Θα ήταν τουλάχιστον αφελές, να πιστέψει κάποιος αυτές τις ανώνυμες καταγγελίες που γράφτηκαν στην εφημερίδα περί εξαγριωμένων αδέσποτων σκύλων που κατασπαράζουν όποιον περάσει απ την οδό Μπιζανίου. Αυτοί οι άνθρωποι, λόγω του μίσους και της κακίας που αισθάνονται για τα ζώα, συνήθως μεγαλοποιούν και διαστρεβλώνουν τα γεγονότα.
Η κυρία αυτή, που λένε ότι τη δάγκωσε σκύλος, απ ότι ξέρω περνάει εδώ και χρόνια κάθε μέρα απ αυτόν το δρόμο. Τι να έχει συμβεί άραγε; Ο σκύλος σίγουρα θα καταδικασθεί γιατί δεν μπορεί να απολογηθεί και να μάθουμε την αλήθεια.
Όπως και να χει, το ζώο θα απομακρυνθεί, εάν πράγματι έχει δαγκώσει. Τώρα όσο για τις 30 γάτες που κυκλοφορούν στην περιοχή, θα μπορούσαν να είναι τόσες γιατί υπάρχει 1 άνθρωπος που τις φροντίζει. Δυστυχώς όμως, συχνά και συστηματικά κάποιοι γνωστοί άγνωστοι πετούν δηλητήρια ικανοποιώντας έτσι τη μοχθηρία τους και την κακία τους, απολαμβάνοντας το φριχτό θέαμα των ζώων που σφαδάζουν στο δρόμο πεθαίνοντας με φριχτούς πόνους. Αυτή είναι η διαπαιδαγώγηση, η παιδεία και η ανατροφή που έχουν πάρει απ τα σπίτια τους. Δυστυχώς όμως τη μεταφέρουν και στα παιδιά τους, τα οποία στη θέα και μόνο κάποιου ζώου ουρλιάζουν τρέχοντας. Υπάρχουν βέβαια και οι «φιλόζωοι» που παίρνουν ένα ζώο κι όταν το βαρεθούν το πετάν στο δρόμο. Άμοιρα πλάσματα, ποιος θα τα βοηθήσει όταν είναι στο έλεος κάθε κομπλεξικού και παρανοϊκού; Ποτέ στη ζωή μου δεν σιχάθηκα και δεν φοβήθηκα κανένα ζώο. Φοβήθηκα και σιχάθηκα κακούς ανθρώπους, που είναι ποτισμένοι με μοχθηρία και μίσος γι αυτά τα πλάσματα του Θεού. Οι καταστάσεις που βλέπω καθημερινά γύρω μου, μου θυμίζουν Μεσαίωνα. Έτσι και τότε, τα χρόνια του σκοταδισμού και της αμάθειας, θεωρούσαν τα ζώα μιαρά και φορείς μικροβίων.
Εγώ προσωπικά παλεύω χρόνια τώρα να τα βοηθήσω, κάνοντας ένα τιτάνιο αγώνα. Έχω υποστεί βρισιές, κοροϊδίες, προσβολές διότι όπως ξέρουμε στην Ελλάδα όποιος νοιάζεται για τα ζώα θεωρείται γραφικός. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Εγώ παλεύω και προσπαθώ μόνη μου και ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ δεν μου έδωσε κανείς την παραμικρή βοήθεια. Ξοδεύω και ταλαιπωρούμαι για να τα βοηθήσω όσο μπορώ. Η ανταμοιβή μου σ αυτό τον καθημερινό αγώνα, είναι η αγάπη που μου δίνουν, είναι το βλέμμα τους, το γεμάτο πίστη και αφοσίωση. Λέξεις άγνωστες πια στο ανθρώπινο είδος.
Θα τελειώσω με τη φράση κάποιου φιλόσοφου: «Ο Πολιτισμός ενός λαού κρίνεται από τη συμπεριφορά απέναντι σ αυτούς που είναι στο έλεός του. ΤΑ ΖΩΑ».
Λ. Ψιλλάκη