Δεν είναι μόνο ότι οι πολίτες έχουν παραιτηθεί από το να ζητούν περισσότερη Δημοκρατία, αλλά το γεγονός ότι η ατομική ελευθερία έχει περιοριστεί στην συνεχή κατανάλωση, που δημιουργεί αυτό τον φαύλο κύκλο επίπλαστης ευημερίας, με άρωμα σταθερής πνευματικής ένδειας.

Αν ρωτηθούν οι πολίτες. για το κατά πόσο έχουν συνειδητοποιήσει την κατάσταση που βρίσκονται αναφορικά με την γνώση -σε αντιδιαστολή με την υπερπληροφορία- αν ζητηθεί μία απάντηση για το αν η ιστορική γνώση απουσιάζει και σε ποιο επίπεδο, η απάντηση θα είναι σαρωτικά αρνητική, γιατί ακριβώς σήμερα δεν μετρά τι γνωρίζεις, αλλά με τι ασχολείσαι τον ελεύθερό σου χρόνο, με λίγα λόγια σε ποια σπορ επιδίδεσαι, αν κάνεις ή όχι υγιεινή διατροφή και αν έχεις ακουστά πως οι ηγέτες του κόσμου συναντώνται ενίοτε, για να αποφασίσουν για το περιβάλλον και την μελλοντική ζωή σου, χωρίς καν να σε ρωτήσουν.

Το δυστύχημα δεν είναι μόνο ότι απουσιάζει παντελώς η θέληση για έναν άλλο διαφορετικό κόσμο, αλλά το γεγονός ότι επιζητείται ολοένα και περισσότερο η αυστηροποίηση των υφιστάμενων νόμων λόγω της αυξανόμενης παραβατικότητας, που κανείς δεν μπαίνει στην διαδικασία να σκεφτεί από πού προέρχεται.

Γενικώς, επειδή αυτό που μετρά είναι η πληροφορία καθαυτή, χωρίς καμία έγνοια για το πώς αυτή διαμορφώθηκε και από ποιους. Αυτό που ενδιαφέρει περισσότερο είναι να ακούγεται το «συγκλονιστικό νέο» που θα ταράξει την ρουτίνα μας, που εν πρώτοις δεν μας αρέσει, αλλά που μας έχουν πείσει με κάποιο τρόπο να την καταπίνουμε.

Τι θέλω να πω: Βλέπουμε καθημερινά σκηνές βίας και μίσους, παρακολουθούμε χωρίς αντίδραση τις ανταποκρίσεις από τα πολεμικά μέτωπα, συνηθίζουμε το αίμα και μετά ψάχνουμε για ψυχολόγους να μας λύσουν τα εσώψυχά μας. Ο εν λόγω φαύλος κύκλος διαιωνίζεται και οι αποδέκτες όλης αυτής της αναταραχής, απλά είναι οι ίδιοι που την συντηρούν σιωπηλά.

Καμία δημοκρατία, κανένα ενδιαφέρον για την πολιτική, γύρισμα της πλάτης σε αγωνιώδεις προειδοποιήσεις και φωνές και στο τέλος μονάχα σιωπή, μια εκκωφαντική σιωπή που τόσο συμπαθούν οι εξουσίες. Πιστεύω πως κάποτε η υπέρβαση των ορίων θα φαντάζει φυσιολογική πράξη του κάθε απογοητευμένου, που αφενός δεν έχει να προτείνει κάτι καλύτερο και αφετέρου αποδέχεται την κατάστασή του μοιρολατρικά.

Οι φιλόσοφοι είχαν προειδοποιήσει τις περασμένες δεκαετίες ότι αν ο κόσμος συνεχίσει να βαδίζει προς συγκεκριμένους στόχους που σχετίζονται με την παραγωγή για την παραγωγή, κανένας εφιάλτης δεν θα μπορούσε να αποκλειστεί στο μέλλον. Με λίγα λόγια, μπορεί να μην επέλθει η ολική καταστροφή, αλλά με πολίτες αδύναμους και ανήμπορους να αντιδράσουν στο παραμικρό, η κόλαση θα είναι και πάλι εδώ.

Την κόλαση αυτή την είχαν περιγράψει ουκ ολίγοι θεωρητικοί, αυτοί που πάντα αποκαλούνταν «διαφορετικοί», επειδή ακριβώς περιέγραφαν έναν ολότελα άλλον κόσμο που πρέπει να υπάρξει. Με τον χαμό, όμως, όλων αυτών των ισχυρών της πέννας, χάθηκε και μια ακόμη ελπίδα να αφυπνιστούν οι μάζες.

Κατ' αυτόν τον τρόπο σήμερα, φαντάζει απαραίτητος ένας συνεχής καταναλωτισμός, για να αυτοπροσδιορίζεται κανείς κοινωνικά μέσω της οικονομικής ευχέρειας. Είναι πολύ περίεργη η σύνδεση του κοινωνικού στάτους με την οικονομική ευμάρεια, την εποχή όπου η γνώση δεν λογιάζεται ως προσόν και πλεονέκτημα, αλλά τουναντίον αποφεύγεται να καλλιεργείται με κάθε τρόπο στις νεότερες γενιές. Ζωή λοιπόν, γεμάτη σχόλια και σαρκασμό για τον διπλανό, ζωή γεμάτη με γαργαλιστικά κουτσομπολιά, για να μην θεωρεί κανείς πως μένει έξω από την τρέχουσα επικαιρότητα, με ειδήσεις που επιβάλλονται ως σοβαρές λόγω της κυκλοφορίας και καταγραφής τους στα μηχανάκια της google.

Ζωή για λίγους που απολαμβάνουν την αποχαύνωση των πολλών, μεταβάλλοντας μια κοινωνία σε αστειότητα, γιατί έτσι εξασφαλίζεται τάχα η απόλυτη σιωπή. Και να βρεθεί και κανείς που θα αντισταθεί, δεν είναι πρόβλημα. Γιατί δεν είναι μόνο η μάζα των πολιτών που θα τον αποδοκιμάσει, αλλά ο τρόπος ζωής ο ίδιος, που θα τον απομονώσει. Φευγαλέα ζωή χωρίς αξίες και ιδανικά, για να γλεντούν κάποιοι πετώντας αποφάγια στους πολλούς.