Δημήτριος Ν. Βερναρδάκης (1833-1907)

Γεννήθηκε στην Αγία Μαρίνα και πέθανε στη Μυτιλήνη. Γονείς είχε τον Κρητικό Νικόλαο και τη Γεραγώτισσα Μελισσηνή το γένος Τραντάλη.
Φοίτησε στη Φιλοσοφική Σχολή του Οθωνείου Πανεπιστημίου ενώ συνέχισε τις σπουδές του στη Γερμανία και τη Γαλλία όπου και αναγορεύτηκε διδάκτορας.
Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1861 και 27ετής έγινε καθηγητής της Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Νυμφεύτηκε την Αγλαΐα Χλυμίτζα.
Το 1869 αντιμετωπίζοντας σφοδρή πολεμική και φιλολογική εχθρότητα παραιτείται από το Πανεπιστήμιο και αποσύρεται στη Μυτιλήνη και το κτήμα του στην Αχλαδερή. Ξαναδιορίζεται στο Πανεπιστήμιο το 1882, αλλά για τους ίδιους λόγους παραιτείται οριστικά σε λίγους μήνες και επιστρέφει στη Μυτιλήνη.
Το συγγραφικό του έργο είναι Ποιητικό και Φιλολογικό. Ως φοιτητής έγραψε τις ποιητικές συνθέσεις «Γραομυομαχία», «Περίδρομο» και «Πλάνητα». Στη φιλολογική αρένα εισήλθε με τον υπέρ του καθηγητή του Ασωπίου λίβελλο «Το τρωγάλιον του δοκησισόφου». Βραβεύεται στο Ράλλειο ποιητικό διαγωνισμό η «Εικασία» του. Γράφει τις τραγωδίες «Μαρία Δοξαπατρή», «Κυψελίδαι», «Μερόπη», «Ευφροσύνη», «Φαύστα», «Αντιόπη» και «Νικηφόρος Φωκάς».
Φιλολογικά του έργα είναι τα: «Γραμματική», «Γενική Ιστορία», «Κατήχησις» και η Έκδοση των δραμάτων του Ευριπίδη.
Περιλάλητος είναι ο «Έλεγχος Ψευδαττικισμού», με τον οποίο ο Βερναρδάκης καταφέρεται κατά της έωλης προσπάθειας επιστροφής της γλώσσας μας στην αττική διάλεκτο.