Ακούγοντας αλλά και ξαναδιαβάζοντας τις εξαγγελίες του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στη Θεσσαλονίκη, ένα σύνθημα επανερχόταν διαρκώς στη σκέψη μου: «Γιώργο ζεις, εσύ μας οδηγείς». Διότι όλες αυτές οι υποσχέσεις για κάτι το οποίο ο Αλέξης Τσίπρας τόνισε με έμφαση ότι δεν είναι παροχολογία, αλλά συγκροτημένο σχέδιο ανάπτυξης, προκαλούν αυτομάτως το ερώτημα, το οποίο άλλωστε τέθηκε κατά τη διάρκεια της συνέντευξης τύπου, «που θα βρείτε τα λεφτά». Και, όσες καλές προθέσεις και να είχα, δεν μπόρεσα να διακρίνω, στην ουσία της, άλλη απάντηση από αυτήν που έδινε και ο Γιωργάκης: λεφτά υπάρχουν.
Τόσο ο κ. Τσίπρας όσο και οι σύντροφοί του, Βουτσης και Σταθάκης, μας διαβεβαιώνουν ότι όλα τα μέτρα που σχεδιάζουν, από την επαναπρόσληψη εκατοντάδων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, ως την επάνοδο του κατώτατου μισθού στη «γενιά των επτακοσίων πενήντα ευρώ», είναι «κοστολογημένα ένα προς ένα». Μακάρι. Αλλά τότε γιατί δεν παρουσιάζεται αυτή η κοστολόγηση, ώστε να μπορούν και οι πολίτες να καταλάβουν και να κρίνουν, αλλά φυλάσσεται ως «μυστικό»; Μήπως για να μη σας κλέψουν τις ιδέες οι άλλοι, ή γιατί βασίζεται στο μαθηματικό αξίωμα «ο Μανώλης με τα λόγια κτίζει ανώγια και κατώγια»;
Πώς αλλιώς μπορούμε να πεισθούμε οι πολίτες, ότι υπάρχει ρεαλιστικό σχέδιο, αν εκείνοι που το έχουν συλλάβει δε το έχουν μόνο στο μυαλό τους; Αν δεν είναι σε θέση να το παρουσιάσουν τεκμηριωμένο; Διότι δεν είναι βεβαίως τεκμηρίωση κοστολόγησης η «δέσμευση» ότι θα επιχειρηθεί, από μια κυβέρνηση του κ. Τσίπρα μια «άλλη διαπραγμάτευση» με τους δανειστές μας. Στην οποία θα προσέλθει, υποτίθεται ενισχυμένος από μια «συμμαχία» με άλλους «προοδευτικούς πρωθυπουργούς» - προφανώς κάπως αριστερούς. Αναρωτιέμαι που θα τους βρει αυτούς τους «προοδευτικούς πρωθυπουργούς» σε μια Ευρώπη που στρέφεται όλο και δεξιότερα, τόσο ώστε οι ρατσιστές στην παραδοσιακώς σοσιαλδημοκρατική Σουηδία, να φτάνουν το 13%. Εκτός αν θεωρεί ότι ο «σοσιαλιστής» Ολαντ, που θυσίασε τους «αριστερούς» υπουργούς του για να μην κακοκαρδίσει τη Μερκελ και τον Σόϊμπλε, θα στέρξει να του επιδείξει «συντροφική αλληλεγγύη».
Κακά τα ψέματα. Εδώ ισχύει πάντα ο στίχος του Σολωμού: «Δεν είν εύκολες οι θύρες, σαν η χρεία τες κουρταλεί». Όταν ζητάς να σου χαρίσουν τμήμα του χρέους, δεν είσαι εσύ που θα επιβάλεις και τους όρους.

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
www.massavetas.gr
email giorgis@massavetas.gr