Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Οι Αμερικανοί σπεύδουν να «μαζέψουν» τα λάθη τους στην πολιτική που άσκησαν επί πολλά συναπτά έτη στη Μέση Ανατολή ή απλά ακόμη δεν έχουν καταλάβει ότι η κρίση είναι πλέον πολλαπλή και αφορά σχεδόν όλα τα κράτη της περιοχής. Κάτι που μου προξένησε φοβερή εντύπωση τελευταία, είναι η είδηση από τη New York Times πως στα χέρια των ισλαμιστών έχει πέσει μεγάλο μέρος «παλιάς σοδειάς» χημικών του Σαντάμ και συγκεκριμένα βλήματα με αέριο μουστάρδας. Και διερωτώμαι: Τι έγινε με την περίφημη καταστροφή των χημικών του, που έλαβε χώρα τα προηγούμενα χρόνια στο Ιράκ; Πώς συμβιβάζεται τη μία να μιλούν για τεράστιο οπλοστάσιο, να εισβάλλουν για το λόγο αυτό το 2003, έπειτα να ομολογούν ότι οι μυστικές υπηρεσίες τούς έδωσαν λάθος πληροφορίες και τώρα να μας λένε πως οι αντάρτες έχουν χημικά του Σαντάμ; Είναι και αυτό μέρος της προπαγάνδας που την εποχή αυτή ευνοεί έναν τεράστιο παραλογισμό γύρω από την πίτα του Ιράκ και της Συρίας. Αφού πρώτα υποχώρησαν για χτύπημα στο Ιράν, αφού τα βρήκαν οι επιθεωρητές του ΟΗΕ με το υποτιθέμενο(;) πυρηνικό του οπλοστάσιο, διαλαλούν τώρα σε όλους τους τόνους πως επίκειται στο Κομπάνι νέα Σερμπρένιτσα, επιτρέποντας προηγουμένως στους Τούρκους να βομβαρδίσουν θέσεις του PKK, που καταργούν την ειρήνευση και βομβαρδίζοντας παράλληλα θέσεις των ισλαμιστών χάριν των Κούρδων, οι οποίοι νοιώθουν εγκλωβισμένοι από παντού. Παιχνίδια εξουσίας και μοίρασμα της πίτας το αποκαλώ εγώ όλο τούτο το θανάσιμο παιχνίδι, που απλώνεται από το Ισραήλ και την Παλαιστίνη, περνά από το Αφγανιστάν και τελειώνει κάπου στα σύνορα της Τουρκίας με τη Συρία. Ένα στοίχημα με το χρόνο για τους Αμερικανούς που πέραν των εσωτερικών τους προβλημάτων έχουν να αντιμετωπίσουν πολλά μέτωπα, με συνεχή τον κίνδυνο να χτυπηθούν εκ νέου, 14 χρόνια μετά τους Δίδυμους Πύργους. Η αμερικανική πολιτική στη Μέση Ανατολή είναι εκ των πραγμάτων αποτυχημένη. Αφήνοντας τους Ισραηλινούς να σκοτώνουν κατά εκατοντάδες γυναικόπαιδα στην Παλαιστίνη, τροφοδοτώντας ουσιαστικά τη νέα τρομοκρατία, αφήνοντας στην τύχη τους επίσης χιλιάδες αθώους της συριακής κρίσης, έρχονται τώρα να υιοθετήσουν το ρόλο του προστάτη των Κούρδων, μη ρισκάροντας βέβαια μια νέα χερσαία επέμβαση, παρά το γεγονός ότι τώρα οι αιτίες είναι πολλές, αλλά δεν θέλουν να χάσει τη ζωή του ούτε ένας Αμερικανός στρατιώτης. Έτσι, και η Βαγδάτη κινδυνεύει και χιλιάδες άνθρωποι παίρνουν το δρόμο της προσφυγιάς, την ίδια στιγμή που πολλοί άλλοι παραμένουν με το φόβο των αποκεφαλισμών. Το δε προσφυγικό λύνεται με συνοπτικές διαδικασίες στο όνομα της Ευρώπης φρούριο ή της Αυστραλίας που δεν θέλει κανέναν πρόσφυγα στο έδαφός της, δηλώνοντας χαρακτηριστικά πως αυτό αφορά και τα ασυνόδευτα παιδιά! Τραγικές ιστορίες σε μια εποχή όπου όλοι έχουν να λένε για την ειρήνη και που οι πόλεμοι σαρώνουν τα πάντα στο πέραμά τους. Δράματα που έχουν χάσει τη σημασία τους, γιατί τα διεθνή ΜΜΕ φρόντισαν από χρόνια να γεμίσουν τις οθόνες με αίμα. Οι ισλαμιστές βέβαια, προχωρούν κόβοντας ολοένα και περισσότερα κεφάλια, αλλά ο κόσμος πλέον έχει συνηθίσει. Οι Κούρδοι, συνηθισμένοι και αυτοί από τους αλλεπάλληλους διωγμούς, ψάχνουν εναγωνίως για να στεριώσουν. Και οι Παλαιστίνιοι, δέσμιοι και αυτοί της πολιτικής της Παλαιστινιακής Αρχής και των ένοπλων οργανώσεων, αγωνίζονται να ξεφύγουν από τον ισραηλινό εφιάλτη. Ουσιαστικά τέσσερις δυνάμεις βομβαρδίζουν από αέρος στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής: Αμερικανοί, Τούρκοι, Σύροι και μέχρι πριν από λίγο οι Ισραηλινοί. Τα αεροσκάφη και των τεσσάρων σκόρπισαν και σκορπίζουν την καταστροφή, αφήνοντας πίσω χαλάσματα και ερείπια. Ο καθένας για διαφορετικούς λόγους. Με έναν, όμως, στόχο κοινό: να φοβούνται όλοι τις βόμβες από αέρος και στο έδαφος να κόβονται κεφάλια στο όνομα της ληστρικής πολιτικής στη Μέση Ανατολή, που έχει γεμίσει με χιλιάδες πτώματα και πρόσφυγες. Όσα λάθη και να «μαζέψουν», δεν αρκούν για να δικαιολογηθεί αυτή η παρατεταμένη ανθρωπιστική τραγωδία. Όσες συγγνώμες και αν ζητήσουν, στην ψυχή των λαών δεν υπάρχει χώρος για συγχώρεση.