Αυτή η ιστορία με την επαπειλούμενη ρήξη ανάμεσα στην κυβέρνηση της Ιταλίας και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, δεν είναι καθόλου αστεία περίπτωση. Και, κυρίως, μας αφορά αμεσότατα. Αν σηκωθούν τεράστια κύματα στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, το δικό μας σκάφος θα έχει την τύχη του καρυδότσουφλου. Θα είμαστε οι πρώτοι που θα πληρώσουμε τις συνέπειες. Το δείχνει αυτό που ήδη καταγράφεται, μετά τις πρώτες «ζόρικες απειλές» των Σαλβίνι και Ντι Μάιο. Οι ελληνικές τραπεζικές μετοχές κατρακύλησαν ακόμη περισσότερο. Και το επιτόκιο για το ενδεχόμενο να βγούμε στις «αγορές» για δανεισμό, που ήταν ήδη δυσβάστακτο, έγινε μέσα σε δυο ημέρες άκρως απαγορευτικό. Ανεβαίνοντας στο 4,65%.

Είμαστε, δυστυχώς, στο μάτι ενός χρηματοοικονομικού κυκλώνα. Διότι δεν μας έφθαναν οι πιέσεις από το βαρομετρικό της όλο και δεινότερης θέσης της τούρκικης οικονομίας, που ανοίγει τις κερδοσκοπικές ορέξεις των «αγορών». Προστίθενται και οι επιδράσεις από το βαρομετρικό της Ιταλίας. Που είναι πολύ πιο σημαντικό, λόγω του ότι η Ιταλία είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και διότι πρόκειται για μια από τις ισχυρότερες βιομηχανικές χώρες, μέλος του «G7».

Στην πραγματικότητα, η μόνη ελπίδα που έχουμε, να μην πληρώσουμε εμείς τα σπασμένα, αν η κυβέρνησης της Ρώμης, «τραβήξει το σκοινί στα άκρα», είναι να υπερισχύσει η ελληνική πολιτική ...τεχνογνωσία. Να ανακαλύψουν δηλαδή, οι ηγέτες της γειτονικής χώρας τις ...αρετές της κωλοτούμπας, όπως την δίδαξε ο δικός μας Αλέξης Τσίπρας.

Η φρασεολογία που χρησιμοποιούν τώρα οι Σαλβίνι και Ντι Μάιο είναι ακριβώς ίδια με εκείνην που χρησιμοποιούσε, πριν, αλλά και αμέσως με την κατάληψη της εξουσίας, ο Τσίπρας. Υπόσχονται, στους οπαδούς τους, όπως και εκείνος, το «θα αλλάξουμε την Ευρώπη». Μόνο που δεν διάβασα τίποτε για νταούλια και λύρες, που θα κάνουν τους άλλους να χορεύουν στον ρυθμό τους.

Η ζωή απέδειξε ότι η τίγρης που θα ξέσκιζε την Μέρκελ, κατάντησε ένας χαριτωμένος γατούλης που χουχουλιάζει στα πόδια της καγκελαρίου. Περιμένοντας να τον χαϊδέψει και να τον φιλέψει μια συναίνεση στην αναστολή περικοπής των συντάξεων. Αν ο Σαλβίνι δεν επιλέξει την πρακτική του Σαμψών, «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων», επιδιώκοντας την διάσπαση της Ιταλίας, ώστε να γίνει απόλυτος ηγέτης ενός νέου, πλουσίου, κράτους στο Βορρά της, τότε θα έχουμε μια περήφανη εξαγωγή ελληνικής τεχνογνωσίας. Την kolotoumpa.

 

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr