Ζούμε εποχές μαζικής παθητικότητας και επίκαιρης επιφανειακής προσέγγισης των πραγμάτων που αντανακλάται σε χρήμα και προσφορές από ειδήμονες του λειτουργικού λογισμικού του εγκεφάλου μας, που ήδη έχει δεχθεί την επίθεση πληθώρας μηνυμάτων με θέμα την απώλεια της ανθρώπινης επικοινωνίας, μια επικοινωνία και δη προσχηματική, που επιτυγχάνεται πρόσκαιρα, μόνο όταν οι συμμετέχοντες βρεθούν σε σοβαρό υπαρκτό κίνδυνο από την κατάντια της καθημερινότητας.

Σε τούτο το θλιβερό τοπίο, απομένουν λίγα να κάνει κανείς, να αυτοπροσδιοριστεί, να ξεχωρίσει από τους άλλους, να δώσει στον εαυτό του μια εικόνα, να λάβει μέρος ενεργά στον αγώνα της ζωής.

Απόπειρες έχουν γίνει πολλές εδώ και δεκαετίες, οι κοινωνίες, όμως, προχωρούν γοργά στην πλήρη αποσύνθεσή τους, όπως λαμπρά είχαν προβλέψει από παλιά πολλά δυνατά μυαλά. Το πιο τραγικό μάλιστα, δεν είναι η παθητικότητα, αλλά η επανάπαυση σε τούτο τον πνευματικό βούρκο που βρίθει από διαστροφή και μονομέρεια, λες και η ουσία της ζωής είναι να ψάχνουμε εναγωνίως για τις χαμένες αξίες που μας μετέδωσαν οι γονείς μας και όχι να δημιουργούμε τις βάσεις για μια καινούργια κοινωνία, απαλλαγμένη από τον μαζικό συρφετό του ψέματος και της υποκρισίας, μια κοινωνία που θα βάζει τα θεμέλια για την επιστροφή του ανθρώπου στους κανονικούς ρυθμούς ζωής.

Ποια είναι αυτή η λεγόμενη κανονικότητα, που πιθανά θα σας δυσκολέψει νοηματικά; Πολύ απλά η εμβάθυνση του είναι μας, η καταλυτική ενδοσκόπηση και η αναζήτηση της αποστολής μας ως μοναδικού όντος στη γη με εννοιολογική αντίληψη και λογική συνάφεια. Αν δεν γνωρίζουμε, με λίγα λόγια, γιατί βρισκόμαστε στην ζωή, γιατί καλλιεργούμε το πνεύμα μας, γιατί σκάβουμε εναγωνίως γύρω από τον εγκεφαλικό μας φλοιό, προκειμένου να ανασύρουμε ιδέες που θα μας βοηθήσουν στην πόρευσή μας προς το μέλλον, τότε δεν έχουμε μπει καν στην διαδικασία να διεισδύσουμε στον λαβύρινθο των σκέψεών μας, αποκαθηλώνοντας κάθε ενοχλητική παράμετρο που λειτουργεί ως εμπόδιο στην ανάπτυξή μας.

Με την ελάχιστη σκέψη ως ορμητήριο και την υπεραπλούστευση των εννοιολογικών κανόνων και την μετατροπή τους σε διαφημιστικά τσιτάτα, δεν προκύπτει τίποτε άλλο παρά η κενότητα και η ελάφρυνση του πνευματικού μας κόσμου, η επιφανειακή προσέγγιση των πραγμάτων υπό το καθεστώς μιας πλασματικής ενδοβολής, που στην πραγματικότητα δεν τοποθετεί στο ασυνείδητο τις μορφές των φιλικών ή μισητών προσώπων, που δεν κατηγοριοποιεί τις κοινωνικές νόρμες, που δεν ενεργοποιεί την αντίσταση και κατ' επέκταση δεν προτείνει τίποτε παρά λειτουργεί ως αποδέκτης κάθε λογής εικονικών ψευδορητών για την ανθρώπινη κατάληξη, μέσα από αυτό το άτακτο και άναρχο κοινωνικό προτσές.

Η μαζική παθητικότητα επιφέρει λοιπόν, την επιστροφή στην μηδενική αντίδραση και τοιουτοτρόπως στην καθήλωση της σκέψης για το διαφορετικό. Θέλω να πω με λίγα λόγια, πως δεν είναι και λίγοι αυτοί που έχουν πάψει να ανησυχούν για την βαθιά τους ύπνωση, την ίδια στιγμή που ολοφύρονται για την μικρή διάρκεια της ζωής που φαίνεται έτσι λόγω της ασημαντότητας του αυτοκαθορισμού, ο οποίος ρέπει προς την παντελή έλλειψη θέσης και στάσης απέναντι στην ίδια την ζωή.

Άνθρωποι που δεν μπορούν να παρέμβουν στην κοινωνική εξέλιξη, δεν υπολογίζονται καν ως κινητικές μονάδες, γιατί πολύ απλά έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά, κλείνοντας ερμητικά το στόμα ή κωφεύοντας προκλητικά.

Άνθρωποι που έχουν αποθηκεύσει στον εγκέφαλό τους, τρεις ή τέσσερις καθιερωμένες στατικές κινήσεις, δεν έχουν καν ταυτότητα μέσα στον κοινωνικό αναβρασμό, είναι οι ίδιοι φορείς της καθεστηκυίας αντίληψης για τον σημερινό πολίτη ρομπότ, που δουλεύει, ταξιδεύει και σκέπτεται σε καθορισμένους χρόνους. Αν κυλούν τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα ανούσια, αυτό δεν τους απασχολεί, σκέπτονται μόνο πως η ζωή πέρασε χωρίς συναισθηματικές εκρήξεις ή υπερβολές και αυτό ήταν όλο.

Ο σκοπός του όντος απουσιάζει παντελώς από την σκέψη τους, όλη η ιστορία έχει να κάνει με το να έρθει για μια ακόμη φορά στον κόσμο μία νέα ύπαρξη και αυτή αφημένη στην τύχη της ή πνιγμένη στις αγκυλώσεις της εμφιλοχωρούσας καταναγκαστικής εργασίας και την εκ των προτέρων τακτοποιημένη ζωή.

Υπάρχει ελπίδα λοιπόν, για τους ανθρώπους; Υπάρχει φως; Κανείς δεν μπορεί να το πει με βεβαιότητα. Η διερώτηση της ανθρώπινης δημιουργίας, η συνεχής μετάπλαση του νου και η επιβίωσή του μέσα στον παραπληροφοριακό οργασμό, είναι και παραμένει το ζητούμενο. Το πώς και με ποιο τρόπο, εξαρτάται από το τι θέλουν οι άνθρωποι και τι τους ικανοποιεί. Από το τι τους έχει απομείνει ακόμη ως μαθησιακό απόθεμα και τι αντιστάσεις μπορούν ακόμη να ενεργοποιήσουν για την δημιουργία φραγμού ενάντια στην καλλιεργούμενη και δυστυχώς, από πολλούς, αποδεκτή κενότητα.