Η νέα εποχή ξεπροβάλλει και πάλι με κυρίαρχο σύνθημα την απόλυτη μετατροπή των πολιτών σε ανθρώπινα σκουπίδια, μεταλαμπαδεύοντας τις ανίαρες και σαχλές ιστορίες ή τα κουτσομπολιά από τις τηλεοπτικές οθόνες και τις ψευδο-ειδήσεις του διαδικτύου στις συνειδήσεις και τα μυαλά των αποκοιμισμένων.

Αντιμετωπίζοντας τον πολίτη αποκλειστικά ως καταναλωτικό ον και μόνο, θεωρώντας πως μόνο έτσι κερδίζεται η μάχη διαιώνισης του εξουσιαστικού μοντέλου, τα όποια Media-δορυφόροι πολυεθνικών και όχι μόνο εταιρειών καναλιζάρουν τον πολίτη, απομακρύνοντας τον από το πεδίο της κριτικής. Έτσι δικαιολογούνται οι νέες εκλογικές αναμετρήσεις στο όνομα της τεχνητής Δημοκρατίας, έτσι τίθενται εξ ορισμού τα νέα μνημόνια στο όνομα της υποτιθέμενης διάσωσης της χώρας από την οικονομική καταστροφή.

Και επειδή θεωρούν ότι ανάπτυξη προκύπτει από τον διακαή φιλοευρωπαϊσμό και μόνο, το ψέμα γίνεται ακόμη πιο μεγάλο. Από την άλλη, νέα κομματίδια προσπαθούν εδώ και καιρό να εξάψουν την πολιτική  φαντασία του καθενός και να δαμάσουν την οργή του, υπό την προστατευτική ταμπέλα της εκάστοτε «ενότητας του λαού».

Συνθήματα και πυροτεχνήματα άλλων εποχών, με υποδείξεις από ηγέτες φωστήρες στην παραπλάνηση και τον τοιχοδιωκτισμό, με διδάγματα από το παρελθόν που εξακολουθούν να λανσάρονται ως θέσφατο, αποπειρώνται να ενεργοποιήσουν εκ νέου τον κομματικό έλεγχο. Και οι πολίτες; Αυτοί αναζητούν μέσα στην μοναξιά τους την νέα Ιθάκη, χωρίς τον πολυμήχανο Οδυσσέα.

Οι εκλογές που αναμένονται μέσα στο επόμενο οκτάμηνο δεν είναι τίποτε άλλο παρά το κερασάκι στην τούρτα χάριν της απόλυτης κομματικής εξιλέωσης, λες και ο μέσος πολίτης δεν καταλαβαίνει τι μηχανεύονται στις Βρυξέλλες και την Αθήνα, λες και η ελπίδα του επαφίεται στην όποια αντιμνημονιακή στάση του κάθε Λαφαζάνη και λοιπών όψιμων φραξιονιστών. Αν προσθέσει κανείς δε και την παραδοσιακή σούπα της Δεξιάς ή τον οχετό του νεοναζισμού που έγινε για πολλούς τα τελευταία χρόνια σημαία μαζί με τις νεοφιλελεύθερες ονειρώξεις των νέων κατακτητών τύπου «Ποταμιού», το παιχνίδι είναι γνωστό για όποιον έχει ακόμη συνεπή πολιτική συνείδηση.

Τα ανακατεύει τότε όλα μαζί και τα σερβίρει στον κάθε πεινασμένο για εξουσία. Με επιδόρπιο την ατέρμονη λιτότητα. Έτσι κάνει ο αλώβητος πολίτης. Μετά το ανακάτεμα, όμως, έρχεται η υποτιθέμενη πλειοψηφία να ισχυριστεί πως το πιο επικίνδυνο πράγμα είναι η καταστροφολογία. Λες και θίγονται από τον καταγγελτικό λόγο του κάθε αντιστεκόμενου, λες και τους ανήκει όλο το πεδίο της σκληρής και ανυποχώρητης κριτικής, εφαρμόζουν την νέα τάξη κατεστημένων ιδεών στο όνομα της νέας καθεστηκυίας κυριαρχίας.

Οι όροι του παιχνιδιού αλλάζουν ξαφνικά, οι ταραχοποιοί των συνειδήσεων, λέει, πρέπει να απομονωθούν, οι άνθρωποι πρέπει να γίνουν και πάλι σκουπίδια. Αυτό γίνεται κάθε φορά που υπάρχει η παραμικρή αντίσταση, αυτό πράττουν όταν έχουν απέναντί τους συνειδητοποιημένους και ενεργούς ακόμη πολίτες. Αφήνοντας πίσω τα λογύδρια τύπου «εντός ή εκτός ευρώ», «με ή χωρίς λιτότητα», προσκυνούν την νέα τάξη ιδεών που τους απαλλάσσει από τον κίνδυνο των σκεπτόμενων ανθρώπων.

Ο αλώβητος πολίτης, όμως, είναι και πάλι εδώ, δεν αφήνει με κανένα τρόπο το πεδίο ελεύθερο. Μετά το ανακάτεμα της σούπας, παίρνει μόνος του τις πρωτοβουλίες και τους επιστρέφει τον κάδο με τα απορρίματα. Θυμάστε που τον ήθελαν ένα σκουπίδι και μόνο; Αυτό είναι πια παρελθόν. Παρελθόν είναι για μια ακόμη φορά οι εξουσίες με τις μυστικές συμφωνίες ή τα τσιτάτα για τον υποτιθέμενο τερματισμό της λιτότητας.

Είναι παρελθόν γιατί ο αλώβητος πολίτης είναι παρών για μια ακόμη φορά στους αγώνες για μια νέα εποχή, μακριά από κομματικά λάβαρα της οπισθοδρόμησης. Ο πολίτης συνείδηση του εαυτού του θα δώσει την απάντηση πολύ σύντομα. Γιατί πολύ απλά έμεινε αλώβητος από όλες τις ληστρικές επιθέσεις, στο όνομα της επιβολής της νέας τάξης συντηρητικών ιδεών. Θυμηθείτε το.