Κυβέρνηση και αντιπολίτευση συνεχίζουν να επιδίδονται σε αυτή την ατελείωτη κοκορομαχία, με άθλια επιχειρήματα περί της συμπεριφοράς και των αντανακλαστικών του κράτους στην φονική πυρκαγιά στο Μάτι και απόσειση ευθυνών λόγω της υποτιθέμενης διαφορετικής πολιτικής συμπεριφοράς σε κρίσιμα συμβάντα, η μεν κυβέρνηση με την αντίδρασή της στα τελευταία τραγικά γεγονότα, η δε αντιπολίτευση με τους γνωστούς χειρισμούς της σε ευαίσθητες υποθέσεις των περασμένων χρόνων.

Τι θέλω να πω: σε όλους μας είναι γνωστό πως όλα τα κόμματα εξουσίας χειρίστηκαν με απίστευτη αδιαφορία κρίσιμες περιπτώσεις, όπου η χώρα έπρεπε να σταθεί στα πόδια της, μεταφέροντας τις ευθύνες και την πρωτοβουλία σωτηρίας στους πολίτες, με την βοήθεια των κάθε λογής  προγραμμάτων λιτότητας για να νοικοκυρευθεί τάχα το κράτος, μέτρα και προγράμματα που στην πραγματικότητα κατέστρεψαν τα νοικοκυριά και υποθήκευσαν τον περιουσιακό πλούτο της χώρας για πολλές ακόμη δεκαετίες.

Κανείς από την κυβέρνηση ή την αντιπολίτευση δεν έχει να πει το παραμικρό για τις ολέθριες επιπτώσεις των μνημονίων στην ελληνική οικονομία, για τα υψηλά ποσοστά ανεργίας και υποαπασχόλησης. Το μόνο που κάνουν είναι να παραφιλολογούν πως, όταν πάρουν την εξουσία, θα συνεχίσουν την άθλια πολιτική των περικοπών και κουτσουρεμάτων. Ποια η διαφορά λοιπόν; Γιατί ο πολίτης να πιστέψει πως θα έρθουν καλύτερες ημέρες; Και σε τελευταία ανάλυση, ποιες είναι αυτές οι λεγόμενες καλύτερες ημέρες;

Τσίπρας και Μητσοτάκης ξιφομαχούν για την επιστροφή της χώρας στις αγορές, με τον μεν πρωθυπουργό να πανηγυρίζει για την δήθεν μείωση της ανεργίας για πρώτη φορά κάτω από το 20% και τον δε αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να διαφημίζει μια από τώρα ανέφικτη πολιτική, που θα στηρίζεται τάχα στα πλεονεκτήματα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.

Από κοντά και τα υπόλοιπα κόμματα, που συμπληρώνουν το παζλ της πολιτικής αθλιότητας, εκμεταλλεύονται τον πόνο και την δυστυχία των πολιτών, για να προσθέσουν ψήφους στο ενεργητικό τους και τίποτε περισσότερο.

Δεν έχουν να πουν απολύτως τίποτε τα κόμματα του ελληνικού κοινοβουλίου, καθώς στερούνται επιχειρημάτων, ακόμη και αυτών των στοιχειωδών που τα κρατούσαν σε εγρήγορση και στο προσκήνιο της τρέχουσας επικαιρότητας.

Αυτό που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι, είναι πως πρόκειται απλά για επαγγελματίες χωρίς σχέδιο και πρόγραμμα τουλάχιστον στην Ελλάδα για διεκπεραιωτές και εκφραστές παράλογων αντιλήψεων, που αν το καλοσκεφτεί κανείς, δεν χρειάζονται στο παραμικρό για να μπορέσουν να συνδράμουν στο ολοκληρωμένο σκεπτικό  των πολιτών.

Τουναντίον, οι τελευταίοι έρχονται αντιμέτωποι με την μοναδική ευκαιρία που τους προσφέρεται να αυτονομήσουν την σκέψη τους, να απαλλαγούν από τις αγκυλώσεις του παρελθόντος και με την βοήθεια της σωστής πληροφόρησης, να βάλουν στην άκρη όλες αυτές τις προσπάθειες που καταβάλλουν οι κομισάριοι των κομμάτων, στην προσπάθειά τους να τους πείσουν για μια ακόμη φορά, πως η πολιτική δεν είναι δική τους δουλειά.

Οι εποχές είναι πράγματι πολύ δύσκολες. Τα περιθώρια έχουν στενέψει και οι ευκαιρίες λιγοστέψει. Δεν έχει πάψει, όμως, να υπάρχει η τάση αυτή του ανθρώπου να αλλάξει ριζικά τα πράγματα στην ζωή του. Ο πολίτης εν ολίγοις, έχει ακόμη τα ψυχικά αποθέματα για να αντιδράσει καθολικά στα τεχνητά κελεύσματα περί καλυτέρευσης των συνθηκών, από ένα κράτος που δήθεν θα αναγεννηθεί αν το τάδε ή το δείνα κόμμα πάρει στα χέρια του την εξουσία.

Το ψεύδος έχει πάντα την λογική του. Το δε γενικευμένο ψεύδος, ακόμη περισσότερη. Στην απόπειρα αυτή, πρωτεύοντα ρόλο παίζει η ικανότητα των πολιτικών και των κομμάτων να παρασύρουν τον πολίτη σε αποφάσεις καταδικαστικές για το μέλλον του και επωφελείς για την ισχύ τους.

Στο χέρι όλων λοιπόν, είναι να παρακάμψουν αποφασιστικά την τακτική τους, καταγγέλλοντάς τα παράλληλα για μια ακόμη φορά πως στήνουν «παράξενες» υποθέσεις για να συλλέγουν ψήφους και να κυβερνούν, προβάλλοντας διαρκώς το σκεπτικό του «καλύτερου κόμματος» με τις πρωτότυπες πολιτικές. Μία τακτική που απέδωσε καρπούς τις περασμένες δεκαετίες και που αν οι πολίτες δεν απομυθοποιήσουν, ξεμπροστιάζοντας τα κόμματα και τους στόχους τους, δεν πρόκειται να σταματήσει.