Ας μιλήσουμε λίγο και για ποδόσφαιρο. Αυτό το άθλημα που συνεπαίρνει τον περισσότερο κόσμο. Που είναι το πιο λαϊκό ως προς την απήχησή του. Και το περισσότερο ολιγαρχικό, ως προς το καθεστώς ιδιοκτησίας των ανωνύμων εταιριών, στις οποίες ανήκουν οι ομάδες. Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και διεθνώς. Με δραστηριότητα όχι μόνον εντοπίων αλλά και διεθνών ολιγαρχών, όπως π.χ. Ρώσων νεόπλουτων, Αράβων με πετροδολάρια ή περίεργων Ταϊλανδών.

Η φίλαθλη «ταυτότητά» μου είναι γνωστή και κατατεθειμένη στους αναγνώστες μου. Είμαι Ολυμπιακός. Και το πλέον απίθανο, για έναν «γαύρο», είναι να ακούσεις από το στόμα του καλή κουβέντα για τον «βάζελο», για τον Παναθηναϊκό. Ε, λοιπόν σήμερα, με αφορμή τον αγώνα Ολυμπιακού - Παναθηναϊκού, μέσα στο στάδιο «Καραϊσκάκη», που έληξε ισόπαλος, θέλω να πω, απεριφράστως, ότι ζηλεύω και θαυμάζω αυτό που γίνεται φέτος στην ομάδα των «αιωνίων» αντιπάλων μας.

Ο Ολυμπιακός έχει ιδιοκτήτη έναν εφοπλιστή, τον Βαγγέλη Μαρινάκη, που δεν φείδεται δαπανών για την ομάδα. Ακόμη και αν αφήνει απλήρωτους για αρκετούς μήνες, τους δημοσιογράφους που απασχολεί, σε όλα τα μέσα ενημέρωσης που ελέγχει, όπως γνωρίζω πολύ καλά, από φίλους συναδέλφους που εργάζονται εκεί. Για την ποδοσφαιρική επιχείρησή του δεν κάνει τσιγκουνιές. Οι μεταγραφές λεγεωνάριων, πάνε κι έρχονται. Με πολλούς από αυτούς να αποδεικνύονται ...παλτά, κατά την ποδοσφαιρική ορολογία. Ενώ όσα ελληνικά ταλέντα ξεπηδούν, εκποιούνται ταχύτατα στο εξωτερικό.

Ο Παναθηναϊκός έχει και αυτός, ακόμη, ως ιδιοκτήτη, έναν επίσης ισχυρό εφοπλιστή και ιδιοκτήτη μέσων ενημέρωσης. Τον Γιάννη Αλαφούζο. Ο οποίος, όμως, είναι γνωστός ως άτομο που έχει ...καβούρια στις τσέπες του. Και, σε αντίθεση με τον Μαρινάκη, αφήνει απλήρωτους και τους ποδοσφαιριστές του. Και, όμως. Συμβαίνει φέτος στον Παναθηναϊκό αυτό που κάθε φίλαθλος θα ήθελε να συμβαίνει και στη δική του ομάδα. Νέα παιδιά, ελληνόπουλα, από τις ακαδημίες ποδοσφαίρου, σχετικώς χαμηλόμισθα, παίζουν ωραίο ποδόσφαιρο. Μπαίνοντας στον αγωνιστικό στίβο με την ψυχή τους. «Ιδρώνουν για την φανέλα» που λένε οι αθλητικογράφοι. Γελοιοποιώντας τα ακριβοπληρωμένα «παλτά».

Αν θέλουμε να αποκτήσουμε κάποτε αληθώς ελληνικό ποδόσφαιρο, με αντοχή σε βάθος χρόνου, αυτόν τον δρόμο θα έπρεπε να ακολουθήσουν και οι άλλες μεγάλες ομάδες με τους πολύφερνους ιδιοκτήτες. Να αναδείξουν ελληνικά ταλέντα. Με στόχο τα επόμενα πρωταθλήματα. Τα πολλά λεφτά δεν είναι μονόδρομος επιτυχίας.

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr