Αγαπητέ «Δ», θα σου περιγράψω, σε συντομία, μια μικρή περιπέτεια που έζησα την περασμένη Κυριακή εγώ και η οικογένειά μου, προκειμένου να κάνουμε ένα προσκύνημα στη Μεγαλοχάρη της Αγιάσου.
Πρωί πρωί ξεκινήσαμε να κάνουμε το τάμα μας, πριν αρχίσει ο Δεκαπενταύγουστος και η μεγάλη κίνηση των προσκυνητών.
Το πλήρωμα του αυτοκινήτου ήταν «άμαχος πληθυσμός».
Η γιαγιά μας 80 χρονών, η πεθερά και τα δύο μικρά μου παιδιά πέντε και επτά χρόνων.
Η διαδρομή θαυμάσια.
Σταματήσαμε στην «Καρίνη» για ένα γρήγορο καφεδάκι, δροσιστήκαμε και ανηφορίσαμε για την Αγιάσο.
Με την πρώτη ματιά το χωριό σε γοητεύει. Πεύκα, καστανιές, οπορωφόρα, πράσινο, δροσιά.
Χωρίς εμπόδιο φθάσαμε στην είσοδο της εκκλησίας.
Βγήκαν έξω όλοι, μικροί και μεγάλοι και εγώ κατηφόρισα για να παρκάρω το αυτοκίνητό μου. Κάπου, μπροστά στη βιβλιοθήκη της Αγιάσου, σταμάτησα. Αυτοκίνητα πίσω μου, αυτοκίνητα εμπρός, αυτοκίνητα από το πλάι, στο δρομάκι που οδηγεί στον κήπο της Παναγίας. Παντού αυτοκίνητα. Κατά μήκος του Αναγνωστηρίου παρκαρισμένα στη σειρά, παρά τις απαγορευτικές πινακίδες.
Ένα κομφούζιο. Φωνές, κορναρίσματα, ούτε εμπρός, ούτε πίσω.
Τα τάματα στην Παναγιά, έπεσαν βροχή. Κρύος ιδρώτας με έκοψε. Σε όλο δε αυτόν τον πανικό Αστυνομία πουθενά.
Τέλος πάντων κάποια στιγμή έγινε το θαύμα και βγήκα στην πλατεία του Δημαρχείου.
Κατηφόρισα και πάλι έβλεπα παρκαρισμένα αυτοκίνητα εμπρός στις απαγορευτικές πινακίδες. Δεξιά και αριστερά αυτοκίνητα και ανάμεσα πάγκοι με βότανα, φρούτα και όλα τα καλά.
Έφθασα μέχρι την Πυροσβεστική και κάπου εκεί, επιτέλους παρκάρισα.
Στη συνέχεια με ποδαρόδρομο πήγα στην εκκλησία, να παρακολουθήσω τη λειτουργία.
Μετά τη λειτουργία πάλι πίσω στην Πυροσβεστική, να πάρω το αυτοκίνητο και να ανέβω να παραλάβω τον «άμαχο πληθυσμό» που δροσιζόταν στο γραφικό καφενείο, εμπρός απ την πόρτα της εκκλησίας, κάτω από την ωραία και καταπράσινη πασχαλιά και απολάμβανε τα καφεδάκια στη «χόβολη», τα αναψυκτικά και τη σπιτική βυσινάδα.
Τους πήρα και φύγαμε ευτυχώς, ομαλά και χωρίς άλλα απρόοπτα. Μια μεγάλη όμως απορία έχω και αν μπορεί κάποιος αρμόδιος, ας μου τη λύσει.
Γιατί δεν υπάρχει ένα πάρκινγκ στην Αγιάσο;
Τόσος κόσμος ανεβαίνει στο όμορφο αυτό χωριό, ιδίως το καλοκαίρι. Το μαρτύριο του παρκαρίσματος για κάθε επισκέπτη είναι μεγάλο. Και αν το πάρκινγκ είναι «όνειρο απατηλό», πού είναι η Αστυνομία να ρυθμίζει την κίνηση και μάλιστα το καλοκαίρι που τόσος κόσμος επισκέπτεται την Αγιάσο;
Μια αναγνώστρια
του ΔΗΜΟΚΡΑΤΗ