Ο καθένας να κάνει την δουλειά του και μόλις αυτό συμβεί, να κάνει πως δεν σε ξέρει, ούτε σε έχει δει. Στο βωμό ενός περίεργου απ' όλες τις απόψεις «καθήκοντος», οι πολίτες θεωρούν πως ο διπλανός τους είναι του χεριού τους και πως δεν χρειάζεται και πολλή πίεση για να πετύχουν τον σκοπό τους, λες και αυτός ο διπλανός είναι κάθε στιγμή διαθέσιμος στις ορέξεις και στις επιλογές τους.

Αν με την συμπεριφορά αυτή νομιμοποιείται η σημερινή κατάσταση στις ανθρώπινες σχέσεις και συναλλαγές, δεν ξέρω τι άλλο θα σκαρφιστούν οι πολιτικάντηδες για να εγκλωβίσουν τις μάζες, στρέφοντάς τες ολοένα και περισσότερο στον ατομισμό, το ίδιον συμφέρον και το προσωπικό βόλεμα.

Αν τις περασμένες δεκαετίες μεταπολεμικά, το βασικό δόγμα ήταν ιδιώτευση με κάθε κόστος και τίμημα, σήμερα μάλλον ο κανόνας αυτός τροποποιείται κατά το δοκούν, έχοντας ήδη υποκατηγοριοποιηθεί και χωρίσει τις αρμοδιότητες όλων αυτών που τον ασπάζονται νοερά. Από την πολιτική μέχρι τις δημόσιες σχέσεις, και από τις προσωπικές επαφές με γνωστούς και υποτιθέμενους φίλους, η ιδιώτευση αναγάγεται σε ύψιστο λειτούργημα και η αυτονόμηση του καθενός περιορίζεται στα του οίκου του, με γνώμονα πάντα το ατομικό συμφέρον.

Τι διδάσκει η σημερινή πολιτική στην κοινωνία; Μα το δόγμα του «βγάλε περισσότερα λεφτά, πλούτισε σε βάρος των άλλων, βρες τους τρόπους να κερδίζεις με κάθε τρόπο τα προς το ζην», αδιαφορώντας αν ο διπλανός τα έχει. Όλα πωλούνται και αγοράζονται αναλόγως του ατομικού συμφέροντος και είναι τα κόμματα που πρώτα το διδάσκουν, βολεύοντας με κάθε τρόπο όχι μόνο τα δικά τους παιδιά, αλλά και τα παιδιά των παιδιών τους.

Χιλιοειπωμένες ρήσεις, θα πείτε, πράγματα που ζούμε καθημερινά και τα ξέρουμε. Ωραία. Και τι κάνει ο καθένας ξεχωριστά για να αλλάξει τα δεδομένα; Τι επιλέγει να στοχοποιήσει η μάζα, αν όχι το προσωπικό βόλεμα και την εξασφάλιση; Πόσο απαθής μπορεί να μείνει ο καθένας απέναντι σε αυτό το «λαϊκό προσκύνημα», όπου ορδές πολιτών σπεύδουν στα κόμματα για να αναζητήσουν την πολυπόθητη θέση εργασίας και αυτά με την σειρά τους σπεύδουν να κρυφτούν ολοένα και περισσότερο με ανακοινώσεις και δελτία περί αξιοκρατίας στην επιλογή των εκάστοτε υποψηφίων;

Τα διδάγματα βλέπετε, από τις περασμένες δεκαετίες, τότε που το να μπεις κάπου ήθελε το λιγότερο κλαδική, είναι κάτι παραπάνω από προφανή. Τότε, οι πόρτες των κομμάτων ήταν ορθάνοιχτες και δεν κρυβόταν η πρόθεση να διευκολυνθεί ο πολίτης αν γραφόταν στο κόμμα. Σήμερα, την εποχή όπου «ο θάνατός σου η ζωή μου» ισχύει όχι μόνο a priori, αλλά χωρίς αυτό δεν κάνεις τίποτε, σήμερα όπου το χρήμα δεν είναι μόνο μέσο κοινωνικής ανόδου και καταξίωσης, αλλά βασικός στόχος όλων των κοινωνικών τάξεων, το να κάνεις ένα βήμα πίσω, θεωρείται από δειλία μέχρι υποτακτικότητα.

Ο καθένας κάνει ακριβώς βάσει αυτού του αξιώματος την δουλειά του και λογαριασμό δεν δίνει σε κανέναν. Βέβαια, η εικόνα προς τα έξω είναι κάθε φορά η δέουσα, το γεγονός ότι ο καθείς τα καταφέρνει όλα μόνος του, χωρίς βοήθειες άνωθεν και άλλα τέτοια χαρωπά. Ύψιστη υποκρισία. Βγάλτε λεφτά λοιπόν, ζήστε αυτή την ζωή, γυρίστε την πλάτη στις ανάγκες του άλλου, αυτά είναι μερικά από τα ισχύοντα αξιώματα που φετιχοποιούν την σημερινή κοινωνία.

Αν σε όλα αυτά δεν σκύψεις το κεφάλι, αν δεν τυραννήσεις τον διπλανό, αν δεν εξαπατήσεις τον συνεταίρο σου στο όνομα του εύκολου και γρήγορου κέρδους, δεν θα φιγουράρεις με πολλές φωτό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, γιατί πολύ απλά δεν θα έχεις την οικονομική δυνατότητα να ταξιδέψεις σε πλουσιοπάροχους προορισμούς.

Εν ολίγοις, για να το πούμε καθαρά: Αν δεν πατήσεις επί πτωμάτων, δεν θα πρωταγωνιστήσεις στην γενικευμένη σαχλότητα των selfies, όπου νικητής είναι αυτός που θα ξεπέσει περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο. Αν δεν καμαρώσεις ως πρωτεργάτης των κάθε λογής happenings στην εργασία σου, δεν θα μπορείς να διεκδικήσεις έναν τίτλο στο πάνθεον του ευφηολογηματικού εκμοντερνισμού που συνοδεύει την εκάστοτε «νέα εποχή».

Σ' αυτή σου την προσπάθεια, έχεις πολλούς συμπαραστάτες. Από κορεσμένους διαφημιστές, μέχρι χορτασμένους πολιτικούς. Από φτηνά τσιράκια τού εύκολου και γρήγορου κέρδους, μέχρι ξεφτέρια στις κάθε είδους συναλλαγές. Αυτοί που όταν κάνουν την δουλειά τους, κάνουν πως δεν σε ξέρουν.