Με τον άλλοτε ισχυρό της δημοσιογραφίας και της πολιτικής, ως διευθυντή των «Νέων» και μετέπειτα ως υπουργό του ΠΑΣΟΚ Γιάννη Καψή, δεν τα πήγα ποτέ καλά. Ακόμη και όταν η επικαιρότητα επέβαλε να τον έχω καλεσμένο σε κάποια από τις τότε τηλεοπτικές εκπομπές μου, η συζήτηση εξελισσόταν σε καβγά. Έτσι διαμορφώθηκε μια ψυχρή σχέση και με τα παιδιά του. Και τα μνημονεύω όλα αυτά για να ξεκαθαρίσω ότι δεν υπήρξα ποτέ φίλος με τον Μανόλη Καψή. Οπότε η θέση μου απέναντι στην περιπέτειά του, με πρωταγωνιστή την κόρη του, δεν διαπνέεται ούτε από φιλική τοποθέτηση προς το πρόσωπό του, ούτε από κανένα αίσθημα συναδελφικής αλληλεγγύης.
Αν στέκομαι σήμερα στο περιστατικό είναι διότι, για μια ακόμη φορά, αισθάνομαι την ανάγκη να σταθώ απέναντι σε εκείνους που εξευτελίζουν τη δημοσιογραφία υποβιβάζοντάς την στο επίπεδο της «Κατίνας της γειτονιάς». Απέναντι στο νοσηρό κιτρινισμό. Στη δημοσιογραφία που σκοτώνει. Που είναι έτοιμη, ανά πάσα στιγμή, να ξεσκίσει σάρκες. Που δεν έχει άλλο ιερό και όσιο και δεν πιστεύει σε κανέναν άλλο θεό εκτός από τον εντυπωσιασμό. Που δεν ενδιαφέρεται να πληροφορήσει, αλλά να σκανδαλίσει. Κινούμενη ανάμεσα στη ζούγκλα και τον κιτρινισμό.
Αν η εικοσιδυάχρονη κοπέλα που συνελήφθη με ποσότητα χασίς αποδειχθεί ότι κάνει εμπόριο ναρκωτικών, να πέσει επάνω της ο πέλεκυς της Δικαιοσύνης. Αλλά για την πράξη της. Όχι για το ότι είναι κόρη οποιουδήποτε. Και το ίδιο αυστηρά θα έκανα και εγώ επίθεση εναντίον του πατέρα της, αν διαπίστωνα ότι χρησιμοποίησε την κοινωνική του παράσταση, το ότι είναι «επώνυμος», για να έχει η κόρη του χαριστική αντιμετώπιση από τις αστυνομικές ή δικαστικές αρχές. Όχι, όμως, για το γεγονός ότι, ως γονιός, είχε την ατυχία να δει το παιδί του να εμπλέκεται σε μια τέτοια ιστορία.
Η αρχή της οικογενειακής ευθύνης προς επιμερισμό κατηγοριών και τιμωριών είναι από τα συστατικά γνωρίσματα του φασισμού. Και ο φασισμός, στην πορεία της ανθρωπότητας δεν υπήρξε ποτέ μονόχρωμος. Δεν ήταν μόνο μαύρος. Εκατομμύρια άνθρωποι τον έχουν υποστεί και ως κόκκινο στα καθεστώτα του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και ως κίτρινο, που είναι η μολυσματική ασθένεια της δημοσιογραφίας και της πολιτικής στα πλαίσια των δημοκρατικών καθεστώτων.
Ας αντισταθούμε στις «Κατινάρες», όσοι διακονούμε τη δημοσιογραφία.

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
www.massavetas.gr