταν αυτό γίνεται, οι όροι της επένδυσης δεν ευνοούν αφενός τους εργαζόμενους και αφετέρου το ίδιο το ελληνικό κράτος. Οι επενδύσεις είναι ποσοστιαία ελάχιστες σε σχέση με τις στρατιές των ανέργων και υποαπασχολούμενων. Θα πει, βέβαια, ο πρωθυπουργός πως αυτό είναι «λαϊκισμός» και αντιδραστική επιχειρηματολογία που χρησιμοποιείται κατά κόρον από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ μέχρι τη Χρυσή Αυγή. Τι είδους αντεπιχείρημα, όμως, είναι αυτό και τελικά γιατί να ενδιαφέρει εάν τα κόμματα της αντιπολίτευσης θέλουν να εκμεταλλευτούν πιθανά την όποια κρίση για αλίευση ψήφων λίγο πριν τις εκλογές του Μαΐου; Οι πολίτες είναι αυτοί και μόνο αυτοί που αισθάνονται στο πετσί τους την παρατεταμένη έλλειψη ρευστότητας, τον τραπεζικό βρόγχο και τις αλλεπάλληλες υποσχέσεις, για μια άλλη Ελλάδα που ποτέ δεν βλέπουν. Ρωτώ τον πρωθυπουργό, λοιπόν: Μέχρι πότε θα υφίσταται αυτή η ανεργία και η έλλειψη ρευστού από τις εγχώριες αγορές και πόση ακόμη υπομονή πρέπει να κάνουν τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά; Πότε θα δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις, ώστε οι νέοι να μπορούν να εργάζονται με λογικούς μισθούς, χωρίς να είναι πρακτικάριοι ή εθελοντές; Απαντήσεις επ΄ αυτού σίγουρα δεν υπάρχουν και δεν θα υπάρχουν για καιρό. Την ίδια στιγμή, στη χώρα θα εξακολουθούν να μιλούν κάποιοι για ανάπτυξη, προβάλλοντας περήφανα τις νέες δηλώσεις των εταίρων που αναφέρονται σε «σοβαρή πρόοδο» και «αποδοτική άσκηση πολιτικής». Αυτά όλα, όμως, μακριά από τις θλιβερές εικόνες με τους νεοάστεγους λόγω οικονομικής κρίσης και τους εξοβελισμένους σε απόλυτη ένδεια έλληνες πολίτες, που από μέρα σε μέρα αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στις στοιχειώδεις υποχρεώσεις τους. Θα το επαναλάβω: Δεν ενδιαφέρει τόσο αν τα κόμματα της Αντιπολίτευσης έχουν κοινή ρότα αναφορικά με το μνημόνιο και αν συγχρονίζονται προεκλογικά λόγω αλίευσης ψήφων. Αυτό που απασχολεί πρωτίστως, είναι το κατά πόσο η μέση ελληνική οικογένεια θα ωφεληθεί από την περιλάλητη έξοδο στις αγορές και κατά πόσο αυτό θα συνοδευτεί με φοροελαφρύνσεις ή φοροαπαλλαγές. Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τη σκληρή φορολογία στα ακίνητα και τα χαράτσια, ακόμη και στα γιαπιά. Δεν είναι τόσο μακριά η εποχή που το δίλημμα «πτώχευση ή μνημόνιο» δονούσε την ατμόσφαιρα, περισφίγγοντας τον πολιορκητικό κλοιό στα νοικοκυριά. Όλα, όμως, τώρα εξαίφνης πέρασαν, λέει, και ό,τι επιβάρυνση ήταν να γίνει έγινε.
Μου αρέσει αυτό: Επιβάρυνση Οι περικοπές στις συντάξεις και η σχεδόν αποκλειστική στοιχειώδης διαβίωση από τις πενιχρές απολαβές των ηλικιωμένων σε ολόκληρα νοικοκυριά βαφτίζεται έτσι απλά «αναγκαστικό μέτρο» και οι παθόντες - ήρωες από τους κατά τα άλλα λαλίστατους εταίρους σε ότι αφορά το κούρεμα του χρέους. Οι λέξεις, βλέπετε, κάποια στιγμή χάνουν τη σημασία τους και αυτό που προέχει δεν είναι τίποτε άλλο παρά η απερίσκεπτη προφορά τους. Η πείνα αποκαλείται απλά «θυσία», τα χαράτσια - μονόδρομος, λέξεις από μια άλλη εποχή, όπου οι άνθρωποι που χειρίζονται το λόγο δεν σκέπτονται καν τη βαρύτητά τους. Το μόνο που γνωρίζουν καλά, είναι να κάνουν τη μικρή είδηση μεγάλο θέμα και να μεγιστοποιούν τους πολιτικούς ελιγμούς. Στο μόνο που είναι καλά εκπαιδευμένοι από χρόνια, είναι να τροφοδοτούν την κοινή γνώμη με ελπίδες για ένα αύριο που αναβάλλεται εις το διηνεκές. Γιατί μη μου πείτε πως ξαφνικά άνοιξαν οι αγορές για τη χώρα, που μόλις πριν λίγο την ήθελαν εκτός ευρωζώνης Τείνουν να πιστέψουν ακόμη και οι ίδιοι, πως αυτά που λένε έχουν σχέση με την πραγματικότητα, με τις αγορές, τη ρευστότητα, τον πληθωρισμό και την ανεργία. Φτάνουν σε σημείο να πουν ότι είμαστε σε αναπτυξιακή πορεία, όπως περήφανα λέει ο Αντώνης Σαμαράς, όταν μόλις πριν από λίγο καιρό οι εταίροι μας κράδαιναν τη σπάθη των μνημονιακών μας δεσμεύσεων και τα ίδια τα κυβερνητικά στελέχη αποδοκίμαζαν τις εκβιαστικές τροϊκανές πρακτικές. Γίνονται, με λίγα λόγια, και οι ίδιοι μέρος του πολιτικού παιχνιδιού, όταν οικειοποιούνται σε τέτοιο βαθμό το ρόλο τους ως κομπάρσοι, που μάλλον ξεπερνούν τα όρια. Όμως, τον αγαπούν το ρόλο αυτό και ας μην τους δίδεται ποτέ η δυνατότητα να πρωταγωνιστήσουν στην υπόθεση της πολυθρύλητης εξόδου της χώρας στις διεθνείς αγορές. Τον αγαπούν γιατί πολύ απλά δεν θα αποφασίσουν ποτέ εκείνοι για το μέλλον της χώρας, πράγμα που θα τονίσουν με έμφαση εάν κάτι πάει στραβά.