Υπήρξε προαιώνιο όνειρο γενεών Ελλήνων. «Να έχω ένα δικό μου κεραμίδι να βάλω το κεφάλι μου από κάτω». Όραμα και επιδίωξη που προσέλαβε ιδιαίτερες διαστάσεις μετά τις καταστροφές που υπέστη ο τόπος από τη φασιστική κατοχή και τον εμφύλιο που τη διαδέχθηκε. Και εξειδικεύθηκε στο στόχο «να έχω ένα γερό σπίτι», μετά τους μεγάλους σεισμούς που γνώρισε η μεταπολεμική Ελλάδα κυρίως στα Επτάνησα, το Βόλο, τη Θήρα, τη Δυτική Μακεδονία και άλλες περιοχές.
Ταυτοχρόνως, η επιδίωξη όλο και περισσότερων Ελλήνων να έχουν «ένα δικό τους κεραμίδι» λειτούργησε ως η ατμομηχανή που έσυρε σε ταχύτατους ρυθμούς ανάπτυξης το σύνολο της ελληνικής οικονομίας. Με τις συνήθεις βεβαίως υπερβολές της ελληνικής πραγματικότητας. Όπου ακόμη και οι στρατιές των ξενιτεμένων των δεκαετιών του πενήντα και του εξήντα, κατηύθυναν, στο μέγιστο μέρος τους, το «κομπόδεμα» που είχαν σχηματίσει στην ξενιτιά, στα «ντουβάρια» και όχι σε άλλες παραγωγικές επενδύσεις. Διότι κανένα οργανωμένο κράτος, καμιά σοβαρή πολιτική ηγεσία, δεν φρόντισε να δημιουργήσει συνθήκες επένδυσης των αποταμιεύσεων σε κάτι καλύτερο από τα «ντουβάρια».
Η «ατμομηχανή» απέκτησε φρενήρη ταχύτητα με την έκρηξη του συστήματος της «αντιπαροχής», που κατέστρεψε όλον τον αστικό ιστό, τόσο στην πρωτεύουσα, όσο και σε άλλες μεγάλες πόλεις της χώρας. Και συνέχισε να κινείται με τα αδιακρίτως, ακόμη δε και ανελέγκτως, χορηγούμενα στεγαστικά δάνεια, επιδοτούμενα και μη. Με την ιδιοκτησία ακινήτου να έχει επανέλθει στην πρώτη γραμμή, ως σταθερά αξία επενδύσεως των οικονομιών των «νοικοκυραίων», μετά τη μεγάλη αισχρή και άνωθεν κατευθυνόμενη λεηλασία του χρηματιστηρίου.
Και ύστερα ήλθε η ύφεση. Και όλοι εκείνοι οι οποίοι πολλά επένδυσαν επί του ονείρου των πολιτών, ιδία δε των μικροαστών, να αποκτήσουν δικό τους «κεραμίδι», εκμεταλλευόμενοι παντοιοτρόπως αυτή την τάση, τώρα επιπίπτουν ως όρνεα πάνω στα κεραμίδια των απλών ανθρώπων, αλλά ακόμη και στα μπαϊρια κάποιας ξεχασμένης πατρικής κληρονομιάς. Φορολογώντας ακόμη και τα σπίτια πολιτών που δεν είναι δικά τους, αλλά της τράπεζας στην οποία τα χρωστούν και ενδεχομένως αδυνατούν να πληρώσουν τη δόση τους.
Συγγνώμη, αλλά όλα αυτά δεν συνιστούν «πολιτική». Ούτε βεβαίως «φορολογική δικαιοσύνη». Είναι απλώς πολιτική συμμετοχή σε μια επιχείρηση με στόχο να αναγκασθούν οι Έλληνες να «σκοτώσουν» τις ιδιοκτησίες τους, για να τις αρπάξουν κάποια επενδυτικά «φαντ» που καραδοκούν.


Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
www.massavetas.gr
email giorgis@massavetas.gr