Εγώ δεν θα καγχάσω, όπως οι συμπατριώτες μας που ζουν σε άλλες, ευρωπαϊκές ή αμερικανικές κοινωνίες. Θα αναρωτηθώ απλώς: Έχουν δύναμη αυτά τα συνδικάτα που αντιδρούν στην εφαρμογή του μέτρου; Αν πράγματι έχουν τότε γιατί δεν τη χρησιμοποιούν, ώστε να προστατέψουν τα συμφέροντα των εργαζομένων από καθόλου απίθανες για την ελληνική πραγματικότητα- αυθαιρεσίες στην εφαρμογή ενός μέτρου που καθίσταται όλο και πιο αναπόφευκτο στην οικονομία της παγκοσμιοποίησης; Γιατί δεν αγωνίζονται ώστε να εξασφαλίσουν τρόπους προστασίας των εργαζομένων, ώστε να μην εργάζονται επτά ημέρες την εβδομάδα, αλλά να υποχρεωθούν, όσοι θέλουν να λειτουργούν και τις 52 Κυριακές, να προσλάβουν πρόσθετο προσωπικό για τα Σαββατοκύριακα, από τη μεγάλη στέρνα των εκατοντάδων χιλιάδων ανέργων;
Κακά τα ψέματα. Σε ένα μεγάλο τμήμα της χώρας, ιδίως στα νησιά και άλλες τουριστικές περιοχές, η λειτουργία των καταστημάτων και τις Κυριακές, τουλάχιστον κατά την περίοδο από τα μέσα Μαΐου ως τα μέσα Σεπτεμβρίου, είναι ήδη μια πραγματικότητα. Και δεν είναι χθεσινή. Αλλά πολύχρονη. Τι γίνεται εκεί; Εξαφανίσθηκαν οι μικρές επιχειρήσεις υπέρ των μεγάλων; Εξοβελίσθηκαν οι ελληνικές από τις ξένες αλυσίδες;
Φοβάμαι ότι, για μια ακόμη φορά, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των εμπόρων βάζουν λάθος στόχους. Που διαπνέονται από φοβικές και μίζερες αντιλήψεις. Όπως έκαναν παλιότερα, όταν στην Αθήνα δεν έχω εμπειρία των γεγονότων στην περιφέρεια, αλλά εδώ τα έζησα- αντιδρούσαν λυσσωδώς στην πεζοδρόμηση της Βουκουρεστίου και μετέπειτα της Ερμού. Όποιος έχει καλό αρχείο, θα βρει κατεβατά από «καταστρεφόμαστε». Όταν πέτυχαν οι πεζοδρομήσεις, τότε άλλαξαν τροπάριο και ζητούσαν περισσότερες.
Ας σκεφθούμε λογικά. Η κυριακάτικη εργασία δεν είναι δα κανένας θεσμός πρωτοείσακτος. Κάποιοι εργάζονται για να είναι ανοικτά τα νοσοκομεία τις Κυριακές. Για να κινούνται τα αστικά και προαστιακά μέσα μεταφοράς. Τα πλοία. Τα καταστήματα εστίασης. Τα θέατρα, οι κινηματογράφοι και λοιποί χώροι ψυχαγωγίας. Τα ψιλικατζίδικα ή τα μικρά παντοπωλεία της γειτονιάς. Τα καφενεία. Είναι μια πραγματικότητα. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν ψυχή, δεν έχουν δικαιώματα;
Αν θέλουν να κάνουν σωστή δουλειά οι συνδικαλιστικές ηγεσίες ας ρίξουν το βάρος τους εκεί που πρέπει. Στο πώς θα οργανώσουν μηχανισμούς αποτελεσματικού ελέγχου απέναντι στους κακούς εργοδότες, εκείνους που ορέγονται να λειτουργούν μια επιπλέον ημέρα την εβδομάδα, αλλά χωρίς επιπλέον προσωπικό. Και από τέτοιους, δυστυχώς, δεν στερούμεθα.

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
www.massavetas.gr
email giorgis@massavetas.gr