Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Όσο δύσκολο είναι να είσαι ο πρωθυπουργός μιας χώρας που από τη μια στιγμή στην άλλη είναι έτοιμη να καταρρεύσει, άλλο τόσο εύκολο είναι να βρεις τις δικλείδες ασφαλείας λίγο πριν την κατάρρευση και να δικαιολογείσαι στον κόσμο για τις εκάστοτε υπαναχωρήσεις που αγγίζουν τα όρια του παραλόγου. Όσο δύσκολο είναι να προσπαθείς να περάσεις στους απελπισμένους πολίτες το μήνυμα πως έρχεται μια άλλη εποχή, γεμάτη ελπίδες και αισιοδοξία, άλλο τόσο εύκολο είναι να τάζεις στον πεινασμένο καρβέλια, που τα ονειρεύεται εδώ και καιρό ως μάννα εξ΄ουρανού. Γιατί εκεί έχουμε φτάσει, σε εράνους και συσσίτια, σε προσφορές για αστέγους και φιλανθρωπίες μεγαλοεταιρειών και πολυεθνικών, που έχοντας πρώτα συμβάλλει στο έπακρο στην επιδείνωση της φτώχειας, έρχονται τώρα ως από μηχανής Θεοί να συνεισφέρουν από τα ανείπωτα κέρδη τους στη δυστυχία για λόγους marketing. Αυτή η αμοραλιστική θέση και στάση, η ασύδωτη κερδοφορία που συνοδεύεται από ελεημοσύνες και δήθεν καλές πρακτικές των εταιρειών, έχει ενίοτε θετικά αποτελέσματα για αυτές, αφού δεν είναι και λίγοι αυτοί που σπεύδουν να καταναλώσουν προϊόντα εταιρειών που προσποιούνται πως μεριμνούν για τον αδύνατο. Το παιχνίδι τούτο, αυτή η απείρου κάλλους μεγαλοαπάτη σε εποχές στέρησης και ένδειας, λαμβάνει χώρα με τις ευλογίες των κυβερνώντων που κοουτσάρονται ακριβώς από τις μεγαλοεταιρείες προς όφελος των κάθε λογής «φυτευτών» δημοσκόπων, που έχουν με τη σειρά τους να κερδίσουν από τα κόμματα. Όπως βλέπουμε, λοιπόν, η συμπαιγνία έχει αμέτρητους εμπλεκομένους και οι όροι της είναι επιεικώς ανεπανάληπτοι. Οι μόνοι που μένουν απέξω, βεβαια, είναι οι πολίτες και ειδικά αυτοί που αρνούνται να συνδράμουν σε αυτή την εξαπάτηση. Ο Αντώνης Σαμαράς πιστεύει πως με τις εκάστοτε επισκέψεις Μέρκελ θα πετύχει τη σταθεροποίηση στην κορυφή, πείθοντας τους πολίτες πως οι θυσίες αποδίδουν πλέον καρπούς, πως τα χαράτσια έπιασαν τόπο. Βέβαια, παρά την όποια πρόοδο, οι περικοπές δεν παύουν, παρά το γεγονός ότι η λέξη ανάκαμψη έχει εδραιωθεί στο λεξιλόγιό του. Στο τέλος λοιπόν, η ουσία συμπυκνώνεται περίπου στα εξής: «Και θυσίες έγιναν και περικοπές πραγματοποιήθηκαν και οι τιμές δεν έπεσαν, και φτώχεια υπάρχει και για επιστροφή των υφαρπαχθέντων ούτε λόγος παρά τα όποια πλεονάσματα και... στο βάθος του τούνελ... ανάπτυξη». Εκεί έχει φτάσει ο παραλογισμός, εκεί η ακατάσχετη φτηνή επιχειρηματολογία, εκεί η φλυαρία. Και κάθε φορά έξω από του Μαξίμου, τα μικρόφωνα να αναμένουν κάτι θετικό, μια δήλωση που θα επιφέρει σαρωτικές αλλαγές στον κοινωνικό ιστό. Που όμως... Αυτές οι δηλώσεις γίνονται μονάχα την κατάλληλη στιγμή, όταν οι δημοσκοπήσεις είναι να βγουν και οι διαφορές να αμβλυνθούν. Σε τέτοιο ξεπεσμό βρισκόμαστε, σε απόλυτη παρακμή που συνοδεύεται από ευχολόγια της ντροπής. Το έργο, όμως, αυτό, που συχνά-πυκνά αναλαμβάνει να φέρει σε πέρας ο πρωθυπουργός, είναι πότε δύσκολο και πότε εύκολο. Δύσκολο γιατί απέναντί του δεν είναι πλέον πολίτες που κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου αλλά από την άλλη εύκολο όταν κάποιος ευρωπαίος εταίρος -και δη ευρωπαιάρχης σαν τη Μέρκελ- στηρίζει την πολιτική του. Πότε, λοιπόν, δυσχεραίνει το έργο του Έλληνα πρωθυπουργού, και πότε η όλη ιστορία είναι μάλλον απλή. Για το λόγο αυτό, κανονίζονται συχνά και επισκέψεις υψηλών προσώπων ή προβάλλονται κατάλληλα πομπώδεις δηλώσεις περί επιτυχημένης επανεισόδου στις παγκόσμιες αγορές μιας χώρας που ακόμη δεν έχει μαζέψει τα κομμάτια της. Μιλώ για τη χώρα αυτή, όπου οι συνταξιούχοι είναι οι στυλοβάτες της μέσης ελληνικής οικογένειας, παρά το γεγονός ότι έχουν πληγεί και αυτοί ανεπανόρθωτα. Αναφέρομαι στον τόπο όπου το ξεπούλημα έχει την τιμητική του και αυτό βαφτίζεται πρόοδος. Όμως, όπως είπα, στόχος είναι η νίκη στις ερχόμενες εκλογές. Νίκη και μόνο νίκη για όλους τους επίδοξους διεκδικητές της εξουσίας. Το έργο που έχουν αναλάβει είναι πότε εύκολο και πότε δύσκολο: να πείσουν τις μάζες των εκλογέων πως αυτή τη φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά, το λένε άλλωστε και οι πληρωμένες δημοσκοπήσεις τους. Το αποδεικνύει, τονίζουν, η ίδια η αγορά όπου για όσους έχουν ανάγκη, υπάρχουν και οι μεγαλοεταιρείες με την ανθρωπιστική τους πλευρά ή οι τράπεζες με την κοινωνική τους δράση. Το έργο, λοιπόν, των κάθε λογής επίδοξων εξουσιαστικών μνηστήρων φαντάζει ενίοτε εύκολο, αφού βρίσκουν τις λύσεις. Άλλες φορές, όμως, δυσκολεύονται να περάσουν το μήνυμα, γιατί πολύ απλά οι πολίτες δεν τρώνε πια κουτόχορτο με το να περιμένουν τις εκπομπές των αποκλειστικών στημένων γκάλοπ, που ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα. Κοινώς, μάλλον θα πρέπει να βρουν καινούργιες μεθόδους εξαπάτησης, σε μια χώρα που δεν ξέρω πόσο ακόμη θα αντέξει τα τσιτάτα περί εικονικής ανάπτυξης. Μια χώρα υπόδειγμα της virtual reality.