Τζαν Ντουντάρ: «Μας συνέλαβαν!»

Μια μαρτυρία από την φυλακή

Εκδόσεις «Κριτική»

Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Πόσο δύσκολο είναι να είναι κανείς ακόμη δημοσιογράφος, με την πραγματική διάσταση του επαγγέλματος, σε χώρες όπως η Τουρκία, όπου η οποιαδήποτε αντιπαράθεση με το καθεστώς Ερντογάν αποφέρει σοβαρές ποινές φυλάκισης μέχρι απόλυτης απαξίωσης του επαγγέλματος, από την στιγμή που η αλήθεια όχι μόνο δεν υπηρετείται, αλλά αποσιωπάται;

Πώς καταφέρνει κανείς να υπερασπιστεί το δημοσιογραφικό επάγγελμα σε εποχές όπου το να εκφράζεις και να αποκαλύπτεις μυστικά σχέδια, τηρώντας στο έπακρο τον δημοσιογραφικό κώδικα δεοντολογίας, σε καθιστά ύποπτο «αντεθνικών δράσεων», ακόμη και πιθανώς φίλα προσκείμενο στην τρομοκρατία;

Το σημερινό τουρκικό καθεστώς αποδεικνύει περίτρανα, σύμφωνα με τον τούρκο δημοσιογράφο Τζάν Ντουντάρ, τον ολοκληρωτικό του χαρακτήρα. Με το βιβλίο του «Μας συνέλαβαν», ο δημοσιογράφος και συγγραφέας, που μέχρι το 2016 ήταν αρχισυντάκτης της τουρκικής εφημερίδας της αντιπολίτευσης «Τζουμχουριέτ», που πλέον ζει εξόριστος στην Γερμανία και που στην χώρα του εκκρεμεί σε βάρος του ένταλμα σύλληψης, προσπαθεί να περιγράψει την τραγική κατάσταση που επικρατεί στην Τουρκία, αλλά και την τύχη που περιμένει όποιον αντιπαρατίθεται με το καθεστώς Ερντογάν.

Το βιβλίο περιγράφει το χρονικό της καταδίωξης, σύλληψης και παραμονής στις τουρκικές φυλακές του δημοσιογράφου εκείνου που προτίμησε να μην σιωπήσει, αποφασίζοντας χωρίς δεύτερη σκέψη ως αρχισυντάκτης μαζί με την συντακτική ομάδα της «Τζουμχουριέτ» να αποκαλύψουν δημοσιοποιώντας εικόνα από βίντεο όπου αποκαλύπτεται ότι η τουρκική υπηρεσία πληροφοριών ΜΙΤ προμήθευε με όπλα ριζοσπαστικές ισλαμικές οργανώσεις στην Συρία, καθιστώντας έτσι την χώρα συμμέτοχο στον συριακό εμφύλιο.

Το βίντεο είχε τραβηχτεί στις 19 Ιανουαρίου 2014 και δημοσιεύθηκε στις 29 Μαΐου 2015 στην εφημερίδα. Ο Τζάν Ντουντάρ, μετά από μια ολιγοήμερη παραμονή στο Λονδίνο, επιστρέφει στην Τουρκία, γνωρίζοντας τις κυρώσεις που θα υποστεί και αγνοώντας τον κίνδυνο σύλληψης και προφυλάκισής του λόγω «διαρροής κρατικών μυστικών». Η κυβέρνηση Ερντογάν συνέλαβε τελικά τον δημοσιογράφο και μετά από αστήρικτες κατηγορίες, τον προφυλάκισε.

Εκεί ο Τζαν Ντουντάρ περιγράφει τις συνθήκες κράτησης αλλά και το κατά πόσο ένας δημοσιογράφος ή αντιφρονούντας μπορεί να αντιπαρατεθεί με το καθεστώς. Αναδεικνύει ταυτόχρονα όλες τις κινήσεις αλληλεγγύης, όχι μόνο από τον δημοσιογραφικό αλλά και τον υπόλοιπο κόσμο για την κατά την γνώμη του «μεγαλύτερη φυλακή των δημοσιογράφων στον κόσμο», την Τουρκία.

Ο συγγραφέας του βιβλίου «Μας συνέλαβαν» - ενός οδοιπορικού προ, κατά την διάρκεια, και μετά την φυλάκισή του, που παρουσιάζουν στην Ελλάδα οι εκδόσεις «Κριτική», προσπαθεί να δείξει ποια Τουρκία οραματίζεται ο Τζαν Ντουντάρ και ποια Τουρκία υπάρχει σήμερα, λόγω της παντελούς έλλειψης Δημοκρατίας.

Το βιβλίο απευθύνεται σε όσους τιμούν ακόμη το δημοσιογραφικό επάγγελμα, αλλά και τους ελεύθερα σκεπτόμενους πολίτες, υπενθυμίζοντας παράλληλα πως υπάρχουν πολλοί τρόποι επιβίωσης σε ένα απολυταρχικό καθεστώς. Πως από τις «αγρυπνίες» απλών ανθρώπων έξω από τις φυλακές ως πράξη αντίστασης, μέχρι τις διεθνείς πράξεις αλληλεγγύης, η προάσπιση των ελεύθερων φωνών δεν έχει ακόμη χαθεί.

Ο Τζάν Ντουντάρ επικαλείται πολλούς συγγραφείς, όπως τον Κάφκα και την «Δίκη», μέχρι τον Όργουελ και το «1984» ή την «Φάρμα των ζώων», για να καταδείξει πως στην σημερινή τουρκική κοινωνία το να βρεθείς από την μια στιγμή στην άλλη κατηγορούμενος για αντικαθεστωτική δράση, δεν είναι και τόσο δύσκολο.

Ο δημοσιογράφος, όμως, δείχνει πώς και με ποιον τρόπο μπορεί κάποιος να επιβιώσει σε αυτές τις συνθήκες. Όπλο του, μεταξύ άλλων, και το χαμόγελο. Όπως λέει ο ίδιος χαρακτηριστικά «το χαμόγελο είναι όπλο επιβίωσης, ένα από τα λιγοστά όπλα εναντίον της κυβέρνησης Ερντογάν που το μισεί. Δεν σταμάτησα να χαμογελώ ούτε στην φυλακή», λέει ο Τούρκος δημοσιογράφος, παροτρύνοντάς μας όλους να χαμογελάμε γιατί η πραγματική δημοκρατία είναι πάντα το φωτεινό μονοπάτι. Με λίγα λόγια «Μας συνέλαβαν», αλλά δεν μας στέρησαν την φωνή ελευθερίας.       

«Κάτι στο νερό»

Της Catherine Steadman

Μετάφραση: Βεατρίκη Κάντζολα - Σαμπατάκου

Εκδόσεις «Bell»

Η Έριν και ο Μαρκ ετοιμάζονται να παντρευτούν. Εκείνη είναι δημιουργός ντοκιμαντέρ και εκείνος διαχειριστής επενδύσεων, αλλά λίγες μέρες πριν τον γάμο ένα απροσδόκητο γεγονός τον οδηγεί ατάκτως στην ανεργία. Δεν απογοητεύονται και ατενίζουν το μέλλον με αισιοδοξία. Το ταξίδι του μέλιτος στο τροπικό νησί Μπόρα Μπόρα ανεβάζει τη διάθεσή τους και απολαμβάνουν κάθε μαγική στιγμή ερωτευμένοι. Μέχρι τη μέρα που αποφασίζουν να καταδυθούν στα νερά του Νότιου Ειρηνικού. Μια μοιραία ανακάλυψη θα φέρει τα πάνω κάτω στη ζωή τους μέσα σε λίγα λεπτά και η απόφασή τους θα στιγματίσει το μέλλον τους. Κάθε τους κίνηση θα προκαλέσει ένα ντόμινο απροσδόκητων γεγονότων και εκείνοι θα πρέπει να βρουν τον τρόπο να μείνουν ζωντανοί.

«Αγαπητοί ζηλωτές - Τρεις στοχασμοί»

Του Άμος Οζ

Μετάφραση: Λουίζα Μιζάν

Εκδόσεις «Καστανιώτης»

Τιμή: 10 ευρώ

Οι σελίδες αυτές απευθύνονται και σ' εκείνους και μάλιστα κυρίως σ' εκείνους που έχουν διαφορετικές ιδέες από τον συγγραφέα. Αυτά τα τρία νέα δοκίμια γράφτηκαν με την αίσθηση του επείγοντος, μέσα από την ανησυχία του, τον έντονο προβληματισμό και, πιο συγκεκριμένα, την πίστη πως ένα καλύτερο μέλλον είναι ακόμη εφικτό. Τι είναι ο φανατισμός; Είναι η φύση του οικουμενική; Μήπως ενυπάρχει σε όλους μας ένας τέτοιος πυρήνας; Ποια είναι η καρδιά του εβραϊσμού από την αρχή της ιστορίας του μέχρι σήμερα; Είναι πράγματι ασύμβατος ο εβραϊσμός με το δημοκρατικό πολίτευμα; Γιατί προσπαθούν να πείσουν τον ισραηλινό λαό πως η κατάσταση είναι «μη αναστρέψιμη»; Και ποια είναι τελικά αυτή η «κατάσταση»; Τι σημαίνει «δικαίωμα πάνω στη γη» και γιατί άραγε πρέπει κανείς να το διεκδικεί; Τρεις μαχητικοί στοχασμοί που προσεγγίζουν την ουσία της συζήτησης γύρω από την ίδια την ύπαρξη του κράτους του Ισραήλ, του εβραϊσμού και της ανθρωπότητας. Ο Άμος Οζ ρίχνει ένα απρόσμενο φως πάνω σε σύνθετα ιστορικά και πολιτικά ζητήματα και τολμά να προτείνει νέες διεξόδους σε μια πραγματικότητα που φαντάζει δυσοίωνα περίκλειστη.

«Μια άλλη θάλασσα»

Του Κλάουντιο Μάγκρις

Μετάφραση: Μαρία Σπυριδοπούλου

Εκδόσεις «Καστανιώτης»

Τιμή: 12 ευρώ

Ο νεαρός Ενρίκο Μρέουλε, ελληνιστής και φιλόσοφος, εγκαταλείπει την Ευρώπη λίγο πριν ξεσπάσει ο Μεγάλος Πόλεμος. Πηγαίνει στη Λατινική Αμερική, να γίνει γκάουτσο στην Παταγωνία, όπου εξαφανίζεται μοναχικός και ανώνυμος. Αφήνει πίσω την πόλη του, την Γκορίτσια, που είναι ακόμη υπό το καθεστώς των Αψβούργων, ένα μωσαϊκό από διαφορετικές κουλτούρες. Ανάμεσα στην απόδραση και την επιστροφή, την πτώση μιας αυτοκρατορίας και τα τραγικά γεγονότα του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, ανάμεσα στην υπερατλαντική απεραντοσύνη και την πεισματώδη ακινησία της καταφυγής πάνω σ' ένα βράχο της Αδριατικής, η ύπαρξη του πρωταγωνιστή κατατρύχεται από την αγωνία της τελειότητας, η οποία δεν οδηγεί πουθενά, ενώ συγχρόνως ο ίδιος κλείνεται σε μια καυστική και νοσταλγική άρνηση. Ο Κλάουντιο Μάγκρις γράφει με τρόπο μοναδικό για την περιπλάνηση ενός ανθρώπου που αναζητά την αρμονία, ενός λιποτάκτη-μάρτυρα μιας ηπείρου που βρίσκεται στο έλεος των δικτατοριών. Μ' ένα περίτεχνο και ποιητικό ύφος, ο μεγάλος Ιταλός συγγραφέας αφηγείται την ιστορία ενός έρωτα για τη ζωή που καταλήγει στην αδυναμία να τη ζήσεις, μια παραβολή που παραπέμπει και στις περιπέτειες άλλων εξορίστων της λογοτεχνίας και του σύγχρονου πολιτισμού.

«Μεταφυσική της ζωής & του έρωτα»

Του Schopenhauer Arthur

Μετάφραση: Αρμύρος Ξενοφών

Εκδόσεις «Κέδρος»

Τιμή: 11 ευρώ

Στο κείμενο «Μεταφυσική της ερωτικής σχέσης» ο Σοπενχάουερ εκθέτει την άποψη ότι το ερωτικό πάθος είναι μια «τρέλα» που προκαλεί το γένος στα άτομα, με στόχο την απόκτηση ενός συγκεκριμένου απογόνου. Οι ερωτευμένοι φαντασιώνονται ότι ενεργούν αποβλέποντας στην κατάκτηση της προσωπικής τους ευτυχίας, όμως εντέλει αποδεικνύονται όργανα των σκοπών του γένους. Στο δοκίμιο που τιτλοφορείται «Η μηδαμινότητα και η δυστυχία της ζωής» ο φιλόσοφος εξετάζει τις διάφορες καταστάσεις στη ζωή ενός ανθρώπου από τις οποίες συντίθεται ένα φάσμα από δεινά, ατυχίες και αποτυχίες. «Η πρακτική χρήση της λογικής και ο στωικισμός» διερευνά τη δυνατότητα της πρακτικής χρήσης της λογικής, την οποία προσφέρει στον άνθρωπο η νόηση, μέσω αυτής ο άνθρωπος μπορεί να πάρει την απαραίτητη απόσταση από τα πράγματα, που θα του επιτρέψει να κρίνει τη σπουδαιότητά τους. Τέλος, στο δοκίμιο «Η θεωρία του γέλιου», ο Σοπενχάουερ ισχυρίζεται ότι το γέλιο πηγάζει από την απρόσμενη σύγκρουση ανάμεσα σε ένα συμβάν και στην αταίριαστη, ως προς αυτό, έννοια με την οποία το συλλαμβάνουμε.

«Χίλιες ανάσες»

Της Ιωάννας Καρυστιάνη

Εκδόσεις «Καστανιώτης»

Η πολυβραβευμένη Ιωάννα Καρυστιάνη, τρία χρόνια μετά το Φαράγγι, επανέρχεται με το καθηλωτικό μυθιστόρημα Χίλιες ανάσες: μια βαθιά ανθρώπινη ιστορία που διαδραματίζεται σε ένα μικρό νησί του Αιγαίου, ένα βιβλίο που κρατά την αγωνία του αναγνώστη μέχρι την τελευταία του λέξη. Κουμπί, κούτελο, τάφος, βράχος, ασκήσεις για δυνατούς λύτες. Ήταν όντως αινίγματα ή ο άγριος θάνατος την είχε κλονίσει τόσο, που έχανε το νόημα του τετέλεσται και το μέτρο των τετελεσμένων; Άγγιξε το άσπρο πουκάμισο του Στέλιου, άπλυτο από το καλοκαίρι. Μύρισε λαίμαργα τις κιτρινίλες του ιδρώτα του στις μασχάλες, φίλησε τον γιακά σαν να φιλούσε τον λαιμό του. Εσένα, δεν έχω σκοπό να σε μπουγαδιάσω, ψιθύρισε κι αμέσως μετά κόλλησε στον καθρέφτη. Λαχταρούσε να βρει κατάφατσα εκεί το πρόσωπο του άντρα της, να δει τα ματόκλαδά του να παίζουν, τις φλέβες του λαιμού να φουσκώνουν και να ξεφουσκώνουν ολοζώντανες. Θα ακουμπούσε τα δάχτυλά της στο κεφάλι του, θα μετρούσε σωστά το πλάτος του μετώπου, την απόσταση από τα φρύδια ως τις ρίζες των μαλλιών του. Περίμενε, περίμενε, στο τζάμι υπήρχε μόνο το σπασμένο μούτρο της και το θολωμένο βλέμμα της. Αυτή, η Πηγή Βογιατζή, αυτή που διάβαζε τα μάτια των άλλων, καρφώθηκε εκεί για είκοσι λεπτά και δεν μπορούσε να διαβάσει τα δικά της. Ένιωσε το στήθος και το κεφάλι της να καίνε, την ίδια στιγμή που τα πόδια της είχαν ολότελα ξυλιάσει, άλλος άνθρωπος από τη μέση και πάνω, άλλος από τη μέση και κάτω. Έκλεισε τα μάτια και ψιθύρισε πέντε λέξεις κοφτά. Δεν ξέρω πού να είμαι.

                *******         *******        **********

Βιβλιοκριτικές

«Αταξίδευτα όνειρα» της Πέρθας Καλέμη

Δεν σκοπεύω να διεκδικήσω δάφνες κριτικού ποίησης μια και δεν διαθέτω καθόλου τα ανάλογα προσόντα, αφού ούτε καν απλό ποιητή δεν θεώρησα τον εαυτό μου ποτέ. Κι αν έχω γράψει μερικούς στίχους, αυτοί προορίζονται αποκλειστικά για μελοποίηση και εκεί σταματά η όλη μου δραστηριότητα γύρω από τον στίχο.

Αυτό βέβαια, δεν με εμποδίζει να εκφράσω αυθόρμητα τα συναισθήματα, που μου προκάλεσε η ανάγνωση των ποιημάτων της φίλης Πέρθας Καλέμη.

Η ποίηση λοιπόν, της Πέρθας, καθαρά λυρική στο έπακρο, είναι γεμάτη από αυτοβιογραφικά στοιχεία, στα οποία διακρίνεται μια έντονη ψυχική φόρτιση στα συναισθήματά της, που δεν διστάζει να εκφραστεί με ποικίλα μέσα.

Σταχυολογώ μερικούς στίχους της προς επιβεβαίωση των αναφερομένων: «ξέρεις εσύ φεγγάρι μου, πως μου' λειψε η χαρά» , και αλλού «καθώς με βρήκε η πίκρα σου στου λογισμού τις λέξεις» (εξαίρετος στίχος, γεμάτος αλληγορία και πάθος!) ή αλλού από το εξαίσιο ποίημα της «Το λικέρ των χειλιών σου»: «περνάω απ' τα διόδια της σκέψης σου» καθώς και από τον ευρηματικότατο όλων, ίσως, στίχο της: «τις φλέβες μου ν' αδειάσω στην καρδιά σου!!!».

Όχι πως απουσιάζουν από την ποίησή της και ένα σωρό άλλα θέματα λιγότερο προσωπικά, όπως στο χαρακτηριστικό ποίημά της "Στην ταβέρνα", όπου δίνεται τόσο παραστατικά η επιθυμία του παροπλισμένου ναυτικού για ταξίδια, που μένουν, όμως, απραγματοποίητα και που θυμίζουν έντονα το εξαίσιο τραγούδι του Λευτέρη Παπαδόπουλου "έχω έναν καφενέ" ή το άλλο το πασίγνωστο "σκαρώναμε μαζί με τον Μηνά ταξίδια μακρινά ως τη Τζαμάικα " και άλλα παρόμοια...

Και βέβαια, δεν λείπουν και αρκετές νότες αισιοδοξίας, σαν δροσιά μέσα στον καύσωνα της θλίψης, όπως στην θαυμάσια "Πριμαβέρα", καθώς και στο εκλεκτό της αφιέρωμα στη Λέσβο μας, που την ζωγραφίζει πανέμορφα με λίγες αδρές πινελιές, όπως όμορφα στολίζουν το βιβλίο της και οι εξαίρετα ταιριαστές πινελιές της Καίτης Μεσσηνέζη-Πλατσή.

Και όλα αυτά προσφέρονται στην συλλογή ποιημάτων της Πέρθας με ένα πλούσιο ποιητικό λεξιλόγιο και με ποιητικές εκφράσεις απαράμιλλης ομορφιάς. Σταχυολογώ και πάλι:

"γνέματα, νύχτια προσευχή, μούχρωμα, πέζευε στ΄αλώνι μας, στη σέρα της καρδιάς, τη νιότη μου διφόρησες κλπ κλπ"...

Ακόμα, θέλω να επισημάνω τον έντονο λυγμικό τόνο σε μερικά ποιήματα (όπως στο "πιο πέρα από την πληγή"), που θυμίζουν έντονα ποιητές του μεσοπολέμου (Άγρα, Καρυωτάκη, Λαπαθιώτη) μαζί με τη διαρκή παρουσία του χιλιοτραγουδισμένου "φεγγαριού", που εδώ, όμως, αποκτά και καθαρά τοπικές ενδυμασίες και ομορφιές, όπως "Λαψαρνιώτικο Φεγγάρι"..

Κλείνοντας θέλω να τονίσω, ότι η ποίηση της Πέρθας είναι τόσο δεμένη με τη ζωή της, ώστε όπως λέγει και ο σπουδαίος Λιβανεζοαμερικανός ποιητής Χαλίλ Γκιμπράν: "Όταν η ζωή μιλά, όλοι οι άνεμοι γίνονται λέξεις και, όταν αυτή μιλά ξανά, το χαμόγελο στα χείλη και τα δάκρυα στα μάτια, γίνονται πάλι λέξεις"...

Αυτό το πάντρεμα ζωής και λόγου είναι διάχυτο και τόσο ζωντανό στην ποίηση της Πέρθας Καλέμη, που συγκινεί και τον πιο ψυχρό αναγνώστη.

                                                              Γιάννης  Δημ. Παπάνης

                                                               Φιλόλογος-Συγγραφέας

                                       Μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών

Παρουσίαση του Φωτογραφικού Λευκώματος

«Ο Πολιχνίτος του 20ου αιώνα»

Στις 21 τρεχ., στις 7 το απόγευμα, πραγματοποιήθηκε η παρουσίαση του φωτογραφικού λευκώματος "Ο Πολιχνίτος του 20ου αιώνα" των Κουκούλα Κυριάκου και Μακρή Τάσου, στα κεντρικά γραφεία του ΤΕΕ με την υποστήριξη του Δήμου Λέσβου και της Γενικής Γραμματείας Απόδημου Ελληνισμού, ενώ τελούσε υπό την αιγίδα του Συλλόγου Ελλήνων Αρχιτεκτόνων. Στην εκδήλωση συμμετείχε μεγάλος αριθμός Πολιχνιατών, καθώς επίσης και πολλοί Λέσβιοι συμπατριώτες μας που κατοικούν στην Αθήνα και άλλες περιοχές της Ηπειρωτικής Ελλάδας, αλλά και αρκετοί Πανεπιστημιακοί που ασχολούνται με την ιστορία και την παράδοση του λαού και της χώρας μας, καθώς επίσης και επιφανείς επιχειρηματίες λεσβιακής καταγωγής.

Το δίγλωσσο βιβλίο - λεύκωμα που σχολιάζει την ιστορία του Πολιχνίτου τον 20ο αιώνα μέσα από φωτογραφικά ντοκουμέντα  παρουσίασαν  η κ. Πολυμέρου - Καμηλάκη, τ. Διευθύντρια Λαογραφίας Ακαδημίας Αθηνών,  η κ. Κατερίνη, Μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου Ελλήνων Αρχιτεκτόνων και ο κ. Μιχαηλάρης, Ιστορικός Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, ενώ τον συντονισμό της συζήτησης είχε αναλάβει ο Δημοσιογράφος του ΑΠΕ, Χρήστος Καλουντζόγλου. Καθένας από τους παρουσιαστές τόνισε την αξία του λευκώματος από τη δική του επιστημονική σκοπιά. Η κ. Πολυμέρου - Καμηλάκη, αναφέρθηκε στον άοκνο αγώνα του Κυριάκου Κουκούλα για τη συλλογή του φωτογραφικού υλικού, το πείσμα και την υπομονή του. Παράλληλα, έκανε ειδική αναφορά στις κειμενολεζάντες του κ. Μακρή Τάσου, τις οποίες χαρακτήρισε ιδιαίτερα εύστοχες. Ενώ, όπως  τόνισε "οι Λέσβιοι και δη οι Πολιχνιάτες οφείλουν ένα ευχαριστώ στους δημιουργούς, για το σπουδαίο έργο που αφήνουν πίσω τους". Η κ. Κατερίνη, αρχιτέκτων και η ίδια, τόνισε την ιδιαίτερα αξιόλογη αρχιτεκτονική των κτιρίων του Πολιχνίτου και εξήρε τη μοναδική τους ομορφιά. Τέλος, ο κ. Μιχαηλάρης από την πλευρά του ιστορικού, αναφέρθηκε στη συμβολή του λευκώματος στην ιστορική έρευνα του μέλλοντος. Ακολούθησε σύντομη ομιλία του κ. Μακρή και του κ. Κουκούλα, που ευχαρίστησε όσους συνέβαλλαν στη δημιουργία του λευκώματος με κάθε δυνατό τρόπο, αλλά και όσους συμμετείχαν στην εκδήλωση, ενώ εκφώνησε τον λόγο του Γενικού Γραμματέα Απόδημου Ελληνισμού, κ. Κόκκινου, που δεν μπόρεσε να παραστεί. Τέλος, χαιρετισμό απηύθυνε και ο εκπρόσωπος του εκδοτικού οίκου «ΜΥΘΟΣ», που αναφέρθηκε στη μεγάλη αξία του υλικού που διέσωσαν και παρέδωσαν στις νέες γενιές οι συγγραφείς του έργου, καθώς και στις νέες πρωτοβουλίες της εταιρίας.

Μετά την παρουσίαση ακολούθησε συζήτηση με αντικείμενο τη διάσωση της παράδοσης, αλλά και τη σχέση του παρελθόντος με το μέλλον με σεβασμό στην ιστορία του νησιού μας και του Πολιχνίτου. Στο τέλος της εκδήλωσης, η συζήτηση συνεχίστηκε στο φουαγιέ με τη συνοδεία εκλεκτών εδεσμάτων της Λέσβου, όπως λαδοτύρι, αμυγδαλωτά και ούζο, προσφορά της οικογένειας Βαρβαγιάννη, που ξύπνησαν μνήμες και γεύσεις της γλυκιάς μας Λέσβου.