Ακούω από φίλους που γύρισαν από τις διακοπές τους, ιδίως εκείνους που προτίμησαν κάποιο νησί, το ίδιο σχόλιο στερεοτύπως: «Φωτιά και λαύρα οι τιμές των εισιτηρίων». Το ίδιο από τον Δημήτρη που πήγε με την γυναίκα του και τα δυο τους παιδιά στην Καλλονή της Λέσβου. Το ίδιο από τον Γιάννη που πήγε και εκείνος οικογενειακώς πέντε άτομα, λόγω και της πεθεράς- στη Νίσυρο. Αλλά το απαγορευτικό κόστος των ναύλων δεν περιορίζεται μόνον στα πλοία που καλύπτουν μακρινές  αποστάσεις με πολύωρο ταξίδι. Ακόμη και στα νησιά του Αργοσαρωνικού, στα οποία καταφεύγουν κανένα τριήμερο, όσοι δεν μπορούν να πάνε μεγαλύτερες διακοπές, οι χρεώσεις είναι ιδιαιτέρως «αλμυρές».

Για να πεταχτεί κάποιος οικογενειακώς στην Ύδρα ή τις Σπέτσες, που δεν προσεγγίζονται από μικρά φεριμποτάκια, όπως η Αίγινα, αλλά μόνον από «ιπτάμενα δελφίνια», πρέπει να ξηλωθεί γενναίως. Από ογδόντα έως ενενήντα ευρώ το κεφάλι το εισιτήριο. Δηλαδή λογαριασμός πολύ τσουχτερός για ένα ζευγάρι με δυο παιδιά. Από την άλλη, το να πάει μια οικογένεια οδικώς ως το Κρανίδι και από εκεί ως την Κόστα, είναι και αυτό μια περιπέτεια. Διότι μπορεί ο δρόμος ως την διασταύρωση του Ναυπλίου να είναι άνετος, αλλά από εκεί και πέρα αρχίζει το μαρτύριο με έναν στενό δρόμο που είναι όλο στροφές. Και μη ρωτάτε γιατί δεν τον φτιάχνουν. Διότι δεν το θέλουν οι «επώνυμοι» που έχουν τις θηριώδεις βίλες στην περιοχή της Ερμιονίδος, στις οποίες προσέρχονται με τα ιδιωτικά τους ταχύπλοα σκάφη. Και δεν θέλουν να γίνει ο τόπος «τους» βατός για «τα πλήθη των βαρβάρων».  Οπότε αναγκαστικώς κάποιοι επιλέγουν τα «δελφίνια». 

Θυμάμαι, το 2006, τον τότε υπουργό εμπορικής ναυτιλίας Μανόλη Κεφαλογιάννη, να ανακοινώνει, έμπλεος χαράς και υπερηφάνειας, την «απελευθέρωση των ναύλων». Και όταν ξεσηκώθηκαν οι νησιώτες, αλλά και οι παραθεριστές, να απαντά ότι «όπου έγινε απελευθέρωση των ναύλων λειτούργησε καλύτερα η αγορά». Πράγματι λειτούργησε καλύτερα. Αλλά για τους εφοπλιστές. όχι για το επιβατικό κοινό.

Τώρα βεβαίως, δεν περιμέναμε να λύσει το πρόβλημα ο Κουρουμπλής. Το αφήνει για την επόμενη κυβέρνηση. Τα κάστανα στα χέρια του Κυριάκου. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα έχει και αυτός τις ίδιες αντιλήψεις, όπως ο συντοπίτης του Κεφαλογιάννης. Ότι δεν θα προτάσσει τι αρέσει στις «αγορές», αλλά τι συμφέρει τους πολίτες. 

 

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr