-Είναι το λιγότερο παράλογο αυτό που συμβαίνει με τις υπηρεσίες και τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούμε. Και στην περίπτωση τούτη, σημειώνουμε παγκόσμια πρωτοτυπία και είναι σίγουρο πως θα συμφωνήσουν όλοι. Γιατί πού αλλού συμβαίνει, να έχει περάσει το καλοκαίρι, να έχει έρθει ένας σημαντικός όγκος τουριστών, να έχουν δοθεί και οι περιβόητες γαλάζιες σημαίες και να μην έχει γίνει ακόμα προκήρυξη για τους ναυαγοσώστες, προκειμένου να τοποθετηθούν σε ορισμένες παραλίες!
Πού έχει ακουστεί να έχει ληφθεί απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου από το Μάρτιο για πρόσληψη υδρονομέων, υπεύθυνων για τον εντοπισμό των βλαβών και των φθορών, των απωλειών, τον καθαρισμό των πηγών και ακόμα να μην έχει προχωρήσει η διαδικασία, καθώς δεν έχει εγκριθεί ακόμα από την ΑΔΑ, την ώρα μάλιστα, που τα προβλήματα της υδροδότησης ολοένα και πληθαίνουν; Και επιπροσθέτως επειδή δεν υπάρχουν χρήματα, από 17 που ήταν ο αρχικός αριθμός, αυτός να περιοριστεί στους 5.
Και δεν είναι μόνο αυτές οι περιπτώσεις των ετεροχρονισμένων αποφάσεων. Το ίδιο σχεδόν γίνεται και με τις καντίνες, την κατοχύρωσή τους σε ιδιώτες και την εκμετάλλευσή τους. Οι δημοπρασίες γίνονται πολύ αργά και οι μειοδότες στο και 5 προσπαθούν να προλάβουν τη σεζόν, ν ανταποκριθούν στα χρέη και να εξυπηρετήσουν την πελατεία τους, έχοντας χάσει πολύτιμο χρόνο.
Όλα αυτά αλλού γίνονται πολύ νωρίς, προ μηνών από την έναρξη τής κάθε δραστηριότητας και για πολλές από τις περιπτώσεις, αφορά σε δύο τρία χρόνια, έτσι ώστε να μην υπάρχει χρονοτριβή με τις γραφειοκρατικές διαδικασίες.
Εδώ οι δημιουργοί της υψηλής ραπτικής, το καλοκαίρι παρουσιάζουν τα ρούχα του χειμώνα και το χειμώνα του καλοκαιριού. Είναι έτοιμοι για την επόμενη περίοδο. Ας τους μιμηθούμε λίγο και ας λειτουργήσουμε με το σύστημα του προγενέστερου και όχι του μεταγενέστερου. Όχι τίποτα, αλλά για να υπάρχει και το περιθώριο της βελτίωσης, της διόρθωσης του όποιου λάθους ή παράβλεψης, μικρής ή μεγάλης.
Εξάλλου το λέγαν και οι παλαιότεροι: «των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν». Εμείς δυστυχώς πεινάμε και πάλι με τα ζόρια βάζουμε το τσουκάλι. Σαν τον «Θαράπη», που καθόταν στα σκαλιά της εκκλησίας, λέγοντας: «πιάτο έχω, κουτάλι έχω, φαί δεν έχω»