Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Είχε ειπωθεί και στο παρελθόν. Θα βρεθούν τα λεφτά, υπάρχουν λεφτά και το μόνο που χρειάζεται είναι συνετή πολιτική και ανεύρεση πόρων χρηματοδότησης. Είχε προβληθεί δεόντως από τις οθόνες. Θα ενεργοποιηθούν, έλεγαν, μηχανισμοί στήριξης της ελληνικής οικονομίας και θα πάψουν οι φρούδες υποσχέσεις, σαν να επρόκειτο για ενέργειες της στιγμής που δεν απαιτούν ειδικό σχεδιασμό και ανεύρεση υποσχετικών. Όπως πριν από λίγο καιρό, έτσι και πάλι ο πρωθυπουργός διαβεβαιώνει πως δεν θα πουληθεί ελληνική γη και δεν θα κανονίσει η τρόικα τα του οίκου μας. Η τρόικα, όμως, κάθε λίγο και λιγάκι είναι παρούσα και οι επισημάνσεις της προκαλούν κλυδωνισμούς στο πολιτικό σύστημα της χώρας.
Και διερωτάται ο μέσος πολίτης: Ποιος τελικά κάνει κουμάντο στα οικονομικά; Κατά πόσο ισχύει η διαβεβαίωση ότι από το 2014 και μετά παύει η εξάρτηση; Οι απορίες αυτές είναι εύλογες και προκαλούνται κάθε φορά που μια δήλωση των τροϊκανών κλονίζει συθέμελα τα θεμέλια της οικονομικής ανάταξης της χώρας. Και δεν είναι τίποτε περισσότερο από δηλώσεις που αντανακλούν την πραγματικότητα, σε μια χώρα που στενάζει υπό το βάρος των κάθε λογής χρεωστικών. Παρά ταύτα, η κυβέρνηση εμμένει στις θέσεις της. Τι κι αν τα γεγονότα τη διαψεύδουν, τι κι αν επανειλημμένες επισημάνσεις οικονομικών αναλυτών ομιλούν περί χρεωκοπίας ή ελεγχόμενης πτώχευσης Η Ελλάδα μπορεί να μην καταφέρει να αποπληρώσει το δημόσιο χρέος της εκτιμά ο Economist, που κάνει λόγο για μεγαλύτερες δυσκολίες στο μέλλον, καθώς θα συνεχίζεται το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής. Το γεγονός της επισήμανσης χαλάρωσης των μέτρων στο συνταξιοδοτικό σύστημα και την ευελιξία στην αγορά εργασίας, καταδεικνύει πως πρέπει να εντατικοποιηθούν τα σκληρά μέτρα και οι περικοπές σε συντάξεις και μισθούς. Αυτό, βέβαια, η κυβέρνηση θέλει να το αποφύγει με νύχια και με δόντια. Ποιος, όμως, μπορεί πλέον να βασίζεται σε υποσχέσεις που ποτέ δεν υλοποιήθηκαν; Πριν από καιρό, ουδείς φανταζόταν ότι θα πειραχτούν τα κεκτημένα, ουδείς μπορούσε να σκεφτεί περικοπές στο Δημόσιο. Και, όμως, έγινε, χωρίς κανείς να το καταλάβει. Και τώρα πια έχουμε περάσει στη δεύτερη περίοδο. Η κυβέρνηση δεν βάζει μεν πλάτη για μειώσεις μισθών και στον ιδιωτικό τομέα, όμως κάτι οι επιχειρηματικές συμβάσεις, κάτι οι συμφωνίες με εμπροσθοφυλακή τον ΣΕΒ, η υπόθεση βαίνει προς ολοκλήρωση του σχεδίου που έχει να κάνει άμεσα με τις γενικευμένες περικοπές προς εξοικονόμηση χρημάτων. Τα υπόλοιπα είναι προς λαϊκή κατανάλωση, μηδέ των λεονταρισμών κατά της τρόικας εξαιρουμένων. Είναι ξεκάθαρα πια τα πλάνα ανάταξης των οικονομικών και περιορισμού του ελλείμματος. Είναι κάτι παραπάνω από φανερό το τι διαμείβεται στις συνεχείς επαφές του πρωθυπουργού με τους ευρωπαίους ηγέτες και τα επαναλαμβανόμενα ταξίδια του υπουργού Οικονομικών. Παρά τις διαβεβαιώσεις πως όλα βαίνουν καλώς, κάθε λίγο και λιγάκι όλο και κάτι συμβαίνει που ανατρέπει τα δεδομένα και την ομαλή μετάβαση των συμβιβασμών στην Ελλάδα, υπό την απειλή της παύσης χρηματοδότησης. Γιατί το μόνο σίγουρο είναι πως για να εξασφαλίσουμε τις δόσεις του περιβόητου δανείου, όχι απλά έχουμε ξεπουληθεί, αλλά για πολλά χρόνια ακόμη θα είμαστε όμηροι των διαθέσεων των εκάστοτε τροϊκανών.
Παίρνει κανείς έτσι χρήματα ειδικά τη σημερινή μέρα; Πιστεύουν ότι απευθύνονται σε αφελείς, όταν ομιλούν περί μικρού αναλογικά τιμήματος μπροστά στο «κακό που θα μπορούσε να συμβεί αν δεν ζητούσαμε δανεικά;» Το σχέδιο προχωρά και το μόνο που απομένει είναι η διευθέτηση των λεπτομερειών. Για πολλά χρόνια ακόμη, το μέλλον της χώρας υποθηκεύεται στις αξιώσεις των δανειστών. Και ας ωρύεται ο πρωθυπουργός πως δε θα ξεπουληθεί τίποτε σε τιμή ευκαιρίας. Αλήθεια, από πότε είναι θέμα εθνικής συνεννόησης η διαπραγμάτευση της ακεραιότητάς μας, όταν προκλητικές ρήσεις των τροϊκανών κάνουν λόγο για ξεπούλημα αεροδρομίων, λιμανιών και περιοχών φιλέτων; Από πότε μπαίνει θέμα εθνικής ομοψυχίας σε περιπτώσεις ωμής παραβίασης και επέμβασης στα εσωτερικά της χώρας; Η επέμβαση αυτή έχει ήδη δρομολογηθεί από τότε που ζητήσαμε δανεικά και όχι αγύριστα. Η κλήση προς οικονομική βοήθεια άναψε αυτόματα το πράσινο φως για ανάμιξη στα οικονομικά της χώρας. Δεν χρειάζονται, λοιπόν, οι λεονταρισμοί των κυβερνητικών στελεχών περί απαράδεκτης εμπλοκής της τρόικας στα του οίκου μας. Ήδη έχουμε ανοίξει εδώ και καιρό τους ασκούς του Αιόλου για επέμβαση στα εσωτερικά μας. Ας μην φάσκουν και αντιφάσκουν, λοιπόν, στην κυβέρνηση. Και πάνω απ όλα, ας πάψουν να εμπαίζουν τον ελληνικό λαό αναφορικά με το πότε και το πώς θα ολοκληρωθεί αυτή η ανάμιξη. Γιατί είναι προτιμότερο να λες πως κάνεις συμβιβασμούς γιατί δεν έχεις περιθώρια αντίδρασης. Γιατί είναι πιο έντιμο να ομολογείς πως έφτασες τη χώρα στο χείλος του γκρεμού και προκειμένου να μην χορέψουμε όλοι το χορό του Ζαλόγγου, ακολούθησες το δρόμο της υποτέλειας.