Είναι γεγονός ότι τις θάλασσες τις έχουν ρημάξει. Δεν έχει μείνει γόνος για γόνος. Από ψάρια, όστρακα και τώρα ακόμα και από τα αγγούρια της θάλασσας, τους γρύλους, τα λεγόμενα ολοθούρια. Αυτό το σιχαμερό πράγμα που όταν τα πατούσαμε κατά λάθος στο βυθό της θάλασσας μας έπιανε ανατριχίλα από την αηδία. Και όμως φαίνεται ότι το εμπόριό του αποδίδει καλά έσοδα, προς τούτο και ο αγώνας των ψαράδων να συλλέξουν όσο γίνεται περισσότερα κιλά.

Γιατί μπορεί να υπάρχει ο περιορισμός του νόμου  των 150 κομματιών που αντιστοιχεί σε 5 κιλά περίπου, όμως σε καμία περίπτωση οι ψαράδες δεν θα κάνουν τα όποια έξοδα για να κινήσουν την βάρκα τους για τόσο μικρές ποσότητες.

Λέγεται ότι σχεδόν 100 κιλά είναι η «ψαριά» του κάθε βαρκάρη.

Αυτά απ' ό,τι λέγεται πωλούνται προς 2 ή 3 ευρώ το κιλό, ανάλογα με το είδος τους και μεταφέρονται στην Θεσσαλονίκη όπου γίνεται η σχετική επεξεργασία και τότε το προϊόν παίρνει άλλη αξία, γύρω στα 30 ευρώ/ κιλό. Και το εμπόριο αρχίζει με τελικούς αποδέκτες την Κίνα και την Αμερική, για χρήση στην κοσμετολογία και σε γκουρμέ κουζίνα.

Το θέμα είναι ότι γίνεται υπεραλίευση, για την οποία κανείς δεν ενδιαφέρεται, καθώς τους τελευταίους, πληροφορίες λένε ότι εδώ και  τρεις περίπου μήνες μόνο δύο καταδιώξεις έγιναν, στους κόλπους μας. Μάλιστα λέγεται ότι σε ορισμένα σημεία χρησιμοποιούνται και μπουκάλες.

Πρέπει να γνωρίζουμε ότι οφείλουμε πολλά στα ολοθούρια για τις ακατάπαυστες εκκαθαριστικές δραστηριότητές τους με τις οποίες διατηρούν τις θάλασσές μας σε καλή κατάσταση, γι αυτό και αποκαλούνται ως  καταπληκτικές θαλάσσιες «σκούπες».

Έτσι, δεν θα πρέπει να απαξιώνουμε και να αδιαφορούμε για τους εκατοντάδες τόνους που φεύγουν από τις θάλασσές μας. Κι αν η λιμενική αρχή δεν δείχνει το δέον ενδιαφέρον και δεν έχει την ανάλογη ευαισθησία, οι περιβαλλοντικοί σύλλογοι , οι οικολόγοι και οι επιστήμονες της θάλασσας θα έπρεπε να είναι εκείνοι που θα έβαζαν φραγμό και απαγορεύσεις τουλάχιστον σε ορισμένα σημεία του θαλάσσιου «περιβάλλοντος» μας, διατηρώντας την ισορροπία.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟΝ ΕΝΤΥΠΟ «Δ»