Κάποτε γινόταν κατάχρηση εξωστρέφειας. Έφταναν κάποιοι να ασχολούνται περισσότερο με τους σαντινίστας από όσο με τα εσωτερικά προβλήματα. Τώρα περάσαμε στο άκρως αντίθετο. Ένας λαός κλεισμένος στο καβούκι του. Κοιτάμε προς τα έξω μόνον όταν οι «έξω» ασχολούνται με εμάς. Είτε ως «κακοί» που θέλουν να μας επιβάλλουν και άλλα μέτρα, είτε ως «καλοί» που μας εκφράζουν τη συμπόνια τους για το δράμα μας.
Όταν έχουμε προ πολλών ετών ξεχάσει το «δεν ξεχνώ» και ο,τιδήποτε αναφέρεται στην πορεία του άλλου κομματιού του ελληνισμού, της Κύπρου, δεν είναι παράξενο το ότι αδιαφορούμε για άλλα δράματα που εξελίσσονται γύρω μας.
Όπως το αίμα αθώων μικρών παιδιών που χύνεται στη Γάζα, επειδή η κυβέρνηση Νετανιάχου αποφάσισε να απαντήσει στις ρουκέτες της «Χαμάς», με εφαρμογή, εις το πολλαπλάσιο, του δόγματος «οφθαλμόν αντί οφθαλμού».
Εξηγούμαι: Σε καμία περίπτωση δεν συντάσσομαι με εκείνο το είδος των
φανατικών τζιχαντιστών και κάθε λογής φανατικών ισλαμιστών που ανθούν στο θερμοκήπιο της «Χαμάς». Και οι οποίοι, διακατεχόμενοι από τις ιδεοληψίες τους, τορπιλίζουν κάθε προσπάθεια ειρηνικού διαλόγου. Αποδοκιμάζω και τα δικά τους τυφλά κτυπήματα με ρουκέτες εναντίον αμάχων πολιτών του Ισραήλ. Από ένα κράτος όμως που ιδρύθηκε από τους επιζήσαντες του ναζιστικού ολοκαυτώματος, δεν περίμενα να καταφεύγει στη φασιστική πρακτική των αντιποίνων επί αμάχου πληθυσμού.
Λυπάμαι αλλά η «συγγνώμη» του προέδρου του Ισραήλ, του σοσιαλιστή Σιμόν Πέρες, για τα τέσσερα παιδιά που σκοτώθηκαν από αεροπορικά πυρά, ενώ έπαιζαν ποδόσφαιρο, δεν μου λέει τίποτε. Τι θα πει «δεν ξέραμε ότι υπάρχουν παιδιά στην περιοχή»; Στέκουν τέτοιες δικαιολογίες στην εποχή του απόλυτου ηλεκτρονικού ελέγχου των πάντων και δη από ένα κράτος εξοπλισμένο με την τελευταία λέξη κάθε επιτεύγματος της πολεμικής τεχνολογίας;
Δυστυχώς πιο εκκωφαντική και από τις βόμβες των μεν, ή τις ρουκέτες των δε, είναι, στα δικά μου αυτιά, η σιωπή όχι μόνο της ελληνικής κοινωνίας και των μέσων ενημέρωσης, αλλά πρωτίστως της ευρωπαϊκής ηγεσίας. Η οποία, όταν έχει συμφέρον, ξέρει να διαλέγει πλευρά, όπως στην περίπτωση της Ουκρανίας, και να επιβάλει κυρώσεις. Ενώ εδώ «κάνει γαργάρα».
Αν κρίνω και από τη στήριξη νεοναζί στο Κίεβο, μαύρων ισλαμιστών στη
Συρία, ή στον ακροδεξιό Νετανιάχου, η ευρωπαϊκή ηγεσία πάσχει από λαγνεία των ακραίων.
Ό,τι χειρότερο για την Ευρώπη.

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
www.massavetas.gr
email giorgis@massavetas.gr