Προσπαθεί να επανορθώσει τις σχέσεις με την Ρωσία ο Έλληνας πρωθυπουργός, με το επικείμενο ταξίδι του στην Μόσχα και όλοι αναρωτιούνται αν το εμπορικό παιχνίδι και δη  το ενεργειακό αλλά και το εξοπλιστικό, εξακολουθεί να βρίσκεται στην κορυφή της ατζέντας των ελληνορωσικών σχέσεων που πέρασαν πρόσφατα κρίση, την ίδια στιγμή που οι ελληνοαμερικανικές σχέσεις λόγω της παρατεταμένης ψύχρας μεταξύ Τουρκίας και ΗΠΑ, έχουν περάσει σε άλλο επίπεδο, παρά το γεγονός της παρουσίας του αρχικά όχι και τόσο δημοφιλούς και αρεστού στην ελληνική κυβέρνηση, Ντόναλντ Τραμπ. 

Πάνω απ' όλα, προέχουν τα επενδυτικά παιχνίδια, καθώς δεν βλέπει κανείς αν στην πραγματικότητα συμφέρει την Ελλάδα να διατηρεί καλές σχέσεις με μια χώρα που από την μια στιγμή στην άλλη γίνεται αγνώριστη με την επιθετική πολιτική της, όπως στην νέα κρίση με την Ουκρανία και την σύλληψη των 20 ναυτών στην Κριμαία.

Αυτό βέβαια, δεν σημαίνει πως το «αντίπαλο δέος» των ΗΠΑ δεν προκαλεί ενίοτε σοβαρές ανησυχίες με τις αντίστοιχες πολεμοχαρείς πρακτικές, απλά στην περίπτωση της Ρωσίας υπεισέρχονται και άλλοι αστάθμητοι παράγοντες, όπως η επικίνδυνη πολιτική Πούτιν, που δεν λέει να αποχωριστεί μιμητικά τις σταλινικές θηριωδίες του παρελθόντος.

Ο Έλληνας πρωθυπουργός, φανερά εγκλωβισμένος στην πρακτική του «τα έχω καλά με όλους» και έχοντας παρατείνει τους εναγκαλισμούς με την εθνικιστική δεξιά των ΑΝΕΛ, κάτι που βοηθά σημαντικά στις διαπραγματεύσεις με τις ΗΠΑ (ποιος άραγε ξεχνά τις παρεμβάσεις Καμμένου με την «αθρόα προσφορά στις ΗΠΑ και άλλων στρατιωτικών βάσεων;»), στρέφει το βλέμμα και προς την Ρωσία, αφού οι Ρώσοι ολιγάρχες έχουν να προσφέρουν ακόμη πολλά στην ενίσχυση του ελληνικού τουρισμού, αλλά και από εξοπλιστικής πλευράς το δέλεαρ εξακολουθεί να είναι πολύ μεγάλο.

Την σημερινή εποχή, τα κάθε λογής οικονομικά συμφέροντα προέχουν, καθώς φαίνεται, παρά η ασφάλεια των πολιτών. Μιλάμε για μια χώρα όπως η Ρωσία, η οποία έχει μπει προ πολλού δυναμικά στο ενεργειακό παιχνίδι λόγω των μεγάλων ενεργειακών της αποθεμάτων, αλλά και την στρατιωτική διείσδυση στις χώρες των πρώην ανατολικού μπλοκ, με στόχο όπως έχουν γράψει και ειδικοί επί των ρωσικών θεμάτων την ανασύσταση της πάλαι ποτέ κραταιάς αυταρχικής σοβιετικής αυτοκρατορίας. Οι Ρώσοι κοιτούν βέβαια, συνεχώς προς την Μεσόγειο και η Ελλάδα δεν έχει πάψει στο παραμικρό να αποτελεί το δέλεαρ της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής. Τα δε Βαλκάνια στο σύνολό τους, αποτελούν την πίτα για την άσκηση της ρωσικής επιρροής.

Συμφέροντα λοιπόν, επενδυτικά στρατιωτικά και οικονομικά πάσης φύσεως, οδηγούν τον Τσίπρα στην Μόσχα, με απρόβλεπτα αποτελέσματα στην βελτίωση των ελληνορωσικών σχέσεων. Μεταξύ άλλων, πάντως, αναμένονται μνημόνια συνεργασίας σε πολλούς τομείς, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 190 χρόνων διπλωματικών σχέσεων των δύο χωρών και διμερής συνεργασία σε ζητήματα οικονομίας, διαλόγου επί περιφερειακών ζητημάτων, ενέργειας, πολιτισμού, όπως και συμφωνίες σε τομείς όπως της εμπορικής ναυτιλίας, της καταπολέμησης του οργανωμένου εγκλήματος, αθλητισμού, τυποποίησης κ.α. και άλλων θεμάτων κοινού ενδιαφέροντος.

Το «πακέτο» συμφωνίας λοιπόν, είναι μεγάλο, αλλά ακόμη μεγαλύτερος θα είναι ο αντίκτυπος από την κατά τα φαινόμενα «εξομάλυνση» των ελληνορωσικών σχέσεων. Μιλάμε για επαφές με ένα επιθετικό ολιγαρχικό καθεστώς, με μια χώρα που δεν εγκατέλειψε ποτέ την άκρα μυστικότητα της πολυεπίπεδης δράσης της. Αν μη τι άλλο, δεν αναμένεται κάτι άγνωστο, παρά η παροχή διευκολύνσεων στους Ρώσους να αλωνίζουν την χώρα, στο όνομα του υποτιθέμενου επενδυτικο-οικονομικού οφέλους. Ποιος κοιτά πια ιδεολογίες και αξίες; Ποιο κόμμα δεν θα έκανε συμμαχία με ένα κράτος, που όχι μόνο ανασυστάθηκε από τις στάχτες του, αλλά πρωταγωνιστεί στην παγκόσμια σκακιέρα;

Η ελληνική κυβέρνηση δεν θα έκανε κάτι λιγότερο από το να τα παραχωρήσει όλα στους Ρώσους, κάτι που έχει κάνει πολλές φορές στο παρελθόν με τις ΗΠΑ. Η εν λόγω κυβέρνηση πολύ απλά συνεχίζει την υποτελή στάση της, πιστή στην λογική των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων. Χρήμα να πέφτει, με λίγα λόγια, και νέες μπίζνες να ξεπηδούν. Τα κόμματα το γνωρίζουν αυτό πολύ καλά και ειδικά αυτά που κυβέρνησαν την χώρα επί πολλά συναπτά έτη.