Με δικηγόρο τον Κούγια, πιθανότατα, ο καθηγητήςπου ζητούσεοικονομικά και σεξουαλικά ανταλλάγματα, για να μην «κόβει», συστηματικώς, ώσπου να ενδώσουν, τους σπουδαστές και, ιδιαιτέρως, τις σπουδάστριες που του «γυάλιζαν», θα πέσει κάποια στιγμή «στα μαλακά». Αφού στο μεταξύ, έχει κάνει «γερή μπάζα», που του επιτρέπει να προσφεύγει στις υπηρεσίες ενός ακριβοπληρωμένου ποινικολόγου. Οπότε όλοι οι όμοιοί του, σε όλες τις βαθμίδες της παιδείας, θα ανακουφιστούν. Σιγά τα ωά.

Δεν θα ασχοληθώ με την συγκεκριμένη περίπτωση, αφού έχει πάρει το δρόμο προς την δικαστική της «κάθαρση». Αλλά με το πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορούν να ανθούντέτοιοι «καθηγητές». Πλαίσιοασυδοσίας, ατιμωρησίας, συντεχνιακήςαλληλεγγύης. Που εξασφαλίζει τις κατάλληλεςσυνθήκες, όπως η υγρασία για τα παράσιτα, ώστε όχι μόνο να ξεφυτρώνουντέτοιοι «φακελάκηδες», αλλά να μακροημερεύουν.Ακόμη και όταν είναι πολλοί εκείνοι που «κάτι έχουν ακούσει». Ακόμη και όταν αποτολμώντας κάποιες καταγγελίες που «πνίγονται» υπό το βάρος της ...συναδελφικήςαλληλεγγύης της συντεχνίας, ενώ οι καταγγέλλοντες, αντιμετωπίζονται ως προβληματικάάτομα.

Εκείνο λοιπόν, που ευνοεί την ανάπτυξητέτοιων παρασίτων, είναι το «κεκτημένοδικαίωμα του κλάδου» στην αποφυγή κάθε ελέγχου. Η πεισματική, συντεχνιακήαλλά και κομματική, άρνηση αξιολόγησης. Είναι το θέμα, για το οποίο έχει πλήρωςγελοιοποιηθεί η Βουλή των Ελλήνων. Ηοποία ψήφισε αρχικώς την «δειλή» απόπειρα εισαγωγής της αξιολόγησης των καθηγητών από την ΜαριέτταΓιαννάκου (ΝΔ). Και λίγο αργότερα,προσέδωσε χαρακτήρα πανηγυρικήςδιακομματικήςυπερψήφισης στον «νόμο Διαμαντοπούλου» (ΠΑΣΟΚ),που καθιστούσε την αξιολόγησηυποχρεωτική και απέκλειε από τιςαξιολογήσεις τους συνάδελφους της ίδιας κάστας. Που εισήγαγε τον θεσμό των διοικήσεωντων ΑΕΙ, με συμμετοχήΕλλήνωνκαθηγητώνπου διαπρέπουν σε ξέναπανεπιστήμια.

Τίποτε δεν έμεινε όρθιο από όλα αυτά. Με πρωταρχικήευθύνη των κομμάτων της Αριστεράς, που υιοθέτησανκαιροσκοπικώς όλους τους αντιδρώντες. Αλλά δεν ήταν όλα τα στραβάψωμιά μόνον της Αριστεράς. Ήταν και της Δεξιάς. Με τον Αρβανιτόπουλο, μέλος της συντεχνίας των καθηγητών, να αρχίζει πρώτος, ως υπουργός Παιδείας της ΝΔ, το ξήλωμα του νόμου Διαμαντοπούλου. Ύστεραήλθαν τα χειρότερα. Ήλθανστηνεξουσίαεκείνοι που επαίρονταν για το ότι πολέμησαν το συγκεκριμένονομοθετικό πλαίσιο. Και το ξήλωμα, από Μπαλτά και Φίλη, έγινε πλήρες.

Ο «φακελάκιας» των Σερρών δεν είναι το πρόβλημα. Είναι ο όνυχας εκ του οποίουαναγνωρίζουμε το τέρας.

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr