Είναι λογικώς, πολιτικώς και ηθικώς βέβαιο πως αυτή η ιστορία με τον ΕΝΦΙΑ δεν πρόκειται να μακροημερεύσει. Διότι στραβά μυαλά τον συνέλαβαν ως ιδέα και στρεβλωτικά θα είναι τα αποτελέσματά του στην ελληνική κοινωνία. Κυρίως επί εκείνων που επιμένουν ακόμη να επιχειρούν, να παράγουν, να επενδύουν.
Ανάγκη να ξεκαθαρίσουμε δυο πράγματα. Η προοδευτική φορολόγηση της μεγάλης ακίνητης περιουσίας είναι απολύτως δίκαιη και συμβατή με την αρχή της αναλογικότητας, όπως την ορίζει το σύνταγμα. Δεν είναι, όμως, το ίδιο πράγμα να έχεις εσύ ένα σπιτάκι που δεν σου αποδίδει κανένα εισόδημα, με το να κατέχω εγώ πέντε διαμερίσματα και έξι καταστήματα, καθιστάμενος εισοδηματίας. Και είναι τελείως άλλο πράγμα να κατέχει κάποιος στο χωριό του έναν αμπελώνα που τον καλλιεργεί παράγοντας εκλεκτό εξαγόμενο κρασί. Ή κάποιος που έχει επενδύσει όλη του την περιουσία, έχοντας επιπροσθέτως χρεωθεί με τραπεζικά δάνεια, για να δημιουργήσει μια πρότυπη ξενοδοχειακή μονάδα.
Ναι, είναι δίκαιο, όποιος κατέχει και εκμεταλλεύεται μέγα αριθμό αστικών ακινήτων, - όπως τόσοι πολλοί από τους πολιτικούς μας - να φορολογείται προοδευτικώς, όσο αυξάνεται η αξία των διαμερισμάτων, καταστημάτων και λοιπών ακινήτων που εκμεταλλεύεται. Όπως και οι ιδιοκτήτες αγροτικής γης που δεν την καλλιεργούν οι ίδιοι αλλά την ενοικιάζουν. Αλλά είναι άδικο να τιμωρούνται όσοι έχουν μια βιοτεχνία, μια μονάδα τυποποίησης, ένα τυροκομείο, ένα οινοποιείο, ένα ξενοδοχείο. Είναι παράλογο και υπονομευτικό κάθε αναπτυξιακής προσπάθειας.
Κάποια στιγμή πρέπει να σταθεροποιηθεί το καθεστώς μπας και δούμε άσπρη μέρα. Άλλως, συμβολικός σχεδόν, πρέπει να είναι ένας φόρος ιδιοκατοίκησης για τη μια και μοναδική κύρια κατοικία. Αλλιώς πρέπει να αντιμετωπίζονται τα «ακίνητα» που φέρνουν εισόδημα στη χώρα παράγοντας προϊόντα ή προσφέροντας υπηρεσίες. Διότι αυτά τα έχουμε απόλυτη ανάγκη.
Αυτό που γίνεται με τον ΕΝΦΙΑ είναι σαν να ορμάει ένας οδοστρωτήρας και να ισοπεδώνει τα πάντα. Επειδή απλώς οι συνήθως πλούσιοι σε αστικά ακίνητα πολιτικοί μας ταγοί αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι την αρχή της αναλογικότητας. Που θα επέβαλε να φορολογείται η ιδιοκτησία ακινήτων που αποδίδουν μη παραγωγικό εισόδημα με προοδευτικώς αυξανόμενο συντελεστή, όσο αυξάνεται ο αριθμός και η συνολική τους επιφάνεια.
Το εργοστάσιο, η βιοτεχνία, το χωράφι, η στρούγκα, το μιτάτο, το εργαστήριο, είναι αυτά που ζουν τη χώρα. Και αυτά χρειάζονται στήριξη και όχι καταδίωξη.

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
www.massavetas.gr
email giorgis@massavetas.gr