Αφαίρεσαν από τους πολίτες και τους νέους την συγκρουσιακή δυνατότητα με το κατεστήμενο, γιατί αυτή ακριβώς η χλιαρή αντίδραση βολεύει ενίοτε στην καλύτερη και πιο ασφαλή διακυβέρνηση της χώρας, όταν νομοσχέδια επιβάλλονται με την διαδικασία του κατεπείγοντος και ειλημμένες προ πολλού αποφάσεις για τα οικονομικά της χώρας σερβίρονται την κατάλληλη ώρα, για να μην μπορέσει ο μέσος πολίτης να σκεφτεί πώς να αντιδράσει.

Αυτό που έχουν καταφέρει όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών, είναι να μετατοπίσουν προς την ακροδεξιά ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού, μια ακροδεξιά που παρουσιάζεται αντισυστημική και αρκούντως αντικομματική, κάνοντας τους πολίτες να πιστέψουν πως αυτή είναι η λύση, να ανδρωθεί ο πόλος αυτός και να γυρίσει σελίδα η ιστορία με φασιστικές πρακτικές, ένα φαινόμενο που ούτως ή άλλως υπήρχε και υπόβοσκε από παλιά στην ελληνική κοινωνία.

Όλα αυτά συμβαίνουν εν γνώσει όλων των κομμάτων, με την πλήρη συγκατάθεση όλων των δήθεν δημοκρατικών πολιτικών σχηματισμών, και αυτές οι όψιμες αγωνίες των αριστερών για την άνοδο της ακροδεξιάς, δεν είναι παρά υπόθεση εργασίας και μόνο. Τα αριστερά κόμματα είναι αυτά που πριμοδοτούν επί χρόνια με τις τακτικές τους την ακροδεξιά και τα νεοναζιστικά μορφώματα, αυτά που μετέτρεψαν την πολιτική σε παραμάγαζο και την κάθαρση σε λεκτική κακοποίηση.

Οι ευθύνες της συστημικής αριστεράς στην άνοδο της συντηρητικής δεξιάς, της ακροδεξιάς και του νεοναζισμού, είναι τεράστιες, επειδή όλοι αυτοί οι δήθεν αγωνιστές, ξεπούλησαν από νωρίς τους υποτιθέμενους αγώνες, αποκαλύπτοντας το απεχθές ιδεολογικό τους προσωπείο και αποδεικνύοντας στην καλύτερη περίπτωση την υποχθόνια πολιτική τους. ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και κάθε είδους άλλο αριστερό μόρφωμα, κατάφεραν με τα συνεχή παζάρια τους με την εξουσία, αυτό ακριβώς, να θεωρεί ο μέσος πολίτης πως τελικά δεν υπάρχουν ιδεολογίες και πως όλα θυσιάζονται στον βωμό του χρήματος. Και θα έλεγα μάλιστα, πως αποτελεί ντροπή για την πολιτική πραγματικότητα της χώρας, να υπάρχουν ακόμη όλοι αυτοί που καπηλεύτηκαν τους αγώνες αγνών πολιτών στο όνομα των κομματικών κουπονιών, για να μπορεί ο κάθε Τσίπρας, Κουτσούμπας και λοιποί να μονοπωλούν την αγωνιστικότητα και όσους άλλους από το φάσμα της εξωκοινοβουλευτικής ή ανένταχτης αριστεράς να τους αποκαλούν «προβοκάτορες», γιατί έτσι εξασφαλίζεται θεωρητικά και πρακτικά ο εκάστοτε ρεφορμισμός.

Αυτά, όμως, προέρχονται από πολύ παλιά, από τότε που το 73 στο Πολυτεχνείο είχαν πρωτομπεί και καταλάβει οι 300 «πράκτορες» -κατά την φρασεολογία του ΚΚΕ- πριν αυτό εισέλθει στην κατάληψη και στρέψει αλλού το νόημά της. Αυτοί ήταν και είναι οι αριστεροί, η ιστορία τους είναι γνωστή από το '44, όταν όποιος διαφωνούσε με τις πρακτικές του ΕΛΑΣ θεωρούνταν και πάλι «πράκτορας» και «καθαριζόταν» με συνοπτικές διαδικασίες, οι γνωστές φονικές σταλινικές πρακτικές, που και στην Ελλάδα πήραν τραγικές διαστάσεις με δολοφονίες τροτσκιστών, αρχειομαρξιστών, ανένταχτων αριστερών και αναρχικών στην Κατοχή από την αποκαλούμενη ΟΠΛΑ, την ασφάλεια του ΕΛΑΣ για τους γνωρίζοντες. Όμως, εκείνα τα δράματα συγκαλύφθηκαν και ο ιστορικός του μέλλοντος θα πρέπει να τα λάβει σοβαρά υπόψιν του.

Η συστημική αριστερά λοιπόν, είναι η αποκλειστικά υπεύθυνη για την άνοδο της ακροδεξιάς, της εθνικής και πατριωτικής δεξιάς, για την απόλυτη συντηρητικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας. Το βλέπουμε άλλωστε, αυτό με την συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και εθνικιστικής δεξιάς ή με τις πλάτες που κάνει ενίοτε το ΚΚΕ στην δεξιά, με τους γνωστούς του πολιτικούς ελιγμούς και τακτικισμούς. Με όλα αυτά φτάσαμε στο 2018, όπου αρκετοί πολίτες εναγκαλίζονται με την πατριωτική δεξιά ή με την Χρυσή Αυγή, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την πορεία της ελληνικής κοινωνίας, που συνεχίζει να υστερεί σε ιστορική μνήμη γιατί επί σειρά ετών δεξιοί, κεντρώοι, σοσιαλιστές και αριστεροί έκαναν κουμάντο στην εκλογική καρέκλα.

Τι πρέπει να γίνει, για να αλλάξει το εν λόγω πολιτικό σκηνικό; Πολλά που, δυστυχώς, δεν μπορούν να απαριθμηθούν. Αν η νεολαία δεν συνειδητοποιήσει πως τα κοινοβουλευτικά κόμματα συνεχίζουν να εξαπατούν το λαό, αν οι νέοι άνθρωποι δεν πιστέψουν στις δικές τους δυνάμεις και όχι στις τυμπανοκρουσίες των κομμάτων, αν με λίγα λόγια, η ελπίδα για το αύριο που αναδύεται στην ψυχή του νέου ανθρώπου δεν διοχετευθεί στα κατάλληλα ιδεολογικά κανάλια, τότε δεν θα μιλάμε για καμία ελπίδα.

Καλώς ή κακώς οι μεταπολεμικές γενιές δεν άλλαξαν απολύτως τίποτε στην ελληνική κοινωνία και αυτό που αποκαλούν Δημοκρατία, δεν είναι παρά νεοφιλελευθερισμός με το πιο απεχθές προσωπείο. Οι νέοι, λοιπόν, πρέπει να οργανωθούν σε άλλη βάση, θα πρέπει να αμφισβητήσουν εκ νέου, να απομυθοποιήσουν στο έπακρο όλους αυτούς που καπηλεύονται τα όνειρά τους. Και αυτό σίγουρα δεν θα γίνει από την ενασχόληση με το ποιος ή ποια και υπό ποιες συνθήκες έκανε ανάρτηση στο facebook.