Ουδέποτε άλλοτε η χώρα μας υπέστη τόσο μεγάλες και εκτεταμένες καταστροφές στο φυσικό της πλούτο και στην αγροτική της οικονομία. Στην Πελοπόννησο με επίκεντρο την Ηλεία, αλλά και άλλους νομούς παίζεται το πολύπρακτο δράμα της Ελλάδας. Βιβλική η καταστροφή που άφησε στο πέρασμά της η πύρινη λαίλαπα. Μια κόλαση διαρκείας έζησε ο τόπος. Και οι συνέπειές της δεκάδες νεκροί, αφανισμός δασών, καλλιεργειών, νοικοκυριών. Όλα τα υπάρχοντα, δημιουργήματα της φύσης και των ανθρώπων έγιναν παρανάλωμα του πυρός. Θρηνούμε επάνω στα αποκαΐδια, μπροστά στη συμφορά και υποκλινόμαστε στα αθώα θύματα της πύρινης μανίας. Όμως, το έθνος δεν πρέπει και δεν μπορεί να υποκύψει στη συμφορά. Μέσα από αυτή πρέπει να βρει τη δύναμη για την ανόρθωση για την αποκατάσταση, για το ζωντάνεμα του έρημου τόπου. Η πρωτοβουλία και η ευθύνη ανήκει στην ηγεσία του. Αυτή πρέπει να βρει την ηθική δύναμη, για να ενώσει το λαό, να τον εμπνεύσει, ώστε να ανακτήσει την αυτοπεποίθησή του. Σε αυτή ανήκει και η ευθύνη για το σχεδιασμό, τον προγραμματισμό και την εφαρμογή μέτρων μακράς πνοής για την αποκατάσταση των πραγμάτων στην προτέρα τους θέση.
Ειδικότερα: Το κράτος οφείλει να εκπονήσει μελέτες και προγράμματα ταχείας εφαρμογής ώστε να υπάρξει η επούλωση των πληγών, η γρήγορη ανακούφιση των ανθρώπων. α) Πρώτο μέτρο η στήριξη των πληγέντων πληθυσμών, ώστε να παραμείνουν στον τόπο τους. Ούτε ένας αγρότης δεν πρέπει να αισθανθεί την εγκατάλειψη, δεν πρέπει να νοιώσει την ανάγκη της φυγής. β) Μέτρα μακροπρόθεσμης αποκατάστασης του καθολικού αγαθού, δηλαδή του δάσους. Είναι επείγουσα ανάγκη να υπάρξει πρόγραμμα ολικής αποκατάστασης του δασικού περιβάλλοντος, αλλά και του κατεστραμμένου αγροτικού κεφαλαίου χωρίς χρονοτριβή.
Για να υπάρξουν όμως άμεσα και ικανοποιητικά μέτρα χρειάζονται πόροι και μάλιστα πόροι αρκετοί, τους οποίους φυσικά δεν μπορεί να διαθέσει το κράτος στο σύνολό τους. Σε άλλες εποχές ο πατριωτισμός των εχόντων σε
αυτό τον τόπο και όχι μόνο, λειτουργούσε αυτόματα και αναδείκνυε ευεργέτες, αρωγούς, χορηγούς. Σε κάποιο ποσοστό εκφράστηκε αυτός ο πατριωτισμός από τους έχοντες και πολύ περισσότερο από το λαό.
Καλό είναι βέβαια, το άνοιγμα λογαριασμών για προαιρετική εισφορά, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. Πρέπει να θεσπιστεί φορέας που οι έκτακτες περιστάσεις επιβάλλουν. Πρέπει να δημιουργηθεί θεσμικός φορέας διαχείρισης της κρίσης, με μακρά πνοή. Και εξηγούμαστε: Η πολιτεία να δημιουργήσει Υπουργείο Αποκατάστασης του πληγέντος φυσικού περιβάλλοντος, ή έστω Ταμείο Αποκατάστασης των πληγεισών περιοχών, της καταστραφείσης αγροτικής οικονομίας και λογαριασμός αρωγής των πληγεισών οικογενειώv.
Πόροι του ταμείου πρέπει να είναι: α) Εγγραφή σημαντικού κονδυλίου από τον κρατικό προϋπολογισμό, επαναλαμβανόμενη σε ετήσια βάση. β) Διεκδίκηση πόρων αρωγής από τα επιμέρους ταμεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. γ) Επιβολή με νομοθετική ρύθμιση εφάπαξ έκτακτης εισφοράς των μεγάλων εισοδημάτων, των προερχομένων από το τραπεζικό, βιομηχανικό, εφοπλιστικό και εν γένει επιχειρηματικό κεφάλαιο. δ) Παρακράτηση του μεγαλύτερου μέρους της κρατικής επιχορήγησης στα κόμματα υπέρ του ταμείου αρωγής (καλή η πρωτοβουλία του κ. Αρχηγού του ΠΑ.ΣΟ.Κ, για το 30%, αλλά μίζερη). ε) Στις εκλογές αυτές θα δαπανηθεί πολιτικό χρήμα (μαύρο) δισεκατομμυρίων, το οποίο αποτελεί ιταμή, ωμή και άθλια πρόκληση απέναντι στον πυρόπληκτο λαό της Πελοποννήσου και της Εύβοιας. Να βρεθεί τρόπος να περισταλεί και, νομιμοποιούμενο, να πιστωθεί υπέρ του ταμείου Αρωγής.
Τέτοια μέτρα θα είχαν επιβληθεί για την αποκατάσταση των ερειπίων ύστερα από ένα πόλεμο. Αυτό επιβάλλεται να κάνει και σήμερα η Πολιτεία, ύστερα από τις πρωτοφανείς καταστροφές. Συνιστούν και αυτές έναν πόλεμο, έναν πόλεμο φριχτό και οδυνηρό. Δεν γνωρίζω ποιοι μας «κήρυξαν» αυτόν τον πόλεμο και ποιοι οι αόρατοι ολετήρες. Όποιοι και αν είναι οι εμπρηστές του εθνικού και Ιδιωτικού πλούτου, αλλά και των συμβόλων της ιστορίας και του πολιτισμού μας, είτε έδρασαν οργανωμένα είτε μεμονωμένα, να αντιμετωπιστούν ως εγκληματίες πολέμου, να τιμωρηθούν, να τους επιβληθούν οι ποινές της εσχάτης προδοσίας.
Και μια σκέψη ακόμα: Αν υπάρχει οργανωμένη επίθεση κατά της πατρίδας και αυτή δε γίνεται «αντιληπτή», δεν είναι δηλαδή εντοπίσιμη σε κανένα από τους κρίκους της, τότε, υπάρχει μείζον πρόβλημα υπηρεσιών εθνικής ασφαλείας. Υπάρχει επομένως ζήτημα «ικανοτήτων» και ζήτημα ελληνοποίησης των μυστικών υπηρεσιών της πατρίδας μας.
Ακόμη, η βιβλική καταστροφή της υπαίθρου πρέπει να αποτελέσει την αφετηρία και την ευκαιρία, ώστε η πολιτεία να μελετήσει την αναδιάρθρωση και την ανασυγκρότηση της τοπικής και νομαρχιακής αυτοδιοίκησης σε ισχυρές διοικητικές μονάδες της περιφέρειας, ενισχυμένες με υποδομές και υλικά μέσα, με διακριτούς ρόλους και αρμοδιότητες, αλλά και να την επιφορτίσει με αντικειμενικές και υποκειμενικές ευθύνες. Γιατί τα τελευταία δραματικά γεγονότα ανέδειξαν και την έλλειψη της ευθύνης.
Για να υπάρξει πλήρης και αποτελεσματική προστασία του φυσικού περιβάλλοντος, πρέπει επιτέλους να ανατεθεί ρόλος προστασίας και στο στρατό. Σε καιρό ειρήνης μπορεί και πρέπει ο στρατός να έχει τουλάχιστον προληπτικό ρόλο.
Τέλος, από σήμερα, από χτες, πρέπει να ξεκινήσει μια μεγάλη προσπάθεια ώστε να αναπτυχθεί ένα δυνατό κίνημα παλλαϊκού εθελοντισμού προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος. Αυτό προϋποθέτει υψηλό παράδειγμα μιας εμπνευσμένης και αξιόπιστης πολιτικής, οικονομικής και πνευματικής ηγεσίας. Αυτή η ηγεσία είναι ζητούμενο.

*Ο Παναγιώτης Κρητικός είναι πρώην Αντιπρόεδρος της Βουλής