«Μεταξύ δύο κόσμων - μαθήματα από την άλλη πλευρά» 

Του Χένρι Τάιλερ

Εκδόσεις «Λιβάνης»

Τιμή: 14,95 ευρώ

«Ο θάνατος δε σημαίνει ότι πρέπει να πούμε αντίο».

Ο Τάιλερ Χένρι ανακάλυψε το χάρισμά του να επικοινωνεί με τους νεκρούς σε ηλικία μόλις δέκα ετών.

Αφού βίωσε ένα ξαφνικό, ακριβές προαίσθημα του θανάτου της γιαγιάς του αυτό που ο Τάιλερ θα περιέγραφε αργότερα ως «υπερεπίγνωση» η ζωή του άλλαξε για πάντα.

Αν και δυσκολεύτηκε να αποδεχτεί το σπάνιο ταλέντο του, ο Τάιλερ κατάφερε να το ενστερνιστεί.

Τελικά βρήκε το κουράγιο να το μοιραστεί με τον κόσμο.

Για πρώτη φορά, ο Τάιλερ φανερώνει πώς είναι να ζει κανείς σαν διάμεσο. Μιλά ανοιχτά, χωρίς φόβο, για το πώς ανέπτυξε το χάρισμά του στην εφηβεία, πώς είναι στ' αλήθεια να επικοινωνείς με τους μεταστάντες, για τη δύναμη του συμβολισμού στα διαβάσματά του και για τα μαθήματα που μπορούμε να πάρουμε από τους εκλιπόντες αγαπημένους μας.

Με απαράμιλλη ειλικρίνεια, ο Τάιλερ μοιράζεται με τους αναγνώστες το πώς το περίπλοκο και συναρπαστικό χάρισμά του άλλαξε τον τρόπο που αντιλαμβάνεται το επέκεινα και, το πιο σημαντικό, πώς τα διαβάσματα μπορούν να επηρεάσουν τις σχέσεις μας με τους πιο κοντινούς φίλους και συγγενείς μας που έχουν περάσει στην άλλη πλευρά.

«Η κάθε μέρα φέρνει μια καινούρια εμπειρία και μια καινούρια ιστορία, τις οποίες μοιράζονται οι ψυχές που είναι σε θέση να κατανοήσουν τι ήταν στ' αλήθεια σημαντικό στη ζωή τους.

Τα μηνύματά τους μας διδάσκουν τι θα πρέπει να εκτιμάμε στη δική μας ζωή. Πάνω απ' όλα, αν υπάρχει κάτι που έμαθα, αυτό είναι ότι η μετάβαση στην άλλη πλευρά προσθέτει προοπτική και οι νεκροί κι αυτό είναι σχεδόν ειρωνικό μπορούν να μας διδάξουν τα περισσότερα για τη ζωή».

«Τα άδεια κουτιά»  

Της Χαράς Ανδρεΐδου

Εκδόσεις «Λιβάνης»

Τιμή: 16,90ευρώ

Η ύπαρξή μας είναι μια σειρά από άδεια κουτιά, εφαπτόμενα αλλά όχι συγκοινωνούντα. Κάθε κουτί και μια ανάγκη μας.

Και όλη μας η ζωή μια αδιάκοπη προσπάθεια να γεμίσουμε τα άδεια κουτιά μέσα μας, όλα τα άδεια κουτιά μέσα μας...

Μια γυναίκα, μια γυναίκα μόνη, προσπαθεί να καλύψει τις ανάγκες της. Έχει ανάγκη από έναν παθιασμένο, εξιδανικευμένο έρωτα, από μια κατασταλαγμένη προοπτική για το μέλλον, από τη χαρά και την ανεμελιά της στιγμής. Έτσι εμπλέκεται σε σχέσεις με τρεις διαφορετικούς άνδρες, συγχρόνως, που ο καθένας τους γεμίζει ένα διαφορετικό κουτί μέσα της.

Είναι ερωτευμένη και με τους τρεις, αφήνεται και στους τρεις, άγεται και φέρεται από τις δικές τους ανάγκες, επιθυμίες, ευχές. Γίνεται τρεις διαφορετικές γυναίκες, τρεις διαφορετικοί άνθρωποι. Γεμίζει τα δικά τους άδεια κουτιά. Προχωρά στα τυφλά, προσπαθώντας να τους ερμηνεύσει, να τους καταλάβει μέσα από τα λόγια και τις πράξεις τους, και μ' αυτές τις ερμηνείες πλάθει το δικό της σύμπαν, όπως όλοι μας.

Κάποια στιγμή συνειδητοποιεί την παράνοια που βιώνει, καταλαβαίνει ότι χάνει τον εαυτό της και προσπαθεί να πάρει τη ζωή της στα χέρια της, να οδηγήσει εκείνη τις εξελίξεις. Συγκρούεται άγρια με την πραγματικότητα και με τα «θέλω» του καθενός χωριστά και αντιλαμβάνεται πως δεν μπορεί να ορίσει τον τρόπο που αντιδρούν οι άλλοι, ακόμα και οι αγαπημένοι άλλοι. Μπορεί μόνο να ορίσει τον τρόπο που αντιδρά, νιώθει, σκέφτεται, τον τρόπο που ζει η ίδια.

Ξεκινά ένα αναγκαστικό, έξωθεν επιβεβλημένο ταξίδι μέσα της, μέσα στις θάλασσες και στις στεριές της, για να γνωρίσει τον εαυτό της. Ανακαλύπτει έκπληκτη τη δύναμή της και τη χρησιμοποιεί συνειδητά για να κάνει μια σιωπηλή ειρήνη με τον εαυτό της. Ώσπου...

«Όσα δεν έγιναν λέξεις»

Της Ελένης Γαληνού

Εκδόσεις «Διόπτρα»

Τιμή: 16.60ευρώ

Τέλος φόρμας

Αθήνα 2016. Η Ροζαλία, μια ογδοντάχρονη γυναίκα, ζει μόνη σε μια παλιά μονοκατοικία στην Αθήνα. Ένα πρωί ανακαλύπτει στη ράχη της βιβλιοθήκης της ένα ξεφτισμένο ημερολόγιο. Από τον γραφικό χαρακτήρα αντιλαμβάνεται πως είναι δικό της, όμως αδυνατεί να θυμηθεί την ύπαρξή του. Καθώς το ξεφυλλίζει, εκπλήσσεται δυσάρεστα. Οι σκισμένες σελίδες, οι μουτζούρες και οι βίαια κομμένες φωτογραφίες δεν αρμόζουν στον ευγενικό της χαρακτήρα. Σε κάποια σελίδα συναντά μια ζωγραφιά που της κινεί περισσότερο το ενδιαφέρον από τον περίεργο τρόπο που είναι κομμένη. Πασχίζει να βρει απάντηση, όμως παράλληλα νιώθει πως αυτή η λήθη την προστατεύει από κάτι σκοτεινό και απειλητικό.

Το βράδυ, καθώς πηγαίνει να κοιμηθεί κρατώντας το ημερολόγιο, ένα χαρτάκι θα γλιστρήσει από μέσα, όμως εκείνη δεν θα το δει. Είναι το κομμάτι που έλειπε από τη ζωγραφιά που τόσο την είχε προβληματίσει.
Το σκουριασμένο γρανάζι της μνήμης θα αρχίσει πάλι να γυρνά και να φέρνει στο φως συγκλονιστικά γεγονότα, ανατρεπτικές αλήθειες, έρωτα, προδοσία, παιχνίδια της μοίρας και του μυαλού, που συντάραξαν τη ζωή της.

Ένα σκισμένο ημερολόγιο, μια παλιά ζωγραφιά και οι χτύποι ενός ρολογιού θα ενώσουν και τα τελευταία κομμάτια της ιστορίας της και με τον τρόπο τους θα αποκαλύψουν Όσα δεν έγιναν λέξεις.

= === = = = = = = = == = == = = = = ==  ==  = =

Στέλιος Σαμαράς

Με όχημα μια ταινία

διδάσκεται ιστορία, κοινωνικό & πολιτικό ήθος

Με επιτυχία συνεχίζονται, στα σχολεία της λεσβιακής υπαίθρου, οι προβολές της ταινίας του Στέλιου Σαμαρά «1922 η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ» εγκεκριμένη από το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων που περιλαμβάνει όλο το σκηνικό του Μικρασιατικού ζητήματος από τους Βαλκανικούς πολέμους έως και το δράμα των πρώτων προσφύγων στον Ελλαδικό χώρο.

Μια ταινία που συνεχίζει να παίζεται σε όλα τα σχολεία της Ελλάδας από το 2003, δεδομένου ότι η άδεια προβολής ισχύει, τιμητικώς και για πρώτη φορά, χωρίς χρονικό περιορισμό λόγω του θέματος, αλλά και της ιστορικής αλήθειας των γεγονότων της. Η ταινία έχει προβληθεί σχεδόν στη μισή Ελλάδα, με στόχο να παρουσιαστεί στο σύνολο της χώρας. Δεν είναι παράξενο λοιπόν, κατόπιν όλων αυτών, η ταινία να τύχει πανελλήνιας αναγνώρισης.

Ο ίδιος ο Στέλιος Σαμαράς μας είπε:

-«Λόγω του Συριακού προσφυγικού ζητήματος που πρωταγωνιστεί στο νησί μας, καθώς και στα άλλα νησιά του Βορείου Αιγαίου αυτή την εποχή, διέκοψα τις υποχρεώσεις μου για προβολές σε άλλα μέρη της Ελλάδας, σκεπτόμενος ότι θα ήταν χρήσιμο λόγω της συγκυρίας αυτής να παρουσιάσουμε παράλληλα στους μαθητές των σχολείων εδώ και το Μικρασιατικό προσφυγικό ζήτημα που αποτελεί το κορυφαίο στοιχείο της όλης Μικρασιατικής τραγωδίας. Ξεκίνησα από τα σχολεία της λεσβιακής υπαίθρου, Πλωμάρι, Γέρα, Αγιάσο, Αγία Παρασκευή, Πέτρα, Μόλυβο και Πολιχνίτο, με επιτυχείς προβολές, τόσο από άποψη προσέλευσης, όσο και αποδοχής της, από τους διδάσκοντες, αλλά και από τους μαθητές. Θέλω να ευχαριστήσω τον  Κλεάνθη Κορομηλά για τη παραχώρηση της αίθουσας του «Αναγνωστηρίου» Αγιάσου, Μητροπολιτικό ναό της πολιτιστικής και πνευματικής κίνησης της Λέσβου και να ευχηθώ παράλληλα γρήγορα να αποκατασταθούν οι ζημιές που προέκυψαν λόγω των καιρικών συνθηκών, τον υπεύθυνο για την παραχώρηση της αίθουσας της λέσχης «Βενιαμίν ο Λέσβιος» στο Πλωμάρι, τον κ. Δημήτρη διαμέσου του οποίου η τράπεζα Πειραιώς μού παραχώρησε την αίθουσα του Μουσείου Βιομηχανικής Ελαιουργίας Λέσβου στην Αγία Παρασκευή, τον αντιδήμαρχο πολιτισμού Λέσβου Κ. Αστυρακάκη για την παραχώρηση της αίθουσας του «Συνεδριακού Κέντρου» Μολύβου, τους υπεύθυνους για την παραχώρηση της αίθουσας «Οδυσσέας Ελύτης» στη Γέρα και τον διευθυντή  του Γυμνασίου Πολιχνίτου κ. Μακρή για την όλη του συμβολή της προβολής εκεί. Θέλω ακόμα να ευχαριστήσω, αλλά κυρίως να συγχαρώ, για το άψογο κοινωνικό αλλά και πολιτιστικό ήθος που διακατέχει τους διευθυντές και διδάσκοντες των σχολείων με τους οποίους συνεργάστηκα. 

Δεν είναι η πρώτη φορά που θα δηλώσω, ότι ο Έλληνας εκπαιδευτικός αποτελεί την κορωνίδα του ευρωπαϊκού εκπαιδευτικού γίγνεσθαι. Στην εποχή μας, αυτή της παγκοσμιοποίησης, του ξεπουλήματος των εθνικών συνειδήσεων, του κινδύνου οι νεώτερες γενιές μας να αποκοπούν από τις ρίζες τους, να αγνοήσουν την ιστορική καταγωγή τους και να γαλουχηθούν στα πρότυπα των Harry Potters, Spider-mans, big brothers και όλων των άλλων σκουπιδιών που βομβαρδίζεται η κοινωνία μας, είναι εκείνοι, που διαμέσου της παιδείας έστησαν, στήνουν και θα στήνουν εναντίον τους εθνικές και πολιτιστικές ασπίδες.

Όσον αφορά τον προγραμματισμό μου, θ' ακολουθήσουν ανάλογες προβολές και στα υπόλοιπα σχολεία της λεσβιακής υπαίθρου και θα γίνουν και δύο προβολές στο Δημοτικό θέατρο Μυτιλήνης στο τέλος του τρίτου δεκαημέρου του Ιανουαρίου: μία για τα Γυμνάσια και μία για τα Λύκεια της πόλης. Αμέσως μετά θα επισκεφτώ τα νησιά Χίο, Λήμνο, Σάμο και Ικαρία.

-Ποιας υποδοχής τυγχάνετε τόσο από τις τοπικές αρχές, όσο και από τους διδάσκοντες σε άλλες πόλεις της Ελλάδας;

Λόγω του θέματος της ταινίας μου, πάντα είχα και έχω μια πολύ θετική αντιμετώπιση γενικά. Οι εκάστοτε τοπικές αίθουσες ή θέατρα  μου παρέχονται δωρεάν. Παντού, το «Ομήρειο» στη Χίο, το «Μαρούλα» στη Λήμνο, στη Ρόδο, στην Τήνο, στον Άλιμο Αττικής. Στις Συκεές Θεσσαλονίκης ο κ. Δανιηλίδης, γνωστός σε όλη την Ελλάδα Δήμαρχος για την πολιτιστική του προσφορά, μου διέθεσε και τα δύο θέατρα του Δήμου, το «Θέατρο Συκεών» και το «θέατρο Νεάπολης», για όσες ημέρες ήθελα. Το ίδιο και ο Δήμος  Σταυρούπολης. Στο Κιλκίς, στα Νέα Μουδανιά, στην Επανομή, στους Αμπελοκήπους Αθηνών και Θεσσαλονίκης, στην Κοζάνη, στην Πτολεμαΐδα. Αναφέρω μόνο μερικά ονόματα πόλεων που μου ήρθαν τώρα στο μυαλό. Στην Κατερίνη, την πρώτη ημέρα προβολής, μαζί με τα Γυμνάσια ήρθαν να την παρακολουθήσουν και ο Μητροπολίτης, ο Δήμαρχος και ο αρχηγός του στρατού της περιοχής και γενικά όπου και να πήγα αντιμετώπισα εξαιρετικής υποδοχής. Θέλω να σημειώσω ότι στο Κιλκίς, ήταν ο ίδιος ο διευθυντής της Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, προσωπικώς, που ανάλαβε να γνωστοποιήσει στους διευθυντές και τους μαθητές των σχολείων για τις επικείμενες προβολές. Δεν θα ξεχάσω ακόμα την πρώτη μου επίσκεψη, πριν λίγα χρόνια, στο αδελφό νησί της Χίου. Οι δημοτικοί υπάλληλοι τις μέρες εκείνες είχαν απεργία. Οι υπάλληλοι του Θεάτρου προκειμένου να γίνουν οι προβολές της ταινίας μου για τους μαθητές,  διέκοψαν την απεργία και την συνέχισαν όταν τελείωσαν οι προβολές».