Αυτό που δεν μπορεί να διανοηθεί κάποιος για την χώρα αυτή, είναι ότι οι πολίτες της, παρά την κρίση, εξακολουθούν να παίζουν με τον πόνο τους, αλλά κατ' ουσίαν ψάχνουν να βρουν νέους τρόπους διαφυγής, είτε με την αλληλεξαπάτηση, είτε με την παγιωμένη θεώρηση ότι αυτό που μετρά δεν είναι τόσο η αλληλεγγύη σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς, αλλά η σταθερή πεποίθηση πως τα πράγματα θα πάνε καλύτερα, αν η προσωπική ματιά και στάση βελτιωθεί.

Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Μα φυσικά, την μοναχική πόρευση και δη χωρίς τα αρνητικά της μοναξιάς, αλλά την παγίωση της πεποίθησης ότι  όλα θα πάρουν τον δρόμο τους, αν ο καθένας κοιτά ίσια μπροστά του και δεν επηρεάζεται από την δυστυχία της διπλανής πόρτας.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα, την εποχή όπου το κυνήγι του εύκολου κέρδους πολλαπλασιάζει τις πιθανότητες επιτυχίας, αφού και η αναζήτηση μιας θέσης σε αυτή την κοινωνία δεν γίνεται με κριτήρια πνευματικής κατάρτισης, αλλά με το πόσο χειρίσιμος είναι κανείς και πόσο μπορούν να τον κατευθύνουν στον προγραμματισμένο στόχο.

Πώς λέγεται αυτό; Απλά ατομική παραίτηση και επιλογή του εύκολου δρόμου, που συχνά, όμως, βγάζει σε δύσκολα μονοπάτια. Και το αν η γενική άποψη είναι ότι δεν πρέπει να δυσκολεύει κανείς την ζωή του, ούτε να φορτώνεται με ουτοπικές σκέψεις για έναν άλλο πιο δίκαιο κόσμο, η δυσκολία έγκειται αλλού και μάλιστα εκεί που οι πιθανότητες επιτυχίας φαντάζουν μεγάλες, όταν κανείς διαλέγει να ενσωματωθεί σε αυτόν τον τερατωδώς δημιουργημένο κοινωνικό ιστό.

Δεν είναι τα πράγματα άσπρο μαύρο, παρά το γεγονός ότι κατά μία άποψη, οι μάζες υιοθετούν το ρητό αυτό. Και δεν είναι έτσι, γιατί υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που επηρεάζουν την επικρατούσα σκέψη, καθώς παρά το γεγονός της τάσης για εύκολο και γρήγορο πλουτισμό, δεν ανευρίσκονται ουδαμώς οι δικλείδες ασφαλείας για την αξιοποίηση του πνεύματος. Και πόσο μπορεί να διαρκέσει ο άνθρωπος χωρίς το πνεύμα; Πόσο προοδεύουν οι κοινωνίες, όταν η αντίληψη για τα πράγματα μειώνεται και οι άνθρωποι παρουσιάζονται αδύναμοι να ανταπεξέλθουν στην ικανοποίηση βασικών αξιών, με την βοήθεια των οποίων γενεές επί γενεών επιβίωσαν παρά την εκάστοτε ασκούμενη συμπίεση;

Αυτό που παρατηρεί ένας τρίτος στους πολίτες αυτής της χώρας, είναι ότι πελαγοδρομούν ανάμεσα σε άθλιες θεωρίες περί νομοταγούς θέσης και στάσης και σε αδιανότητα όνειρα, πως από την μια στιγμή στην άλλη η ζωή τους θα αλλάξει από οικονομικής πλευράς, με μόνη κίνηση το «δόσιμο» του διπλανού. Στην χώρα της κρίσης, όπου ο τζόγος φαντάζει διέξοδος, στην χώρα όπου οι κερδοσκόποι πόνταραν για να βγάλουν χρήμα από την δυστυχία πράγμα που κατόρθωσαν σε αυτόν ακριβώς τον τόπο εξακολουθεί να υφίσταται ένα σκιερό, αλλά πάνω απ' όλα δαιδαλώδες παιχνίδι, που παίρνει για τον καθένα την μορφή της ρώσικης ρουλέτας.

Εν ολίγοις, ξεπουλούν όλοι τις περιουσίες για να επιβιώσουν, κάνουν τα στραβά μάτια όταν δίπλα τους εκτυλίσσεται ανθρωπιστική καταστροφή και δεν μιλούν ο ένας στον άλλο, λες και αυτός είναι ο σκοπός της ζωής, να μην περιγράφει κανείς σε κανέναν το μαρτύριο που ζει.

Είναι απορίας άξιον λοιπόν, πώς ένα τρίτο μάτι δεν θα διαπιστώσει μονομιάς ότι εδώ εκτυλίσσεται μία από τις μεγαλύτερες αντιφάσεις, πως από την μια κραυγάζουν όλοι για την δυστυχία το πρωί, και το βράδυ διασκεδάζουν τον πόνο τους αφηγούμενοι ανέκδοτα και γαργαλιστικές ιστορίες. Πως από την μια αποζητούν την ελάχιστη αμοιβή στα εργασιακά  προκειμένου να ξεχρεώσουν κάτι, και από την άλλη κομπορρημονούν πως αυτοί είναι οι πιο κατάλληλοι να πιάσουν σημαντικά εργασιακά πόστα και να λάβουν παχυλούς μισθούς γιατί έχουν τα προσόντα.

Το τρίτο μάτι, παρά τις εν λόγω διαπιστώσεις, δεν μπορεί να διανοηθεί πως εδώ επικρατεί ένα θέατρο του παραλόγου, με πολίτες που παραζαλισμένοι από την παρατεταμένη οικονομική κρίση, δεν ξέρουν προς τα πού να στραφούν. Πρόκειται απλά για μια πιο βαθιά κρίση, κρίση αξιών και κοινωνικών θεσμών, κρίση παράδοσης και ταυτότητας ενός λαού που έχασε τον προσανατολισμό του. Κανείς δεν μπορεί να βοηθήσει σ' αυτό, παρά μόνο οι ίδιοι οι πολίτες, με το ξύπνημά τους από τον λήθαργο.