Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Το στοίχημα χάθηκε εδώ και δεκαετίες, όταν τα ειρηνιστικά κινήματα και οι αντιπολεμικές διαμαρτυρίες δονούσαν την ατμόσφαιρα, είτε αφορούσαν τις επεμβάσεις των Αμερικανών και Ρώσων προς επιδειξη δύναμης αλλά και απόδειξη ότι το κουμάντο το έκαναν αυτοί, είτε το μπλοκάρισμα των επεκτατικών σχεδίων περιφερειακών δυνάμεων όπως το Ισραήλ, όπου και σήμερα, καθώς βλέπουμε, δεν λέει να σταματήσει να σφυροκοπά τα γυναικόπαιδα στην Παλαιστίνη, γιατί έτσι πιστεύει πως θα απαλλαγεί από τη Χαμάς. Οι γνώριμες πρακτικές της πρόκλησης αθώων θυμάτων με το πρόσχημα ότι πίσω τους κρύβονται τρομοκράτες, αποτελούσε πάντα το άλλοθι των δυνάμεων αυτών, που από τις οθόνες των πολεμικών αεροσκαφών έδειχναν σαν παιχνίδι τον ανθρώπινο στόχο. Αυτές οι εικόνες δεν παύουν να μονοπωλούν την επικαιρότητα, αυτές και κάποιες άλλες που διαφημίζουν την εκάστοτε αντιπυραυλική ασπίδα. Από κοντά και τα ΜΜΕ ειδικά τα τηλεοπτικά μοστράρουν τις διεθνείς αποκλειστικότητες των εκπληκτικών σε ακρίβεια πολεμικών επιχειρήσεων με την εκατόμβη θυμάτων σε αθώους πολίτες. Ασελγούν έτσι και αυτά πάνω από το πτώμα της Δημοκρατίας, που δεκαετίες τώρα απουσιάζει από τη διεθνή σκηνή, όταν οι κάθε λογής πλανητάρχες -παγκόσμιοι ή περιφερειακοί- προσπαθούν με τη βία να επιβάλλουν τη μονοκρατορία τους σε εκατομμύρια πολίτες, που αν μη τι άλλο έχουν απωλέσει τη δύναμή τους.
Το στοίχημα λοιπόν, είναι από καιρό χαμένο από την πλευρά της ειρηνικής αντίστασης των πολιτών, αφού αυτή ακριβώς η αντίσταση κάμπτεται με την ευκόλως εννοούμενη καταστολή. Το ίδιο και οι μεμονωμένες βίαιες ενέργειες, που στοχεύουν να απαντήσουν στο σύστημα με τα ίδια του τα όπλα. Δεν είναι, όμως, εκεί το θέμα. Δεν θα σταματήσει το Ισραήλ να πλήττει αθώους πολίτες, ούτε η Χαμάς να αντεπιτίθεται αν οι ίδιοι οι πολίτες σε Ισραήλ και Παλαιστίνη δεν συνειδητοποιήσουν ότι η όλη αυτή μακρόχρονη ιστορία εξυπηρετεί άλλα συμφέροντα στην ευρύτερη περιοχή, το ίδιο όπως και ο εμφύλιος στη Συρία.
Αλήθεια, είδατε μήπως πουθενά το Ιράν με τις πολεμοχαρείς ανακοινώσεις της κυβέρνησής του και τους πολεμικούς αλλαλαγμούς κατά του Ισραήλ να εκφράζεται το ίδιο για την τωρινή τραγωδία στην Παλαιστίνη; Το δε διπλανό του Ιράκ διαμελίζεται σιγά σιγά και οι παρενέργειες του διαμελισμού αυτού θα φανούν αργότερα. Το Ιράν δεν είναι τόσο επιθετικό γιατί μάλλον τα έχει βρει με τους Αμερικανούς και έχει λάβει τις σχετικές οδηγίες από τη Ρωσία, που φιλοδοξεί να είναι η έτερη βασική προστάτιδα δύναμη. Τα συμφέροντα στην ευρύτερη περιοχή του μουσουλμανικού τόξου είναι πολυποίκιλα, αφού με το να συντηρούνται οι εχθροπραξίες, διαιωνίζεται το γεωπολιτικό στάτους και η αναλογία εδαφών σε Παλαιστινίους και Ισραηλινούς, μια πολεμική κόντρα που έχει να κάνει αφενός με τον εβραϊκό εποικισμό και αφετέρου με την αποφυγή αναγνώρισης της ανεξαρτησίας του Παλαιστινιακού κράτους. Η χρόνια εκατόμβη των θυμάτων στην Παλαιστίνη δεν λέει να κοπάσει και οι όποιες δήθεν παρεμβάσεις των Αμερικανών δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια κακόγουστη επανάληψη του παρελθόντος. Μιλάμε για μια περιοχή, που από τη δεκαετία του 60 αποτελεί το μήλον της έριδας ανάμεσα σε Ισραηλινούς και Παλαιστινίους. Για το ποιοι ζούσαν πράγματι εκεί και από πότε, η ιστορία έχει πολλά να πει, καθώς πολλά μεταναστευτικά φύλα πέρασαν από εκεί και το ζήτημα δεν είναι να πάμε πίσω στην ιστορία. Τα ειρηνόφιλα κινήματα πάντως, δεν κατάφεραν να σταματήσουν ούτε τις ισραηλινές βόμβες, ούτε τις παλαιστινιακές απαντητικές ρουκέτες. Δεν το κατάφεραν, παρά το γεγονός ότι σε πολλες των περιπτώσεων πήραν τη μορφή ενεργούς καμπάνιας, με τις κατά τόπους πλεύσεις πλοίων άρσης του ισραηλινού εμπάρκο που σταμάτησαν από τις βίαιες ενέργεις του ισραηλινού στρατού.
Το στοίχημα, λοιπόν, για την ειρήνευση χάνεται για άλλη μια φορά με την επανάληψη των εχθροπραξιών. Απομένει να δούμε όχι κάτι το θεαματικό από πλευράς συμφωνιών, αλλά τουλάχιστον μια απόφαση για αλλαγή του στάτους στην περιοχή από τους ίδιους τους εμπλεκόμενους λαούς. Παλαιστίνιοι και Ισραηλινοί πολίτες, που έχουν γίνει ο κινούμενος στόχος της διαώνισης των εχθροπραξιών, θα πρέπει μάλλον να αγνοήσουν τις ηγεσίες τους και να στραφούν σε κινήσεις αλληλεγγύης, ξεμπροστιάζοντας τους κατά τόπους ή παγκόσμιους εξουσιαστές. Θα είναι ίσως η πιο εντυπωσιακή και αποστομωτική απάντηση στα δήθεν σχέδια ειρήνευσης που απεργάζονται στο Λευκό Οίκο ή τη Μόσχα, αφού πρώτα διατίθεται αθρόα ο απαραίτητος πολεμικός εξοπλισμός για τη θανάτωση χιλιάδων αθώων πολιτών. Κινήσεις αλληλεγγύης που θα αποδεικνύουν ότι πέρα από το όψιμο ενδιαφέρον των διεθνών τοποτηρητών, υπάρχουν και οι πολίτες που κάποια στιγμή αντιλαμβάνονται την παρατεταμένη θανατηφόρα κοροϊδία. Το παιχνίδι της ειρήνευσης δεν χάνεται μόνον όταν οι λύσεις αναζητούνται από κοινού, με πολίτες εκατέρωθεν των εμπόλεμων μερών.