-Βλέποντας και βιώνοντας διάφορες καταστάσεις εδώ και έξι μήνες, με χιλιάδες ανθρώπους να προσπαθούν να δραπετεύσουν από την ίδια τους τη ζωή, μη αντέχοντας και αδυνατώντας να υπομείνουν το οτιδήποτε και να περιμένουν τη μοίρα τους, έχουμε σκληρύνει τα μάτια της ψυχής μας, όχι, όμως, και την καρδιά της.

Μάθαμε να βλέπουμε τον πόνο, την αγωνία, την υπέρτατη προσπάθεια, το κλάμα από απόγνωση, θλίψη, απώλεια, τη μοναξιά και το φόβο που δημιουργεί το άγνωστο. Μάθαμε να απλώνουμε το χέρι, προσπαθώντας να απαλύνουμε όσο γίνεται αυτή τη σκληρότητα της κατ' επιλογήν δραπέτευσης.

Τις καρδιές των Λεσβίων έχει επισκιάσει η προτεραιότητα της προσφοράς και της αλληλεγγύης, κάτι που πολύ δύσκολα μπορούν να προτάξουν όσοι έρχονται αντιμέτωποι για πρώτη φορά με τέτοιες εικόνες.

Έτσι και ένας νεαρός από τη Δράμα που είχε έρθει στο νησί για βοήθεια και συμπαράσταση, χθες μπροστά στη θέα των εκατοντάδων ανθρώπων που αποβιβάζονταν στις ακτές μας με τα μωρά στα χέρια, λύγισε. Και ήταν τυχερός, που στην πρώτη του αυτή εμπειρία δεν αντίκρισε σορούς που το κύμα ξεβράζει.

Με μάτια που έσταζαν πόνο, γεμάτα έκπληξη για το τι επιφυλάσσει η ζωή και τι σκληρότητα μπορεί να κρύβει, ζήτησε από τον υπεύθυνο της ομάδας του ν' απομακρυνθεί για λίγο. Δεν άντεξε στη θέα αυτής της ωμής πραγματικότητας. Δεν μπορούσε να φανταστεί. Πρόσωπο χλωμό, μάτια γεμάτα έκπληξη, λες και έβλεπαν τον θάνατο. Λες κι αντίκριζαν τον Χριστό στο δρόμο του Μαρτυρίου.

Εικόνες που σίγουρα θα μείνουν στη μνήμη, αλλά πρωτίστως στην καρδιά και τη συνείδησή του, πολύ βαθιά χαραγμένες.

Εικόνες που θα τον ανδρώσουν και θα τον χαλυβδώσουν. Θα τον κάνουν να γνωρίσει ότι ο κόσμος είναι σκληρός και αδυσώπητος.

Ένα μάθημα ζωής που σίγουρα θα τον βοηθήσει, και θα τον «ψήσει».

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟΝ ΕΝΤΥΠΟ «Δ»